Vikan - 29.07.1993, Blaðsíða 43

„Jæja,“ sagði Jane. „Ég hafði hugsað mér
að segja frá þessu eins og þetta hefði komið
fyrir einhvern annan. En það er erfitt, er það
ekki? Manni hættir til að gleyma sér.“
Allir í herberginu fullvissuðu hana um að
það væri mjög erfitt. Eftir að þau höfðu hugg-
aö hana og hughreyst hélt hún áfram með frá-
sögn sína, sem varð sífellt flóknari.
„Þetta var myndarlegur maður, þónokkuð
myndarlegur. Ungur með rauðleitt hár. Þegar
hann sá mig bærðust varla varirnar á honum.
Og aðstoðarvarðstjórinn sgurði hvort þetta
væri konan. Og hann sagði: Nei, svo sannar-
lega ekki. En hvað ég hef verið mikill kjáni.
Og ég brosti til hans og sagði að þetta skipti
engu rnáli."
„Ég get vel ímyndað mér hvernig þetta hef-
ur litið út,“ sagði Sir Henry.
Jane Helier hnyklaði brýnnar. „Sjáum nú til
- hvernig ætti ég að halda áfram?"
„Þú gætir sagt okkur um hvað þetta snerist,
vina mín,“ sagði fröken Marple, í svo góðleg-
um tón að enginn gat grunað hana um að
reyna að vera kaldhæðin. „Til dæmis geturðu
sagt okkur frá mistökum unga mannsins og
frá innbrotinu.“
„Ó, já,“ sagði Jane. „Ja - þessi ungi maöur,
hann hét Leslie Faulkner, hafði samið leikrit.
Reyndar hafði hann samiö nokkur leikrit en
ekkert þeirra hafði verið sett upp. Og hann
hafði sent mér þetta ákveðna leikrit svo að ég
gæti lesið það. Ég vissi ekki um það því auð-
vitað berast mér hundruð leikrita til aö lesa en
ég les fá þeirra sjálf, aðeins þau sem ég þekki
eitthvað til. Jæja, svo virðist sem Faulkner
hafi fengið bréf frá mér en auðvitað var það
ekki í rauninni frá mér- þið skiljið..."
Hún hikaði áköf og þau fullvissuðu hana
um að þau skildu hvað hún átti við.
„Þar stóð að ég hefði lesið leikritið og mér
hefði líkað það vel og honum var boðið að
koma i heimsókn. Og heimilisfangið var tiltek-
ið - Glæsistaðir í Árþorþi. Faulkner var gífur-
lega ánægöur og kom að Glæsistöðum. Þjón-
ustustúlka opnaði dyrnar og Faulkner bað um
að fá að hitta ungfrú Helier. Hún sagði að
ungfrú Helier væri við og byggist við honum.
Síðan vísaði hún honum inn í stofuna þar
sem hann mætti konu. Og hann hélt að þar
væri ég á ferð - sem virðist vera dálítið furðu-
legt vegna þess að hann hafði séð mig á sviði
auk þess sem Ijósmyndir af mér eru vel þekkt-
ar, er það ekki?“
„Um allt land,“ flýtti frú Bantry sér að segja.
„En það er oft mikill munur á Ijósmyndum og
myndefninu, vina mín. Það munar gífurlega
miklu á leikurum eftir því hvort þeir eru að
leika eða ekki. Og hafðu það í huga að það
eru ekki allar leikkonur sem standa sig jafnvel
og þú á sviðinu."
„Jæja,“ sagði Jane í lítið eitt blíöari tón,
„það kann að vera. En hvað um það - hann
sagði að þessi kona hefði verið hávaxin og
Ijós yfirlitum, með stór blá augu og mjög
falleg, svo að hún hefur ekki verið mjög ólík
mér. í það minnsta var hann alveg grunlaus.
