Vikan - 27.07.1999, Blaðsíða 54

Eg er loks skilin eftir
tíu ára hjónaband. í
dag naga ég mig í
handarbökin yfir því að hafa
ekki gert þetta rniklu fyrr.
Maðurinn minn fyrrverandi
fann hjá mér fáa kosti en því
fleiri galla. Allt frá því við
kynntunrst fyrst tók hann
stjórnina í sambandinu.
Hann ákvað hvert við fórum
og hvenær og ég lærði fljótt
að ekki borgaði sig fyrir mig
að reyna að koma með upp-
ástungur. Hann hringdi æv-
inlega í mig og ef ég hringdi
í hann eða tók frumkvæði á
einhvern annan hátt refsaði
hann mér með því að vera
andstyggilegur og tala ekki
við mig dögum saman.
Flestir spyrja sig væntanlega
hvers vegna ég hafi ekki gef-
ist upp á þessum manni
strax en ég hef ekkert ein-
falt svar við því. Ég var ást-
fangin og ákveðni hans
fannst mér aðlaðandi að
mörgu leyti. Ég þurfti ekki
að bera ábyrgð á neinu á
meðan og ekki taka afstöðu
í neinu. Það er ótrúlega
notalegt að láta bara reka á
reiðann, líkt og barn, þess
fullviss að aðrir sjái um hlut-
ina. Hann átti einnig sínar
góðu hliðar, var oft ákaflega
blíður og umhyggjusamur
og ævinlega kurteis og
stimamjúkur þegar við vor-
um einhvers staðar innan
um fólk.
Við giftum okkur eftir
nokkurra ára samband. Eftir
það fór fljótlega að síga á
ógæfuhliðina. Hann tók
stjórnina á sífellt fleiri svið-
um lífs okkar og að lokum
var svo komið að ég gerði
ekkert upp á eigin spýtur.
Við keyptum saman inn til
heimilisins, hann valdi föt á
mig og hann sá alveg urn
kaup á húsgögnum og heim-
ilistækjum. Ég reyndi að
mótmæla bæði með því að
tala við hann og með því að
kaupa einfaldlega sjálf eitt-
hvað sem mig langaði í. Ég
fékk þá að heyra hversu
ósmekklegur, lélegur eða á
annan hátt ómögulegur
hluturinn var. Einhverju
sinni keypti ég matvinnslu-
vél og hann fór með hana og
skipti henni daginn eftir.
Sagði þessa gerð svo lélega
að hún entist tæpast árið.
Síðan kom hann heim með
aðra sem hann sagði mun
betri þótt ég sæi engann
mun. Ef ég valdi mér sjálf
föt sagði hann þau ljót og
alls ekki klæða mig. Liturinn
væri ómögulegur eða sniðið
og ekki skorti hann orð þeg-
ar hann var að lýsa því
hversu illa fötin færu utan á
mér.
Smátt og smátt varð allt
erfiðara. í fyrstu hafði ég þó
getað sagt að ákveðna hluti
vantaði og þá voru þeir
keyptir en síðar, ef ég
ámálgaði eitthvað slíkt, varð
það einungis til þess að það
frestaðist að hluturinn væri
keyptur. Hann hreytti því þá
í mig að tæplega væri tíma-
bært að kaupa svo dýran
hlut eða að margt annað
vantaði frekar. Hann var
mikill áhugamaður um lax-
veiði og á hverju sumri fór-
um við í nokkra veiðitúra.
Ég hafði enga ánægju af
veiðurn og eyddi tímanum
einhvers staðar ein í veiði-
húsi eða við tjaldið meðan
hann og veiðifélagarnir
stóðu úti í á og köstuðu.
Hann átti ekki orð yfir
hversu fúl ég væri og leiðin-
Aðrar konur væru
augljóslega miklu
meiri konur en ég.
Ættu meiri ást að
gefa, enda væri
ástin ekki síst
fólgin í því að vilja
taka þátt í lífi ást-
vinarins.
leg að vilja ekki veiða. Kon-
ur félaga hans tækju þátt í
veiðiskapnum með sínum
mönnum, ég væri sú eina
sem ekki vildi taka þátt í
áhugamálum eiginmanns
síns. Þær væru augljóslega
miklu meiri konur en ég.
Ættu meiri ást að gefa, enda
væri ástin ekki síst fólgin í
því að vilja taka þátt í lífi
ástvinarins. Ég mátti hlusta
á þó nokkrar ræður um
þetta og margoft reyndi ég
að læra að kasta og landaði
tvisvar laxi. Ég kenndi hins
vegar í brjósti um fiskinn,
hataði grimmdina sem fólst í
því að þræða lifandi maðk
upp á krók og fann enga
spennu hríslast um mig þótt
blessað dýrið í vatninu léti
blekkjast af flugunni sem ég
engdi fyrir það.
Við reyndum lengi að
eignast börn en það tókst
ekki. Hann var þess fullviss
að eitthvað væri að mér en
eftir að ég hafði fengið úr-
skurð urn það að ekkert am-
aði að, neitaði hann að leita
læknis. Aldrei var um þetta
talað eftir það en hann lét
mig oft heyra að ég kenndi
honum um barnleysið, að
ástæðulausu og hann ætti
erfitt með að lifa við þögla
ásökun mína. Þegar ég varð
svo ófrísk sakaði hann mig
um framhjáhald og hélt því
lengi vel fram að hann ætti
ekki drenginn. Barnið er
hins vegar svo líkt föður sín-
um að honum reyndist erfitt
að sverja hann af sér eftir að
það kom í ljós.
Sambúðin versnaði
stöðugt. Hann greip sífellt
fram í fyrir mér ef ég var að
ræða við fólk og tilkynnti
mér að þetta væri nú ekki
rétt. Einhver ónákvæmni í
frásögn, einhver skoðun mín
eða bara orðalag sem ég
notaði var honum tilefni til
að leiðrétta mig. Eftir
ákveðinn tíma fer maður
einfaldlega að trúa því að
maður sé heimskur og geti
ekki komið neinu óbrengl-
uðu frá sér. Ég kaus því oft-
54 Vikan