Vikan - 29.03.1999, Blaðsíða 54

n Hver er saaa 9
Monicu Lewinsky c
Monica borðar (il
art Imgga sjáU'a sig
og svcltir si)> til að
{•eðjasl (iðriiin.
og áhrifum alls þessa á
Monicu og fjölskyldu henn-
ar. Morton segir að móðir
hennar rnuni t.d. aldrei
jafna sig á að hafa þurft að
bera vitni gegn dóttur sinni.
Linda Tripp fær það óþveg-
ið og er henni lýst sem hinni
verstu norn. Hún hafi allt
frá því Monica byrjaði að
vinna í dómsmálaráðuneyt-
inu skynjað að þar kæmist
hún í feitt og unnið að því
leynt og ljóst að fá hana til
Þótt búning-
urinn klæði
Monicu ágæt-
lega var hún
aldrci fyrir
íþróttir. Hún
var þybbin
krakki og
meira þarf
ekki til að
vera útskúf-
aður í Beverly
Hills.
Monica og
móðir hennar
eru nijög
nánar og það
erfiðasta scni
Marcia hefur
nokkru sinni
þurft að gera
er að bera
vitni gegn
dóttur sinni.
Hér er hún á
leið úr réttar-
salnum.
k
að opna sig. í
bókinni er lýst
mörgum atriðum sem sýna
slæj>ð Tripp og vægðarleysi.
Astæðu þess að hann hóf
að skrifa bókina segir
Morton vera þá að bresku
slúðurblöðin hafi birt þá
frétt að hann væri þegar far-
inn að skrifa slíka bók. Ric-
hard Hofstetter, lögfræðing-
ur Monicu, hafi í kjölfarið
F1
hringt í hann og spurt hvort
hann myndihafa áhuga á að
hitta Monicu og taka verkið
að sér. Þau hittust síðan,
Monica og Andrew Morton,
og segist hann strax hafa
fengið áhuga á þessari
stúlku því hún hafi verið
svo gerólík því sent hann
hafi gert sér í hugarlund fyr-
irfram. Hún hafi hins vegar
ekkert vitað um hann og
ekki lesið bók hans um
Díönu prinsessu.
Stúlka með gott
skopskyn
Andrew Morton virðist
hafa lært að bera virðingu
fyrir þessari stúlku meðan á
gerð bókarinnar stóð og
segir m.a. frá því að þegar
til stóð að hún færi fyrir
„The Grand Jury“ hafi hún
reynt að undirbúa sig með
að hlusta á vitnisburð sinn
fyrir þingnefndinni á spólu.
Hún hafi viljað vera eins
staðföst í fram-
burði sínum og
hægt var. Daginn
eftir hafi hún játað
fyrir Morton að
hafa hvað eftir
ánnað sofnað og
sagt honum að
ekkert væri betur
til þess fallið að
svæfa mann en
manns eigin vitnis-
burður. Þessar og
fleiri frásagnir,
sem sýna leiftrandi
kírnni Monicu,
koma lesandanum
mest á óvart. Hún segir
einnig frá því þegar hún
borðaði með móður sinni
og stjúpföður á veitingastað
í New York og blaðasnáp-
arnir biðu þeirra æstir fyrir
utan. Þau brutust gegnum
þvöguna undir orrahríð
ókvæðisorða frá óprúttnum
fjölmiðlamönnum sem
gerðu allt til að vekja við-
brögð. Umrenningur kom
þeinr til hjálpar og Mon-
ica hefur fært honum
matarbita síðan hvenær
sem færi hefur gefist.
Þegar þau loks voru
komin inn í bílinn eftir
ntikinn barning stundi
Monica: „Það var eins
gott að þið fóruð ekki
með mig í vindlabúð.“
Morton varð skotspónn
stríðni hennar eitt sinn
þegar hann hringdi í
hana vegna bókarinnar
og slúðurblöðin voru ný-
búin að flytja af því
fregnir að hún væri
ófrísk. Langur listi yfir
hugsanlega feður fylgdi
og Monica sagði við
Morton: „Mér þykir það
leitt, Andrew, en þú ert
ekki á listanum.“
Bókin er vel skrifuð en
ber þess greinileg rnerki að
höfundur er blaðamaður.
Hann byggir nær eingöngu
á frásögnum annarra og
hefur gjarnan eftir fólki frá-
sagnir af atvikum sem hann
telur að muni varpa Ijósi á
persónu Monicu. Bókin
verður að surnu leyti óper-
sónulegri fyrir vikið því
hinn alntenni lesandi hefði
örugglega komist nær aðal-
persónunni ef Andrew hefði
valið þá leið að sviðsetja
sum þessara atvika þannig
að lesandinn hefði náð að
upplifa atvikið og andrúms-
loftið í huganum.
Monica er augljóslega
nokkuð fljótfær og lætur til-
finningarnar frekar stjórna
lífi sínu en skynsemina.
Hún á þó tæplega skilið að
hafa þurft að ganga í gegn-
um þær hremmingar sem á
hana voru lagðar af banda-
ríska dómskerfinu. Hún og
fjölskylda hennar voru mán-
uðum saman einangruð,
fengu ekki að tala saman
eða hitta utanaðkomandi.
Þau urðu að treysta í einu
og öllu á lögfræðinga sína
og því er lýst á mjög áhrifa-
ríkan hátt í bókinni hvernig
Monica var háð ákvörðun-
um Bills Ginsbergs í rnáli
hennar þótt margar þeirra
hafi verið henni þvert um
geð og henni ekki fallið við
hann. Það að hafa ekki
lengur stjórn á lífi sínu, reka
með straumnum án þess að
fá neitt við ráðið er erfið
reynsla og því tekst Andrew
Morton að lýsa mjög vel.
I bókarlok segir Monica
að „Myndarlegur“ (Hand-
some),eins og hún kallar
Clinton, muni ævinlega eiga
ákveðinn stað í hjarta sínu.
Hún sé hætt að líta á hann
sem mann og forseta eins
og áður, enda sjái hún ekki
annað en pólitíkusinn
núorðið. Andrew Morton
klikkir út með að benda á
að vitnisburður Monicu hafi
ekki verið sú sprengja sem
grandaði forsetanum líkt og
repúblikanar vonuðust eftir
og þrátt fyrir allt skilji málið
ekki eftir verri gárur en
stormur í vatnsglasi.
Allar niyndirnar eru úr
nýju bókinni uni Monicu
en hún fæst í niörgum
íslenskum
bókaverslumini.
54 Vikan