Heima er bezt - 01.01.1957, Blaðsíða 21

Stjúpa mín lauk við að mjólka, og ég hélt í ærnar,
en brann í skinninu af löngun til að komast heim og
skoða veiðina.
Strax og búið var að mjólka héldum við heim að
bænum. Þá ber svo við, að í hlaðið komu samtímis
okkur bændur frá bæjunum Björgum, Nípá og Sandi.
Voru þeir á leið til Húsavíkur með ull sína til inn-
leggs. Þetta voru vinir pabba og frændur stjúpu
minnar.
Spyrja þeir okkur strax, hvort pabbi sé heima. Við
segjum hann heima vera. Óska þeir eftir að hitta hann.
Hleyp ég þá inn, til þess að láta hann vita um gesta-
komuna, því við töldum sjálfsagt, að hann væri kom-
inn til baðstofu. En þegar þangað kemur, er hann þar
ekki og hefur ekki þangað komið, að sögn þeirra, er
þar voru. Er nú leitað í bænum og síðan skyggnst um
utan húsa, en hvergi finnst pabbi.
Dettur okkur helzt í hug, að hann muni hafa riðið
aftur niður í Gvendarbás, því að Sokka sést hvergi.
Aðkomumennirnir segjast þá eins geta hitt pabba,
þegar þeir fari til baka úr kaupstaðnum. Kveðja og
fara sinnar leiðar. —
Nú ætla ég að fara að skoða aflann í langsekknum
— hafði ekki haft tíma til þess fyrr. En þegar kemur
þangað, sem pabbi tók hann af hestinum í augsýn okk-
ar stjúpu minnar, er þar enginn langsekkur, — engin
silungsbranda, — ekki neitt.
Mér brá undarlega við þetta. Skildi hvorki upp né
niður í málinu. Hljóp til stjúpu minnar og skýrði henni
frá þessari uppgötvun minni. Henni hnykkti við.
Móðir föður míns, Guðleif Magnúsdóttir, hafði allt
kvöldið setið í baðstofu og gætt hálfsystur minnar,
Sveinbjargar, sem þá var á fyrsta árinu. Guðleif var
orðin öldruð — líklega á áttræðisaldri — allvel greind
kona og guðhrædd.
Sagði nú stjúpa mín henni frá því, er fyrir okkur
hafði komið. Heyrði ég, að þeim kom saman um, að
hér mundi hafa átt sér stað dularfullt fyrirbæri, og
varla um annað að ræða, en að bændurnir hefðu
drukknað við fyrirdráttinn. Sýnin hlyti að hafa verið
svipur föður míns. Ef svipir manna sæust, væru menn-
irnir annað hvort nýdánir eða a. m. k. feigir.
Rifjaði amma mín upp ýmsa viðburði frá löngu
liðnum tímum, er staðfestu þetta. Allt virtist hníga að
því, að dauðaslys hlyti að hafa orðið.
Konurnar ræddu um að senda mig niður í Gvendar-
bás, en þorðu það þó ekki, af því að ég væri svo
mikill óviti.
Akváðu þær að bíða átekta til morguns, en fara þá
snemma út í Kaldbak og fá menn til að leita að bænd-
unum, ef engin frétt yrði komin, er gerði þá för óþarfa.
Ég mun varla verða svo gamall, að ég gleymi þeim
dapurleika, er lagðist á okkur. Ég gat ekkert aðhafzt,
en sat hnípinn á rúmi mínu, þar til svefninn tók mig
að sér.------
Þegar ég vaknaði um morguninn, var baðstofan full
af sólskini og viðhorfin breytt.
Piltarnir höfðu komið heim um nóttina, heilir á
húfi. Veiðiför þeirra hafði gengið slysalaust í öllum
greinum.
Allir sýndust nú glaðir. Oft varð ég þess samt var
hjá ömmu minni, að hún óttaðist að fyrirbærið mundi
eiga eftir „að koma fram“, eins og hún orðaði það.
En faðir minn lifði í ellefu ár eftir þetta.------
Mér er sýnin enn í dag óráðin gáta.-Faðir minn
hafði verið við fyrirdráttinn, þegar við stjúpa mín sá-
um ekki betur en að hann væri kominn heim með hest
sinn og afla, eins og að framan er frá skýrt.
Þetta var ekki óljós skyndisýn. Við horfðum tvö á
hann róleg og með fullri athygli. Það, sem við sáum
gerast, virtist að öllu leyti fara mjög eðlilega fram.
Hver getur upplýst, hvað hér átti sér stað í raun
og veru?
Húsavík, 1. febr. 1944.
Einar Sörensson.
Framanrituð frásögn var lesin fyrir Sigurbjörgu Frið-
bjarnardóttur, stjúpu Einars, því hún lifir enn og á
heima í Mýrarkoti á Tjörnesi.
Hún staðfesti hana með eftirfarandi áritun:
„Að atburður þessi hafi fyrir okkur borið og á þann
hátt, er að framan greinir, votta ég undirrituð.
Mýrarkoti, 11 .—2.—’44.
Sigurbjörg Friðbjarnardóttir
(handsalað).“
Daníel Arnfinnsson:
ÉG ÞAKKA
Ég þakka þér, vordís, hinn síglaða söng
og sumarsins leikandi fjör,
því haustið er komið, og hélunótt löng
og hljóðlát er með því í för.
Og lengi býr haustið í huganum; völd
í hjartanu tryggði það sér.
Og veiztu, að blærinn hann hvíslar í kvöld
mín kyrrlátu húmljóð að þér.
LEIÐRÉTTING.
í greininni „Fyrir 100 árum“ í síðasta hefti „Heima
er bezt“ urðu þessar villur:
Á bls. 378, 2. dálki, stendur: „Á öðru búskaparári 29
ára gamall 1826.“ Ártalið á að vera 1862.
Á bls. 377, í 2. dálki, stendur: „Þau önduðust seint á
árinu 1833.“ Ártalið á að vera 1838.
Heima er bezt 19