Vikan - 27.07.1999, Blaðsíða 20

Edda Björgvinsdóttir
leikkona segir að æsku-
ástin hafi svo sannar-
lega haft veruleg áhrif á líf sitt.
„Æskuástin mín var fyrri mað-
urinn minn og ég átti með
honum tvö börn svo hann
hafði svo sannarlega afgerandi
áhrif á líf mitt. Við kynntumst
þegar ég var fimmtán ára og
ég féll svo kylliflöt fyrir hon-
um að ég fékk kúlu
á ennið og gat ekki
látið hann sjá mig.
Ég ýki þetta að
vísu aðeins með
kúluna, en við vor-
um saman í gagn-
fræðaskóla. Ég var á leið niður
stigann og horfði svo stíft á
þennan fagra mann að ég hras-
aði og datt. Þetta var ofsalega
pínlegt því mér var svo mikið í
mun að honum litist vel á mig.
Við eigum saman tvær stúlkur
sem nú eru orðnar eldri en ég
var þá þannig að æskuástin
hafði veruleg áhrif á líf mitt.“
gera, kann ekki neitt og er
að drepast úr feimni. Ég
taldi mér trú um að ég væri
dauðskotin í mínum fyrsta
en í rauninni var ég ástfang-
in af ástinni. Drengræfilinn
þekkti ég lítið enda var
maður ekki að hugsa um
persónuleikann. Utlitið var
allt. Mesti „töffarinn" í
bekknum var æskilegasta
fórnarlambið og gæti maður
sagt að maður hefði náð í
hann var sannað að maður
hefði kynþokka. Við vorum
búin að vera saman í tvær
vikur þegar við sváfum sam-
an en að mati vinkvennanna
var lágmark að láta þá
dingla á önglinum í tvær vik-
ur áður en þeir fengu það
sem þeir vildu. Ef það var
20 Vikan
ekki virt var maður algjör
gæs og gat átt von á að fá á
sig stimpilinn lauslát.
Þetta var fyrsta kynlífs-
reynsla okkar beggja og við
vissum hvorugt hvað við
vorum að gera. Við fálmuð-
um okkur áfram grafalvar-
leg og skíthrædd. Flæktumst
í rúmfötunum, þorðum varla
að snerta hvort annað og
flýttum okkur að koma
þessu af. Eftir á gældum við
lengi hvort við annað og
vorum nánari þá en meðan
á mökunum stóð. Ég held
að ástæðan hafi aðallega
verið sú að við vorum svo
glöð og fegin að hafa kom-
ist í gegnum þetta ósködd-
uð. Þessi strákur var ágæt-
isnáungi en hann á engan
sérstakan stað í hjarta mér
umfram aðra. Ég var líka
dauðskotin í manninum
mínum þegar við byrjuðum
saman en ég lærði að elska
hann eftir því sem árin liðu
og elska heitar með hverjum
deginum sem líður. Ást er
nefnilega, eins og annað,
eitthvað sem lærist og skerp-
ist við nánari kynni.“
Rennsveittur og skjálf-
andi af ótta
Geiri var fimmtán ára
þegar hann varð yfir sig hrif-
inn af þrjátíu og tveggja ára
ráðskonu á heimili föður
síns. „Hún var stórglæsileg
kona, enda fyrrum módel,“
segir hann. „Hávaxin,
leggjalöng, tágrönn og með
ótrúlega laglegt andlit. Hún
var ljóshærð og bláeyg og ég
hef alltaf verið svolítið veik-
K:
ur fyrir ljóskum
síðan. Hún réð sig
í ráðskonustöðuna
í kjölfar erfiðs
skilnaðar. Pabbi
þekkti eitthvað til
foreldra hennar
og hún var eig-
inlega á flótta
með börnin sín
tvö undan erfið-
um eiginmanni.
Pabbi var búinn
að vera ekkill í
nokkur ár og
gat í sjálfu sér al-
veg séð um sig og
okkur krakkana
upp á eigin spýtur. Auðvitað
er alltaf erfitt fyrir einstæða
foreldra að sinna öllu og
fyrst svona stóð á var pabbi
alveg til í að spara sér erfiði.
Ég man enn þegar pabbi
renndi í hlaðið eftir að hafa
sótt hana á flugvöllinn.
Þetta var að vori til og mjög
hlýtt úti. Hún steig út úr
bflnum eins og kvik-
myndadísirnar í Hollywood.
Fyrst komu langir, glæsilegir
fætur, svart, stutt pilsið hafði
dregist upp eftir lærunum og
ég starði á pilsfaldinn og
vonaði auðvitað að hann
færðist enn ofar. Þetta var
ótrúlega eggjandi. Að ofan
var hún í svörtum jakka við
pilsið og hvítri blússu. Mér
þykir enn dragt og blússa
eitt það kynþokkafyllsta
sem kona getur klæðst.
Það þarf sennilega ekki að
taka það fram að allt sumar-
ið gerði ég henni allt til
þægðar sem ég gat. Snerist í
kringum hana eins og
Linda Pétursdóttir, eigandi Baðhúss-
ins, man vel eftir fyrstu ástinni. Hún
hlær glaðlega og segir: „Ef ást skyldi
kalla. Ég held ekki að fyrsta ástin hafi haft
nein sterk áhrif á líf mitt síðar. „Fýrsta ást-
in“ er eitthvað sem maður hugsar til með
sælubros á vör en hafði engar afgerandi af-
leiðingar á annan hátt.“
ormákur Geirharðsson, stór-
kaupmaður í fataverslun Kor-
^máks og Skjaldar, segist tæp-
lega geta talað um einhverja ákveðna
æskuást. „Ég varð svo seint verulega
ástfanginn. í gegnum all-
an barnaskólann var ein-
hver ákveðin stelpa sem
maður var mest hrifinn af
og maður hugsaði alls
konar hluti í kringum
það. En það hafði ekkert
með ást að gera. Það var
svo löngu seinna á ferlin-
um að ég varð ástfanginn á þann hátt
að hægt sé að nefna það því nafni.“
skopparakringla og reyndi
eftir megni að aðstoða. Við
áttum það sameiginlegt að
hafa mikinn áhuga á lestri
og við töluðum oft saman á
kvöldin um það sem við vor-
um að lesa. Pabbi hefur
sjálfsagt séð hvernig mér
leið en hann skipti sér ekk-
ert af þessu. Undir haust dró
svo til tíðinda milli okkar.
Ég kom að henni hágrátandi
eftir erfitt símtal við mann-
inn sinn. Við vorum ein í
húsinu og ég tók hana í
fangið og reyndi að hugga
hana. Áður en ég vissi af
hafði ég kysst hana aftur og
aftur. Um kvöldið kom hún
svo inn í herbergi til mín og
við vorum saman í rúminu
mínu. Ég var svo hræddur
um að standast ekki vænt-
ingar þessarar þroskuðu, fal-
legu konu að ég rennsvitn-
aði og skalf af hræðslu. Hún
hikaði ekkert við að leið-
beina mér og í minningunni
er þetta með betri kynlífs-
reynslu sem ég hef upp-
lifað. Hún var ekki hjá
okkur í marga mán-
uði eftir þetta en við
áttum nokkra yndis-
lega ástarfundi áður
en hún fór.“