Hún fékk sór sæti og fór að tala um leikritið
sem hún sagðist hafa mikinn áhuga á að setja
upp. Á meðan þau voru að tala var þeim boð-
ið upp á drykk. Eins og við mátti búast þáði
hann boðið en hann man ekki eftir neinu sem
gerðist eftir að hann fékk sér drykkinn. Þegar
hann vaknaði eða rankaði við sér eða hvað
sem það er nú kallað - þá lá hann úti á götu,
að sjálfsögðu uppi við limgerðið því þá var
engin hætta á því að hann yröi fyrir bíl. Hon-
um leið furðulega og hann svimaði svo að
hann stóð bara upp og staulaðist eftir vegin-
um án þess að vita almennilega hvert ferðinni
væri heitið. Hann sagði að hefði hann vitað
hvað hann væri að gera hefði hann farið aftur
að Glæsistöðum og reynt að finna út hvað
komið hefði fyrir. En honum leið kjánalega og
hann gekk áfram ringlaður án þess að vita
hvað hann var að gera. Þegar hann var loks
að ná áttum handtók lögreglan hann.“
„Hvers vegna var hann handtekinn?" spurði
Lloyd læknir.
„Ó, átti ég eftir að segja ykkur það?“ sagði
Jane með galopin augun. „En hvað ég er mik-
ill bjáni. Það var innbrotið."
„Þú minntist á innbrot áðan - en þú út-
skýrðir það ekki nánar,“ sagði frú Bantry.
„Já, þetta íbúðarhús var alls ekki mín eign.
Það var í eigu manns að nafni..."
Jane hleypti brúnum enn á ný.
„Viltu að ég finni nýtt nafn?“ spurði Sir
Henry. „Ég bý til dulnefni og tek ekkert fyrir
Þær uröu nokkrar sakamálasögurnar þar
sem fröken Marple leysti gáturnar og
gerðar voru kvikmyndir eftir sumum þeirra.
Hér er ein af þeim leikkonum sem fékk aó
glíma viö hlutverk fröken Marple.
það. Lýstu bara viðkomandi og ég sé um
nafngiftina.“
„Hann var ríkur maður úr bænum - aðlaður."
„Sir Herman Cohen,“ sagði Sir Henry.
„Það hentar mjög vel. Hann notaði húsið
fyrir konu - hún var gift leikara og var sjálf
leikkona.“
„Við skulum kalla leikarann Claud Leason,“
sagði Sir Henry, „og konan væri þá líklega
þekkt undir leikhúsnafninu sínu svo að við
getum kallað hana ungfrú Maríu Kerr.“
„Mér finnst þú vera gífurlega snjall,“ sagði
Jane. „Ég skil ekki hvernig þér tekst að búa til
svona nöfn upp úr þurru. En Sir Herman -
sagðirðu ekki Herman? - notaði þetta sem
nokkurs konar helgarbústað fyrir sig og kon-
una og vitanlega vissi eiginkona hans ekkert
af þessu.“
„Eins og oft vill verða,“ sagði Sir Henry.
„Hann hafði gefið þessari leikkonu mikið af
skartgripum, meðal annars mjög fallega dem-
anta.“
„Nú dregur til tíðinda," sagði Lloyd læknir.
„Þessir skartgripir voru í húsinu, lokaðir
niðri í skartgripaskríni. Lögreglan sagði það
hafa verið mjög kæruleysislegt - hver sem
væri gæti hafa tekið þá.“
„Hlustaðu nú á, Dolly mín,“ sagði Bantry
ofursti. „Er ég ekki alltaf að segja þér þetta?“
„Mín reynsla," sagði frú Bantry, „er sú aö ef
maður er of varkár týnir maður hlutunum. Ég
læsi skartgripina mína ekki ofan í skartgripa-
skríni. Ég geymi þá í skúffu undir sokkunum
mínum. Ég held að ef - hvað hét hún? - Mar-
ía Kerr hefði gert það sama og ég hefði hún
aldrei lent I þessu.“
„Það er ekki rétt,“ sagði Jane. „Það var búið
að opna allar skúffurnar og innihaldinu hafði
verið kastað út um allt.“
„Þá hafa þeir ekki verið að leita að skart-
gripunum," sagði frú Bantry. „Þeir hafa verið
að leita nð leyniskjölum. Það gerist alltaf í
skáldsögum."
