Vikan - 20.04.1995, Blaðsíða 34

ÞRIEYKIJÖKULS OG JÓHÖNNU
eru málaðar gylltar stjörnur
og fyrir neðan stendur stór-
um stöfum: „Mundu töfrana".
Stofan er lítil; þar rúmast
píanó, blár sófi, stólar, bóka-
hillur og borð. Jólaljós eru
ennþá í öðrum glugganum
þar sem Júní situr og horfir
hugsandi út. Elísabet situr í
öðrum gamla stólnum í stof-
unni og tekur sér tíma í að
svara. „Ég var alltaf að
passa bræður mína. Ég ætti
kannski að fara að biðja þá
um að passa fyrir mig.“
Sem krakki var Hrafn yfir-
leitt glaður, hann var alltaf
brosandi og sískríkjandi. Á
tímabili breyttist brosið í glott
en hann er farinn að brosa á
ný. „Ég tók það yfirleitt að
mér að svæfa hann og segja
honum sögur sem ég bullaði
upp úr mér. Við lllugi þvæld-
umst með hann um allt. Um
leið og hann hafði aldur til
fékk hann hlutverk í leikjum
okkar. Við lllugi vorum í
Batman og Superman leikj-
um og við vissum aldrei al-
mennilega hvað Hrafn átti
að vera. Hann var alltaf að.
Þegar hann hafði ekkert að
gera reif hann í sundur fata-
skápa og byggði úr þeim
kofa. Hann var alltaf að
byggja og búa eitthvað til.
Hann var líka snemma dug-
legur í að stjórna. Þegar
hann var sjö ára fór hann í
kröfugöngu um hverfið. Hann
var í fararbroddi með gjallar-
horn. Eitt það skemmtileg-
asta sem ég man eftir, var
þegar mér tókst að plata
Hrafn og leika fyrir hann jóla-
svein þegar hann var sjö
ára. Ég er ennþá hissa að
hann hafi trúað því að ég
væri jólasveinn." Sex ára
gamall var hann orðinn læs.
Hann las dagblöðin og
ræddi um gang mála.
Litli bróðirinn var mikill
prakkari og hann var ekki
eins mikið í eigin heimi eins
og lllugi. Dag einn, þegar
hann var sjö ára, var hann
sendur til að vekja systur
sína. Hann gerði það á held-
ur óskemmtilegan og rudda-
I legan hátt. Hann pissaði á
I hana. „Hann gat oft verið
ófyrirleitinn," segir systir
hans rúmum tuttugu ár-
um seinna og minnist
enn með hryllingi
þessa morguns
þegar hún vaknaði
upp við vondan
draum. „Hrafn er
hins vegar sá
níu og ellefu ára. Elísabet
byrjaði á því og fljótlega fór
lllugi að dæmi hennar. Þau
þvældust eitthvað um í stað-
inn fyrir að hlusta á speki
kennarans. „Við vorum þá í
nýjum skóla og þekktum
engan sem kannski hefur átt
sinn þátt í þessu. Þetta vatt
upp á sig smátt og smátt
þangað til við vorum farin að
skrópa oft og lengi. Ég held
að við höfum bæði verið
dauðfegin því þegar þetta
komst upp og okkur var skip-
að að hætta þessu. Þá var
mamma í útlöndum og við
vorum í pössun hjá afa og
ömmu. Afi Kristjón vildi ekki
skamma okkur mikið fyrir
þetta og þegar mamma kom
heim var búið að ganga frá
því að hún gerði það ekki
heldur."
Elísabet var lengi mjög
óráðin á unglingsárunum.
Bróðir hennar segir að gelgju-
skeiðið hafi verið henni erfitt.
„Hún fór að yrkja viðkvæmn-
isleg Ijóð um lítil blóm og
svoleiðis en uppreisnarand-
inn var líka samur við sig.
Hún vissi ekki hvað hún vildi
og mjög ung eignaðist hún
sitt fyrsta barn.“ lllugi segir
að í dag sé hún, líkt og í
bernsku, mjög drífandi
manneskja og dugleg en um
leið íhugul og opinská. Hún
vinnur heima við skriftir auk
þess sem hún hefur fengist
við blaðamennsku og út-
varpsþáttagerð.
VIÐKVÆMT KVIKINDI
Elísabet býr í gömlu, litlu
húsi vestast í Vesturbænum.
