Vikan - 21.12.1999, Blaðsíða 28

Þegar ég var unglingur fór
ég alltaf í bæinn með vinum
mínum á Þorláksmessu. Við
vorum yfirleitt brír eða fjórir
saman, keyptum jolagjafirn-
ar og slæptumst á beim fáu
veitingastöðum og kaffihús-
um sem bá voru í miðbæn-
um. IVIér fannst ekki
skemmtílegt að velja jóla-
gjafir bví ég vissi aldrei
hvað ég átti að kaupa. Mér
gekk ekki vel að kaupa
handa pabba, en mamma og
systur mínar tvær voru bó
enn erfiðari viðfangs og yffír-
leitt fannst mér á beim að
iélagjafirnar mínar féllu ekki
beinlínis í kramið hjá beim.
Mér fannst bví gott að vera í
félagsskap strákanna. Við
æstum hvorn annan upp í
alls konar vitleysu á bessum
hátíðlega degi, Þorláks-
messu, sem var orðin árviss
viðburður hjá
okkur.
ðveður á Hellísheiði
En jólin þegar ég var 22ja
ára breyttu jólahefðum mín-
um til lífstíðar.
Stefnan hjá okkur strákun-
urn var sú sama og venju-
lega. Við ætluðum að hittast
um klukkan hálf sex á bíla-
stæðinu við gamla útvarps-
húsið við Skúlagötu og síðan
yrði genginn hinn hefð-
bundni rúntur um Lauga-
veginn og miðbæinn. Ég
hafði engar áhyggjur af inn-
kaupunum því ég var búinn
að kaupa veiðihjól handa
pabba og því voru bara
mamma og systurnar eftir.
Ég var svo heppinn að eiga
frí allan daginn svo ég ákvað
að gerast jólasveinn fjöl-
skyldunnar og sendast fyrst
með pakka austur á Selfoss
og taka í staðinn aðra sem
þurftu að kornast í bæinn
fyrir jólahátíðina.
Það skipti engum togum að
þegar ég var næstum kom-
inn austur fyrir fjall skall á
blindbylur. Hellisheiðin
tepptist fljótlega og illviðrið
hélst, svo ég mátti eyða
nóttinni heima hjá ömrnu
minni á Selfossi og
missti því af
innkaupaferð-
inni góðu.
Nú
voru góð ráð dýr og um
morguninn lagði ég snemma
af stað heim þótt veðrið
væri enn slæmt og spáin
þannig að við ýmsu mætti
búast.
Amma ætlaði að koma í bæ-
inn á annan í jólum og hún
bað mig að taka með mér
lyfseðil og reyna að leysa út
lyfin fyrir sig í bænum áður
en hún kæmi.
Það tók mig næstum þrjá
tíma að komast í bæinn við
illan leik og ég var orðinn
vægast sagt stressaður undir
hádegið þegar ég renndi
bílnum mínum í stæðið
framan við glæsilega, nýja
apótekið í hverfinu okkar.
Ég átti mjög margt ógert
fyrir jólahátíðina og það erf-
iðasta af því var að kaupa
gjafir handa mömmu og
systrum mínum, 12 og 16
ára, og pakka þeirn fallega
inn. Ég þorði samt ekki ann-
að en að byrja í apótekinu
því þar átti að loka klukkan
tólf á hádegi þótt flestar
aðrar búðir væru opnar til
klukkan tvö.
Jólaengill í apóteki
Það var ekki margt fólk í ap-
ótekinu, sem betur fer.
Flestir, sem þar voru staddir,
voru í snyrtivörudeildinni að
kaupa jólagjafir. Ég afhenti
lyfseðilinn hennar ömmu og
settist niður. Ég sá fljótt
að það var ekki
skynsamlegt að
eyða tíma mín-
um sitjandi á
rassinum við að
bíða eftir lyfinu
þegar ég gat allt
eins vel reynt að finna eitt-
hvað í jólagjöf handa
mömmu og stelpunum á
meðan. Ég ráfaði því inn í
víðáttumikla snyrtivöru-
deildina og fór að skoða þar
alls konar dót sem ég hafði
minna en ekkert vit á.
Eitthvað hlýt ég að hafa ver-
ið vandræðalegur þar sem
ég gekk á milli hillanna, því
þegar ég var búinn að skoða
og káfa á hinu og þessu dóti
svolitla stund heyrði ég sagt
fyrir aftan mig: „Get ég
nokkuð aðstoðað þig?" Ég
leit við og sá þar engilbjart
og brosandi andlit með
glettnisleg, blá augu. Þessi
jólaengill stóð beint fyrir
aftan mig í hvítum af-
greiðsluslopp og jarpt hárið
flæddi niður axlirnar og nið-
ur á bak. Ég missti algerlega
málið svolitla stund en gat
svo stunið upp: „Ég er að
leita að jólagjöf handa
stelpu." Um leið og ég
sleppti síðasta orðinu sá ég
eftir að hafa sagt þetta. Ég
vissi að ég hefði átt að orða
þetta öðruvísi. „Ég meina
sko stelpum, það eru systur
mínar," bætti ég við eins og
ég hefði lent í yfirheyrslu.
„Hvað varstu að hugsa
um?" spurði jólaengillinn og
sendi mér enn fallegra bros
en það fyrra. „Ég hef bara
ekki hugmynd, það er
einmitt vandamálið'' sagði
ég og skyldi satt að segja
ekkert í því af hverju ég var
að trúa þessari ókunnugu
manneskju fyrir vandamál-
um mínum.
„Ertu að flýta þér?" spurði
stúlkan. „Ef þú mátt vera að
28 Vikan