Vikan - 27.07.1999, Blaðsíða 55

WtKinmxxL
lesandi segir
ast nær að þegja þegar hann
var nálægur. Eg reyndi líka
að forðast að fara með hon-
um út. Hann sakaði mig þá
um að vera ófélagslynd og
að ég væri að eyðileggja öll
hans vináttusambönd með
fýlu og leiðindum. Ef gestir
komu, setti hann út á hvern-
ig ég lagði á borð, matinn
sem ég bar fram, klæðaburð
minn eða bara hvað sem
honum hugkvæmdist. Fólki
þótti þetta óþægilegt og því
leið illa í návist okkar. Þótt
ég hefði vit á því að svara
honum aldrei þá var fram-
koma hans svo yfirgengileg
að fæstir heimsóttu okkur
oftar en einu sinni.
Allir mínir vinir voru að
hans mati leiðinlegir,
heimskir og ókurteisir
þannig að þeim var aldrei
boðið heim. Smátt og smátt
missti ég samband við flesta
vini mína. Nokkrar vinkon-
ur héldu þó alla tíð sam-
bandi við mig en þær
hringdu eða komu þegar
þær vissu að hann var að
heiman.
Eftir að drengurinn okkar
fæddist fór ég að gera upp-
reisn gegn honum. Ég hætti
að láta draga mig að lax-
veiðiám til að láta mér leið-
ast og ég fór að kaupa mín
föt sjálf án þess að hlusta á
hans álit á þeim. Hann
reyndi allar gömlu aðferð-
irnar fyrst en þegar þær ekki
dugðu, tók hann upp á því
að fleygja í mig hlutum. Það
fór þá eftir því hvað varð
fyrir valinu hversu mikið ég
meiddist. Einu sinni fleygði
hann í mig skó og ég var
lengi illa marin en eitt sinn
fleygði hann í mig bók.
Hornið á henni kom í gagn-
augað á mér og hjó húðina í
sundur. Þrjú spor þurfti tii
Heiiuilisi'an^ið er: Vikan
- „Lífsreynslusaga‘% Seljavegur 2,
101 Reykjavík,
Netfang: vikan@frodi.is
að loka sárinu. Hann fleygði
stundum brothættum hlut-
um líka og eyðilagði marga
innanstokksmuni. Að sjálf-
sögðu var þetta mér að
kenna. Ég æsti hann svo
upp með frekjunni að hann
missti alla stjórn á sér. Það
undarlega var að þrátt fyrir
að hann hefði misst alla
stjórn þegar hann tók að
fleygja hlutum gerðist það
samt aldrei þegar aðrir sáu
til.
í fjögur ár þoldi ég þetta
ástand en ég taldi sjálfri mér
trú um að ég byggi ekki við
ofbeldi. Aðrar konur væru
bláar og marðar eftir eigin-
menn sína, blóðugar og
beinbrotnar, það væru bara
konur sem byggju við slíkt
sem leituðu til Kvennaat-
hvarfsins. Fyrir tilviljun
heyrði ég svo viðtal við fé-
lagsráðgjafa í útvarpinu.
Hún átti að flytja erindi á
ráðstefnu og hún talaði um
að ofbeldi gæti einnig verið
andlegt og oft eingöngu
andlegt. Ég fór og hlustaði á
erindi hennar og þá fyrst
rann það upp fyrir mér að
ég bjó við heimilisofbeldi.
Fleiri fluttu tölu á þessari
ráðstefnu og þar var rnikið
rætt um hversu djúpstæð
áhrif ofbeldi á heimili hefði
á börn. Ég fór þá að velta
því fyrir mér hvernig hug-
myndir sonur minn fengi um
samskipti kynjanna við það
horfa á mig og pabba sinn.
Þegar ég kom heim týndi ég
saman það nauðsynlegasta í
tösku og fór í Kvennaat-
hvarfið. Þar fékk ég hjálp og
stuðning til að koma undir
Steinarsdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni ,
meö okkur? Er eitthvað ' '
sem hefur haft mikil áhrif
á þig, jafnvel breytt lífi
þinu? Þér er velkomið að j
skrifa eða hringja til okk-
ar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar. ■*—
Myndin er
sviðsett af
hugleik Mynd:
Gísli Egill
Hrafnsson
mig fótunum og kjark til að
halda mínu til streitu og
skilja.
Hann jós yfir mig svívirð-
ingum í hvert skipti sem við
hittumst og sagði mig hafa
eyðilagt mannorð sitt. Allir
vissu að ég hefði leitað til
Kvennaathvarfsins og nú
væri hann brennimerktur of-
beldismaður. Margir vina
hans hafa hins vegar stöðv-
að mig á götu og óskað mér
tii hamingju með að hafa
loksins haft kjark til að fara.
Þeir segja allir að þeim hafi
blöskrað framkoma hans en
enginn kunnað við að skipta
sér af. Fólk gerir það ein-
hvern veginn ekki. Kannski
hefði það hins vegar opnað
augu mannsins míns fyrir
því að ekki væri alveg eðli-
legt að hegða sér eins og
hann gerði ef einhver hefði
verið nægilega hreinskilinn
til að segja honum skoðun
sína umbúðalaust.