Vikan - 27.07.1999, Blaðsíða 46

Framhaldssagan
Carol leil undrandi á
hann. Heldur þú að einhver
sem var með þér í mennta-
skóla gangi um og ræni
fólki?
Þú varst búinn að lofa því,
Mac!
Mac kveikti á sjónvarpinu
og kom sér vel fyrir í uppá-
haldsstólnum sínum. Það
gerði ég aldrei, ég var bara
hættur að andmæla þér.
Mikið getur þú verið leið-
inlegur.
Vertu nú sanngjörn Gena.
Eg er búinn að hlakka til
þess í margar vikur að horfa
á þennan leik. Þú getur ekki
ætlast til þess að ég sleppi
honum til þess að glápa á
einhverjar barnabækur!
En við komum til með að
fá fullt af ókeypis bókum!
Gerðu það Mac, mig langar
svo til þess að fara. Konan
sem hringdi lagði áherslu á
það að við kæmum bæði.
Mac leit á klukkuna.
Hvað tekur þetta langan
tíma?
Þetta er búið klukkan
hálftíu.
Er í lagi að ég keyri þig
þangað og sæki þig svo eftir
einn og hálfan tíma? Þá er
ekki hægt að segja að ég hafi
ekki sýnt mig og ég get hald-
ið fyrir þig á bókunum út í
bíl.
Heldur þú að það sé ekki í
lagi?
Auðvitað er það í lagi.
Ég skal kíkja á bækurnar
um leið og ég kem. Kannski
ég panti einhverjar bækur
handa Mac yngri. Blessuð
konan hlýtur að verða
ánægð með það.
Þau voru búin að skoða
nafnalistann og myndina af
útskriftarbekknum. Hvað
heitir hún? Rae benti á
stelpu í öftustu röðinni.
Rósalía Salino, sagði
Rusty. Stelpan sem ég sagði
þér frá.
Ég man vel eftir henni, ég
mundi bara ekki nafnið
hennar. Rae hnyklaði brýrn-
ar. Ég gat aldrei þolað hana,
viðurkenndi hún.
Hvers vegna ekki?
Hún var alltaf snuðrandi
út um allt. Ég hafði það á
tilfinningunni að hún skrif-
aði niður allt sem sagt var.
Ég talaði aldrei við hana.
Nokkrum sinnum reyndi ég
að heilsa henni en hún heils-
aði mér aldrei á móti. Það
var eins og hún hefði bara
áhuga á krökkunum sem
voru vinsælir.
Klíkan okkar var boðin í
afmæli til hennar, sagði
Rusty. Það var alveg hræði-
legt. Einhver stakk upp á
því að gjafirnar frá okkur
ættu að vera sem andstyggi-
legastar. Við höfðum haft
þann háttinn á áður og gjaf-
irnar vöktu alltaf hlátur og
mikla lukku. En í þetta sinn
fór það öðruvísi. Og ef satt
skal segja voru sumar gjaf-
irnar alveg hræðilegar.
Hvað keyptir þú?
Pakka af kláðadufti, en ég
kom langsíðastur og hafði
sem betur fer vit á því að
stinga honum í vasann áður
en hún kom auga á hann.
Þau hin tóku ekki eftir
neinu, þau höfðu haft með
sér vín og voru orðin vel full
þegar ég kom. Svo trylltisl
Rósalía og bað okkur að
koma okkur í burtu, sagðist
hata okkur, og fór að há-
gráta.
Aumingja stelpan, sagði
Rae. Jafnvel þótt ég hafi
ekki þolað hana get ég ekki
annað en vorkennt henni.
Mac stoppaði bílinn og
brosti til Genu. Út með þig!
Þú þarft nú ekki að vera
svona æstur í að losna við
mig!
Hann leit á klukkuna. Ég
hef ekki tíma fyrir rómantík.
Leikurinn er byrjaður.
Gena horfði á húsið. Ég
hef komið hingað áður,
sagði hún allt í einu. Ég fæ
gæsahúð þegar ég sé þetta
hús. Heldur þú að ...
Gena! Leikurinn er byrj-
aður.
Hún steig þunglamalega
út úr bílnum. Það eina sem
þú hefur áhyggjur af er
körfubolti.
Það er ekki satt! Hann
benti á húsið. Farðu varlega
í tröppunum.
Heyra þetta, þú hefur
áhyggjur af mér og leikurinn
er byrjaður!
Ekki af þér, heldur litla
körfuboltakappanum sem
þú gengur með í maganum!
Þú ert nú meiri maðurinn!
Gena skellti bílhurðinni og
Mac brosti breitt til hennar
áður en hann gaf bensínið í
botn.
Viktoría stóð við stofu-
gluggann, sá Mac aka í
burtu og Genu koma eina
upp tröppurnar. Hún leit á
púnsskálina, allt var klappað
og klárt. Nei annars, hún
ætlaði ekki að nota púnsið
fyrst Gena kom einsömul.
Hún beið þar til hún heyrði í
dyrabjöllunni og gekk fram
til þess að opna.
Sæl, ég heiti Gena
McDermott. Mér var boðið
hingað á bókakynningu.
Viktoría kinkaði kolli. Ég
hélt að maðurinn þinn kæmi
með þér, sagði hún kulda-
lega. Við viljurn frekar að
báðir foreldrarnir korni, það
er satt að segja skilyrðið fyr-
ir því að fá gjafaeintök.
Hann kemur seinna, flýtti
Gena sér að segja. Hún leit
inn í stofuna. Eru ekki fleiri
komnir?
Hinir eru niðri í kjallara.
Viktoría gekk á undan
henni að kjallaratröppunum
og sagði svo: Gjörðu svo vel,
það er best að þú farir á
undan.
Gena gekk hægt niður
tröppurnar og talaði af
ákafa um barnið sem hún
átti von á og hvað hún
hlakkaði til þess að skoða
bækurnar. Hún sneri sér við
þegar hún var komin alla
leið og sagði brosandi: Hvar
46 Vikan