„Ég veit ekki um nein leyniskjöl," sagði Jane
efins. „Ég hef ekki heyrt um neitt af því tagi.“
„Ekki láta Dolly rugla þig, ungfrú Helier,“
sagði Bantry ofursti. „Þú mátt ekki taka þess-
ar ævintýralegu flækjur hennar alvarlega."
„Hvaö um innbrotið?" spurði Sir Henry.
„Já, lögreglan fékk upphringingu frá konu
sem sagðist vera ungfrú María Kerr. Hún
sagði að brotist hefði verið inn í íbúðarhúsið
og lýsti ungum, rauðhærðum manni sem hafði
komið í heimsókn þennan morgun. Þjónustu-
stúlkan hennar hafði haldið að það væri eitt-
hvað furöulegt við hann og því hafði hún
bannað honum að koma inn. Síðar höfðu þau
svo séð hann fara út um glugga. Hún gat lýst
manninum svo nákvæmlega að það var ekki
liðin nema ein klukkustund þegar lögreglan
hafði handsamað manninn. Þá hafði hann
þessa sögu að segja og sýndi þeim bréfið frá
mér. Og eins og ég var búin að segja náðu
þeir í mig og þegar hann sá mig sagði hann
það sem ég sagði ykkur áðan - að þetta hefði
alls ekki verið ég.“
„Mjög áhugaverð frásögn,“ sagði Lloyd
læknir. „Þekkti Faulkner þessa ungfrú Kerr.“
„Nei, það gerði hann ekki - í það minnsta
sagðist hann ekki gera það. En ég á eftir að
segja ykkur það furðulegasta. Lögreglan fór
auðvitaö í húsið og þar var allt eins og því
hafði verið lýst - búið að opna skúffur og fjar-
lægja skartgripi en það var enginn í húsinu.
Það liðu nokkrar klukkustundir áður en María
Kerr kom til baka og þá kannaðist hún ekki
við að hafa hringt í lögregluna og sagðist ekk-
ert hafa heyrt um þetta mál. Hún virtist hafa
fengið skeyti um morguninn frá umboðsmanni
sem bauð henni mikilvægt hlutverk og vildi
hitta hana svo að hún flýtti sér auðvitað í bæ-
inn til að missa ekki af honum. Þegar hún
kom á staðinn komst hún að því að þetta átti
ekki við rök að styðjast. Ekkert skeyti hafði
verið sent.“
„Þeir hafa notað þetta algenga bragð til að
koma henni ( burtu,“ sagði Sir Henry. „Hvað
um þjónustufólkið."
„Þeir lentu í því sama. Það var aðeins ein
þjónustustúlka og hún fék upphringingu frá
Maríu Kerr, að því er virtist. Hún sagðist hafa
gleymt mikilvægum hlut og bað þjónustustúlk-
una að koma með ákveðna handtösku sem
var í skúffu í svefnherberginu hennar. Hún átti
því næst að taka fyrstu lest til Maríu. Hún
hlýddi því og læsti auðvitað húsinu en þegar
hún kom í klúbbinn, þar sem María Kerr átti
að vera, beið hún þar til einskis."
„Aha,“ sagði Sir Henry. „Þetta er fariö að
skýrast. Húsið var skilið eftir autt og það yrði
hægur vandi aö komast inn ( gegnum ein-
hvern gluggann. Ég skil samt ekki almennilega
hvar Faulkner kemur inn í málið. Hver hringdi (
lögregluna ef það var ekki ungfrú Kerr?“
15.TBL. 1993 VIKAN 43