Menntamál - 01.08.1960, Síða 10

104
MENNTAMÁL
Hér hefur verið skýrt frá skólaþroskaprófunum, og
mun ég því ekki ræða þau nánar. En segja má, að þau séu
vísir að því að taka í okkar þjónustu þá sálfræðilegu þekk-
ingu og reynslu, sem fengizt hefur í öðrum löndum og
notuð er í þágu skólastarfsins. En í þeim efnum erum
við langt á eftir nágrannaþjóðum okkar og því miður lítil
von til að verulegar breytingar verði þar til batnaðar á
næstu árum.
Röðun í bekki.
Þegar búið er að innrita börnin, er fyrsta verkefnið að
raða þeim í bekki, og má segja, að það sé hvorki létt verk
né vandalaust. Mest hefur verið farið eftir lestrarkunn-
áttu, og mikið má um það deila, hvort rétt sé. En fram hjá
þessu hefur ekki verið hægt að ganga og verður ekki,
meðan dálítill hluti barna kemur meira eða minna læs í
skólann. Þar höfum við íslendingar líklega sérstöðu nú á
tímum. I Kaupmannahöfn var mér sagt, að reikna mætti
með, að eitt barn kæmi á hvern bekk, sem eitthvað gæti
lesið að gagni, þegar börnin koma í skólann. Þessi börn
eru svo fá, að ekkert tillit er hægt að taka til þeirra, en
algengt er að börn þekki eitthvað af stöfum. Ég hef
haldið skýrslur um þetta hér í Lauganesskólanum í 15 ár,
og hér hafa komið fram merkilega líkar tölur frá ári til
árs. 20% lesa yfir 2 um 30% 1—2 og um 50% lesa ekkert,
en mörg þeirra þekkja eitthvað af stöfum og sum alla.
Nú er það svo, að þeir bekkir, sem eitthvað eru farnir
að lesa eru kallaðir góðir bekkir, en ólæsir bekkir taldir
lélegir. Þetta hefur leitt til þess, að foreldrar hafa lagt
kapp, jafnvel ofurkapp, á, að börn þeirra væru meira eða
minna læs við komu í skóla. Ég ætla ekki að ræða hér,
hvort forskólakennsla sé æskileg eða ekki, en ég get þó
getið þess, að fleiri og fleiri hallast að því, að í flestum til-
fellum beri að fara þar varlega í sakirnar. Sú skoðun er
til meðal foreldra, að þau börn, sem koma ólæs í skóla