Vikan - 27.07.1999, Blaðsíða 28

I
ið kynntumst á dönsku hót-
eli þar sem ég vann eitt sum-
ar. Ég hafði séð hann áður á
hótelinu því hann kom þangað
nokkrum sinnum í viðskiptaerind-
um. Mér fannst hann æðislegur,
hann var svo fallegur og stæltur
og svo var hann svo kurteis og
smekklega klæddur. Hann var
svolítið eldri en ég en samt hinn
fullkomni draumaprins. Ég var al-
veg sérstaklega lipur við hann og
einu sinni þegar hann kom of
seint í morgunmatinn sótti ég
morgunmat handa honum og
færði honum fram á barinn. Hann
var mjög elskulegur, þakkaði fyrir
og sagðist ekki vilja vera svo
Hann var yndislegasti maður sem ég hafði
kynnst. Ég trúði ekki mínum eigin eyrum þegar
hann bauð mér út að borða í fyrsta skipti.
gerði hann líka og ég las eldheit
ástarbréfin frá honum mörgum
sinnum á dag.
Við hittumst í þriðja sinn þetta
sumar og allt fór á sama veg. Við
vorum óaðskiljanleg og hann
sagði mér frá íbúðinni sinni sem
hann bjó einn í, foreldrum sínum
og systur og sölumannsstarfinu
sem honum þótti mjög gaman að
og við byggðum skýjaborgir sam-
an.
Það kom að því að ég hætti að
dekrað stelputrippi, góð stelpa
sem engu gegndi og öllum þótti
óskaplega vænt um. Hún varð
eina vinkona mín þarna í Belgíu.
En hann virtist ekki eiga neina
vini og umgekkst aðeins fjöl-
skyldu sína, viðskiptavini og
vinnufélaga. Hann var alltaf
heima nema þegar hann skrapp út
á bari á kvöldin með einhverjum
úr vinnunni.
Lífið tók á sig fasta mynd sent
ég var bara ánægð með fyrsta
þokunni létti. Mér fannst hann
fjarlægjast mig smátt og smátt.
Hann var alltaf jafnelskulegur og
góður við mig en hann hætti alveg
að eiga frumkvæðið að ástarleikj-
um. Hann bara „var með“ eða
færðist alveg undan. Mér fannst
ég hafa tapað miklu að hann
skyldi ekki girnast mig en gat
samt alveg sætt mig við það af þvf
að hann var alltaf svo ljúfur.
Annað sumarið var ég farin
að geta svarað í símann og ég
tók eftir því að karlmenn
hringdu og spurðu um hann
en þeir spurðu einskis frekar
ef hann var ekki heima og
báðu mig aldrei um að taka
Sambýlismaður minn
dónalegur að bjóða mér peninga
fyrir greiðann en spurði hvort ég
ætti frí um kvöldið og hvort ég
vildi borða með sér. Ég sagði já,
án umhugsunar, en hann spurði
hvort ég vildi borða á hótelinu
eða hvort ég þyrði að koma með
sér á veitingastað í borginni? Mér
hafði aldrei dottið í hug að efast
um hann og sagðist endilega vilja
fara út af hótelinu, þar vildi ég alls
ekki borða með neinum.
Pannig byrjaði ástarævintýri
okkar. Hann brást ekki vænting-
um mínum, fór með mig á glæsi-
legan veitingastað og dekraði við
mig. Hann kyssti mig af ástríðu
þegar við komum heim á hótelið
en lengra gekk það ekki og hann
fór heim til Belgíu um morguninn.
Ég var í algerri sæluvímu og
hálfgerðri ástarsorg en u.þ.b. viku
seinna fékk ég brennheitt ástar-
bréf frá honum þar sem hann
sagði mér að hann kæmi aftur eft-
ir þrjár vikur. Bréfin urðu fleiri og
ég var orðin ástfangin upp fyrir
haus. Hann kom svo aftur og í
það skiptið héldu okkur engin
bönd. Ég var alltaf með honum
þegar við vorum ekki að vinna og
þrátt fyrir að reglur hótelsins
bönnuðu það svaf ég hjá honum á
næturnar. Ég hefði gert hvað sem
var til að fá að vera með honum.
Ég grét þegar hann fór og hann
lofaði að skrifa í hverri viku. Það
vinna á hótelinu og fór heim til ís-
lands til að halda áfram í skólan-
um. Ástin blómstraði og hann
ákvað að koma í heimsókn um
haustið. Ég gat ekki beðið og allt
líf mitt snérist um hann.
