Vikan - 21.12.1999, Blaðsíða 56

íg hel öðlast hjarh tii að lifa
/
Eg er fædd og uppalin í
talsvert stórum (á ís-
lenskan mælikvarða)
bæ úti á landi. Mamma mín dó
þegar ég var mjög ung og við
systurnar urðum að bjargast
sem best við gátum með
pabba. Systir mín var nokk-
rum árum eldri en ég og hún
gekk mér nánast í móður stað.
Pabbi drakk og ég man fyrst
eftir honum fullum og illa
lyktandi sofandi á sófanum
heima. Pað voru konur í lífi í
hans af og til en engin stopp-
aði lengi. María hét sú sem
lengst entist og hún var yndis-
leg. María drakk allar helgar
með pabba en hún sá alltaf til
þess að við hefðum hrein föt
til að fara í og mat að borða.
A því varð hins vegar oft mis-
56 Vikan
brestur þegar pabbi var einn.
Nágrannarnir höfðu skömm
á okkur og við fengum að
heyra að við værum sóðalegar
og ekki til neinnar fyrirmynd-
ar. Við vorum sjaldan boðnar
til annarra barna og kæmi eitt-
hvað upp á var okkur gjarnan
kennt um. Við systurnar vor-
um sagðar eiga upptök að öll-
um rifrildum og slagsmálum
sem áttu sér stað meðal
stelpnanna og hyrfi einhver
hlutur var eina skýringin á
hvarfinu sú að við hefðum
tekið hann.
Reyndi að vera góð og
dugleg
Mín viðbrögð við þessu,
meðan ég var lítil, voru að
reyna eftir megni að vera góð
og dugleg. Þegar ég var tíu ára
þvoði ég alla þvotta af mér
sjálf og sá alfarið um að þrífa
heimilið. Systir mín sá um
matseld og við hjálpuðumst að
við að strauja og nostra við
hárið hvor á annarri. Systir
mín var óvenju lagin við hár-
greiðslu og hafði ótrúlega
næmt auga fyrir því sem
klæddi aðra. Hún klippti alltaf
hárið á mér og ég reyndi að
klippa hana að aftan. Pegar
hún varð unglingur voru hinar
stelpurnar fljótar að finna að
þarna væru hæfileikar á ferð
og þær hikuðu ekki við að
notfæra sér það. Oft var eld-
húsið heima eins og snyrti-
stofa en þrátt fyrir þetta var
grunnt á því góða. Systir mín
mátti þola það að vera einn
daginn hluti af hópnum og
allra vinur en næsta dag var
henni útskúfað. Þetta tók hún
óskaplega nærri sér og ég var
sennilega eina vitnið að því
þegar hún hágrét klukku-
tímunum saman ofan í kodd-
ann sinn á kvöldin.
Eg var öðruvísi. Eg leitaði
ekki eftir félagsskap hinna
heldur fór einförum. Ég hafði
engan hæfileika sem nýttist
hinum svo þær sóttust ekkert
eftir því að umgangast mig. Ég
hafði gaman af að læra og
reyndi eftir megni að standa
mig vel í skólanum og það
gerði ég allan grunnskólann.
Ég var með þeim hæstu á
grunnskólaprófi í mínum ár-
gangi en þá var systir mín far-
in suður til að læra hár-
greiðslu. Ég fór á eftir henni
og pabbi lofaði að senda okk-
ur peninga til að gera henni
kleift að klára sitt nám og mér
að fara í menntaskóla.
Við systurnar leigðum sam-
an litla íbúð og allt gekk okk-
ur í haginn. Systir mín drakk
mikið og það fór ekkert fram
hjá mér að hún var komin í
slæman félagsskap. Samt
kláraði hún sveinsprófið og
komst á samning. Peninga-
sendingar frá pabba voru
stopular og ég tók að mér
hlutastarf í verslun til að
drýgja heimilistekjurnar. Mik-
ið var ég hreykin og glöð þeg-
ar systir mín kláraði námið og
við skáluðum saman fyrir ár-
angri hennar. Ég hló og mas-
aði við alla vini hennar sem
mættir voru í hóf heim til okk-
ar og ég var allt önnur en ég
var vön, kát, málglöð og orð-
heppin. Petta var í fyrsta
skipti sem ég smakkaði vín og
hefði átt að vera það síðasta
en þegar áfengið byrjaði að
hafa áhrif fannst mér ég vera
stórkostleg. Feimnin rann af
mér og mér fannst ég geta tek-
ið þátt í gamninu og leyft mér
að vera til.
Drakk sífellt meira
Ég varð dauðadrukkin og
man ekki eftir nema broti af
kvöldinu. Við byrjuðum
heima hjá okkur með
nokkrum góðum vinum systur
minnar en síðan var haldið
niður í bæ á skemmtistað. Ég
man að ég dansaði við nokkra
kunningja systur minnar en
síðan er allt hulið myrkri
þangað til ég vaknaði daginn
eftir í rúminu mínu, alklædd
og illa þunn. En þótt mér liði
illa var minningin um það
hversu gaman var kvöldið
áður það björt að ég vissi að
þetta myndi ég gera aftur.
Næstu árin endurtóku
fylliríin sig, fyrst bara um
helgar en svo fór ég að drekka
í miðri viku líka. Systir mín
var löngu farin að drekka eða
taka lyf á hverjum degi. Ég
hafði lengi vitað að hún not-
aði hass og ýmsar töflur og
meðan drykkja mín fór stig-
vaxandi hélt hún áfram í
stöðugt harðari efnum. Við
misstum íbúðina sem við
Hún missti fóstur og það varð okkur til-
efni til að hugga okkur með vímugjöfum.

Ég var farin að hágráta, hljóp
eftir götunni í örvæntingu
bað alla um hjálp sem ég