Menntamál - 01.12.1956, Blaðsíða 23

MENNTAMÁL
149
til að tala um sjálfa sig, uppvöxt sinn, æskuheimili, for-
eldra, systkini, vini, félaga, áhugamál. Hún segir og það,
sem hún veit um æviferil maka síns.
Hér eru aðeins tekin af handahófi nokkur af þeim at-
riðum, sem sálfræðingurinn þarfnast fræðslu um. Margt
fleira þarf hann auðvitað að fá að vita. Það er ennfremur
mjög undir atvikum komið, í hvaða röð upplýsingarnar
koma fram. Ætla mætti, að hentugt væri fyrir sálfræð-
inginn að hafa eins konar spurningalista við höndina til
þess að spyrja eftir. Sums staðar er það og gert, en hér
er ekki sá háttur hafður á. Það hefur bæði kosti og galla í
för með sér að spyrja eftir spurningalista. Kostirnir eru
aðallega þeir, að ekki er hætta á, að sálfræðingurinn gleymi
að spyrja um neitt, sem hann þarf nauðsynlega að fá að
vita um. Ennfremur er auðveldara að bera saman samtöl
við marga foreldra, og getur það stundum komið sér vel.
Samtölin geta og orðið ópersónulegri og haft á sér vís-
indalegra snið og aukið á virðingu foreldranna fyrir sál-
fræðingnum. Og að lokum: Það er miklum mun léttara að
spyrja eftir lista.
Gallarnir eru þó, að mínu áliti, þyngri á metunum. Hvert
er markmið viðtalsins? Fyrst og fremst að afla upplýsinga,
getum við sagt. En auk þess er það undirbúningur að löngu
samstarfi milli foreldris og sálfræðings. Og fyrstu áhrifin,
sem foreldrið verður fyrir, skipta miklu máli. Því er nauð-
synlegt, að sálfræðingurinn sé þægilegur í viðmóti og við-
felldinn og auðvelt að spjalla þvingunarlaust við hann.
Þegar foreldri kemur í fyrsta skipti til sálfræðings vegna
barnsins síns, brjótast margs konar hugsanir og kenndir
um í sál þess. Það hefur ef til vill fyrirfram gerðar skoð-
anir um, hvernig sálfræðingar séu eða hvernig þeir eigi
að vera. E. t. v. hefur það búið sig undir samtalið, velt
fyrir sér, hvað það skuli segja og hvernig það skuli haga
framkomu sinni. Það er án efa kvíðafullt. Sálfræðingur-
inn þarf að geta lesið þessar sálrænu hræringar að nokkru