Þar býr hún ásamt tvíburun-
um Garpi og Jökli og köttun-
um Aprfl og
Júní. Á ein-
um vegg
í hús-
inu
FRH. AF BLS. 21
hreyfði
engum
mótmæl-
um. Mamma hafði lagt sig
en í miðju afmælinu kom
hún fram, tók sínalkó-flösk-
urnar og hunangskökuna,
sem við höfðum keypt, og
leysti afmælið upp. Ég man
að ég fékk vörubíl frá strákn-
um í platafmælisgjöf og það
var ekkert gaman að leika
sér að honum. Ég held að
ég hafi passað upp á að
týna honum fljótlega."
Illugi segir að Elísabet hafi
verið talin villingur af sumum
foreldrum í hverfinu. „Við
vorum dálítið sér á báti
þarna og sumir foreldrarnir
bönnuðu krökkunum sínum
að vera með okkur.“ En
Elísabet var einnig mjög
framtakssöm, úrræðagóð og
skemmtileg. „Hún var stjórn-
andinn. Ég gerði ekki margt
af sjálfsdáðum og ef mér
datt eitthvað í hug reyndi ég
yfirleitt að koma því svo fyrir
að hún héldi að hún hefði átt
hugmyndina. Ég var heldur
feiminn og hlédrægur og
gerði oftast það sem mér var
sagt. Hún var miklu ófeimn-
ari en ég. Hún var í rauninni
bölvuð frekja sem ráðskaðist
með litla bróður sinn. En
ekki kvartaði ég. Ég vissi líka
það sem enginn annar vissi
en það var að þetta hug-
umstóra hörkutól var á
kvöldin dauðhrætt um að
það væri ísbjörn undir rúm-
inu, að það mundi kvikna í
og svo framvegis. Á sumum
sviðum var hún nefnilega
miklu viðkvæmari og hör-
undsárari en ég, þrátt fyrir
alla mína feirnni."
Einn veturinn tóku syst-
kinin upp á því að
skrópa í skólanum.
Þau hafa þá verið
maður sem hefur stutt mig
mest og hvatt mig á rithöf-
undabrautinni. Ef til vill er
hann að bæta fyrir þetta
glappaskot."
í æsku ætlaði Hrafn að
sigra heiminn. Elísabet og III-
ugi ætluðu að gera hann að
forsætisráðherra eða seðla-
bankastjóra vegna þess að
hann pældi svo mikið í pen-
ingum. Hann var alltaf að
safna peningum og átti alltaf
peninga. Sjálfur sagðist
hann eitt sinn ætla að verða
api þegar hann yrði stór. Svo
ákvað hann að verða bóndi.
„Hrafn hefur mikla hæfileika.
Hann gæti orðið prestur,
leikari, stjórnmálamaður,
Ijóðskáld eða leikstjóri." Það,
sem Hrafn, sem er tuttugu
og níu ára, hefur hingað til
fengist við, eru gjaldkerast-
örf f banka, blaðamennska á
Þjóðviljanum, Ijóðagerð,
bókaútgáfa, byggingarvinna
og sjómennska.
Hrafn er frekur. Elísabet
segist líka geta verið frek,
„en sem betur fer erum við
öll skemmtilega frek. Hann
er góður í sér og má ekkert
aumt sjá. Hann myndi klifra
upp í Ijósastaur til að bjarga
ketti. En það er erfitt að
komast að honum. Hann er
eini maðurinn sem ég get rif-
ist við og við getum orðið
mjög sár út í hvort annað.
En ég get hringt daginn eftir
og beðist fyrirgefningar.
Kannski er ég líkari honum
en llluga. Líka í útliti. Við lllugi
rifumst eins og hundur og
köttur þegar við vorum lítil en
við erum eiginlega hætt því.
Við Hrafn höfum hins vegar
oft rifist þannig að það gneist-
ar á milli okkar en við höfum
alltaf getað sæst aftur. Hann
getur verið kvikindislegur og
hrokafullur og þá þýðir ekkert
annað en að vera svolítið
kvikindislegur á móti.“
Bræðurnir eru báðir uppá-
haldsbræður Elísabetar. Þeg-
ar þau hittust á böllum hér
áður fyrr voru þeir oft að
stríða henni á því hve hún
væri mikil tilfinningavera.
„Ég hitti kannski llluga á
balli, faðmaði hann, sagði
hvað mér þætti vænt um
hann og að hann væri uppá-
haldsbróðir minn. Svo hitti
ég Hrafn á sama balli og
sagði það sama við hann.
Þeir komust einu sinni að
þessu og síðan þá segi ég
að þeir séu báðir uppáhalds-
bræðumir rnínir." □