Hann kom rétt fyrir jólin og bjó
heima hjá mér í 10 daga. Hann
færði mér demantstrúlofunarhring
og bað mín þegar við skildunt úti
á flugvelli. Ég grét af gleði og
söknuði alla leiðina heim frá
Keflavík.
Aðeins eitt skyggði á gleði
mína, en það voru viðbrögð
ömmu minnar sem ég hafði að
mestu alist upp hjá. Hún sagði
ekki mikið en ég skynjaði að
henni li'kaði ekki við hann. Þegar
ég gekk á hana sagði hún bara „
Ég skil hann ekki, það er ekkert
að marka þótt mér líki ekki við
hann.“ Samt talar amma ensku,
en það var tungumálið sem við
töluðum saman á. Ég afgreiddi
málið þannig að ömmu væri illa
við hann af því að hún væri hrædd
um að hann tæki mig frá henni.
Þannig fór það líka og næsta
sumar flutti ég til Belgíu. Hann
hafði útvegað mér ágæta vinnu á
smurbrauðsstofu, ég flutti beint
inn til hans og við vorum ofboðs-
lega hamingjusöm. Ég kynnist for-
eldrum hans sem voru einstak-
lega elskulegar manneskjur og
systur hans sem vær dæmigert of-
árið. Ég vann vaktavinnu ýmist
frá klukkan 6 á morgnanna til 2 á
daginn, eða frá 2 á daginn til 10 á
kvöldin. Hann vann hins vegar
venjulega 9-5 vinnu, en þurfti
stundum að fara í söluferðir til
Kaupmannahafnar eða Stokk-
hólms. Hann var alltaf jafn dá-
samlegur og góður við mig, bauð
mér oft út að borða og við fórum
flestar helgar í heimsókn til for-
eldra hans en það tók u.þ.b.
klukkutíma að aka til þeirra.
Hann minntist einu sinni á gifting-
una rétt eftir að ég kom út, en þá
var ég ekki tilbúin til þess að gifta
mig í Belgíu og hann minntist
aldrei á hana aftur.
Ég var mjög hamingjusöm og
sátt við líf okkar. Hann var alveg
sérstaklega yndæll á heimilinu,
dekraði við mig og var alltaf að
kaupa eitthvað fallegt og elda eitt-
hvað gott. Ég var fullkomlega sátt
við að vera flutt að heiman og átti
aðeins við eitt vandamál að stríða,
tungumálið. Ég kunni enga
frönsku og átti svolítið erfitt með
að komast í samband við fólk, en
ég gafst ekki upp og keypti mér
frönskukennslu á spólum og byrj-
aði að læra. Ég var alveg tilbúin til
að búa þarna um alla framtíð.
En svo breyttist allt, eða
kannski breyttist ekkert, - kannski
fór ég bara að skynja hlutina
öðruvísi þegar mestu ástar-
skilaboð til hans. Mér
fannst þetta alveg eðlilegt
fyrst, ég var svo léleg í mál-
inu. Ég reyndi stundum að
tala ensku við þá, en þeir
slitu samtalinu strax. Ég
minntist á þetta við hann, en
hann faðmaði mig bara og sagði
mér að hafa ekki áhyggjur; ef ein-
hver þyrfti nauðsynlega að ná í
hann myndi hann hringja aftur.
Hann var líka vanur að fara
bara út á kvöldin meðan ég var á
seinni vaktinni og koma heim um
svipað leyti og ég, en nú fór hann
að fara út á morgunvaktinni minni
og það kom fyrir að hann kom
mjög seint heim. Þetta sumar
gerðist það tvisvar að hann
hringdi heim og sagðist vera orð-
inn fullur og hvort mér væri sama
þótt hann gisti hjá einhverjum
vinnufélaganum. Ég sagði já þótt
mér finndist þetta mjög ieiðinlegt.
En svo kom áfallið. Vinkona
mín frá íslandi kom ásamt kærst-
anum sínum til Belgíu og þau
gistu á hóteli nálægt heimili okkar.
Við buðum þeim heim í mat eitt
kvöldið og við skemmtum okkur
öll konunglega. Þetta var eitt af
bestu kvöldum sem ég upplifði
þarna allan þann tíma sem ég var
þar. Við ákváðum að ég myndi
fara með henni að versla tveim
dögum seinna og við skildum kát
og hress. Daginn eftir var ég á síð-
28 Vikan