Heima er bezt - 01.01.1957, Qupperneq 41

Dan fann, að hann varð að spyrja, hvað allt þetta
ætti að þýða, en atburðarásin var of hröð. Hann sá,
að Robish lét skammbyssuna síga næstum ósjálfrátt.
En svo varð skyndilega svipbreyting á andliti hans, það
var sem hann stirðnaði allur upp. „Þú skipar ekki leng-
ur fyrir,“ sagði hann dimmri röddu.“ Hann hóf aftur
upp skammbyssuna, og nú miðaði hann henni á maga
Glenns Griffins. •
Dan varð ekkert hissa á þessu, hann hafði alltaf haft
óljósan grun um, að svona mundi fara. Nú hafði
Robish gleymt Ralphie og þeim æsing, sem hann hafði
hleypt honum í. Robish hugsaði málið, eitthvað var að
brjótast um hið innra með honum. Glenn Griffin veitti
þessu líka eftirtekt. Ef til vill hefur hann líka haft
grun um, að hugsanir Robish hvörfluðu að bílnum,
sem beið úti, og þeim möguleikum, sem tengdir voru
við hann. Æsingin og hikið vék nú fyrir fastri ákvörð-
un. Robish var í lófa lagið að drepa eitthvert þeirra
eða þau öll og vera kominn út í bílinn eftir nokkrar
sekúndur, og þá var þessi lamandi bið á enda, og hann
þurfti ekki lengur að hlýða Glenn Griffin.
En skammbyssan nálgaðist maga Glenns æ meir, fór
hann að hlæja. Fyrst var hláturinn ögrandi, en er hon-
um var litið á augu Robish, var sem hann missti alla
stjórn á sér, og hláturinn dó út í krampakenndum sog-
um. Hann bar hendurnar upp að andlitinu og færði þær
fram og til baka, opnaði munninn og lokaði honum á
víxl.
Dan varð þess var, að hann hafði gengið eitt skref í
áttina til Elenóru, en svo stirðnaði hann skyndilega
upp, er Robish hrópaði: „Bærið ekki á yður, Hilliard.“
Glenn Griffin greip andann á lofti og hvíslaði: „í
guðs bænum, Robish....“
Við þessi orð rak Robish upp æðiskennt, villidýrs-
legt óp og gapti.
„Þú hlýtur að vera brjálaður, Robish!“ Dan vissi,
að Griffin hefði ekki getað sagt neitt hættulegra.
Robish rak byssuna á maga Glenns með slíku afli,
að hann hrökk í kút og rak upp sársaukavein. Hann
hafði hallað sér upp að dyrastafnum, og nú tók hann
að síga niður á gólfið, og ávallt voru hendurnar á æðis-
genginni ferð um andlitið. Frá brjósti hans leið lágt
kjökur, eins og bænarstuna.
Atti hann nú að neyta færisins? Var ekki stundin
komin? Nú var þessu að verða lokið. Allir erfiðleikar
hans voru unnir fyrir gíg. Átti Dan nú að láta til skar-
ar skriða?
„Ég er brjálaður!“ hrópaði Robish. „Ég er brjál-
aður, Griffin, nógu brjálaður til að vinna þitt skítverk.
Þú, bessi afsmán, ert hershöfðinginn, er ekki svo?“
„Ég vinn sigur á þér, skýt karlinn og....“
í þessu barst til þeirra rödd ofan af loftinu: „Fleygðu
byssunni á gólfið, Robish!“
Robish sneri sér við, rýndi upp í myrkrið fyrir ofan
Elenóru. Ósjálfrátt hreyfði Dan sig, en ekki eins snöggt
og hann hafði gert ráð fyrir. Hann gekk hægum skref-
um til konu sinnar, tók utan um hana, og var í þann
veginn að leiða hana frá stiganum, er Hank Griffin,
sem enn var uppi, kallaði öðru sinni: „Fleygðu henni á
gólfið, Robish. Nú!“
Dan fann, að megn kuldahrollur fór um Elenóru.
Hann horfði á Robish og varð hissa. Hann sá, hve
hann sárlangaði til að skjóta. Hann sá, að hann tók á
því, sem hann átti til, er hann reyndi að bægja hugan-
um frá Glenn Griffin, sem kúrði í hnipri upp við
dyrastafinn. Augu Griffins voru galopin og fábjána-
leg, það var engu líkara en hann áttaði sig ekki á því,
sem var að gerast, fyrr en Robish fleygði byssunni á
gólfið.
Þarna lá hún svört og ógnþrungin, sem boðberi dauð-
ans, lá þarna mitt á milli Dans og Glenns, en Robish
hopaði nokkur skref aftur á bak og horfði skelfdum
augum upp í myrkrið í stiganum.
Elenóra hlýtur að hafa lesið hugsanir Dans, áður en
hann áttaði sig á þeim sjálfur. „Nei,“ hvíslaði hún og
hélt dauðahaldi í handlegg hans. „Nei, Dan!“
Engrar hreyfingar varð vart uppi í stiganum. Allt
húsið virtist vera grafið í þessa þrúgandi þögn eftir
allan skarkalann. Loksins teygði Glenn Griffin út hönd-
ina og tók byssuna upp. Hann stóð hægt á fætur. Þessi
bendingarleikur virtist ætla að halda áfram. Glenn
reyndi að endurheimta mikillætið, yppti öxlum, and-
aði djúpt, — en þessi andardráttur var hrollkenndur.
Svo varð honum litið á Dan.
Dan tók viðbragð, er þessi æðisgengnu, sneypulegu
augu stóðu á honum, og velti fyrir sér, hvort honum
hefði ekki orðið á meira en lítil skyssa, er hann lét ekki
til skarar skríða, meðan tími vannst til. í þessu tilliti
speglaðist enn hræðslan og meðvitundin um, að Dan
og þau hin hefði verið sjónarvottar að þrekleysi hans.
Hvað mundi svo leiða af þessu? Hvernig mundi þetta
orka á athafnir Glenns Griffins?
Dan heyrði dóttur sína varpa öndinni að baki sér.
Um leið og Hank Griffin rauf þögnina, kom hann
niður stigann. Hann nam staðar á neðsta þrepinu og
leit á Robish, sem stóð hreyfingarlaus, luralegur sem
björn og lét handleggina hanga niður með síðum. Því
næst varð Hank litið á bróður sinn. Dan lagði fremur
eyrað við einbeitninni í rödd Hanks en því, sem hann
sagði: „Við skulum fara, Glenn!“
Glenn hrukkaði ennið, en sagði ekkert.
„Við eigum engan annan kost, Glenn,“ sagði Hank
blíðlega og íhugult. „Við getum ekki átt í höggi við
þau og Robish í einu. Og ef til vill hefur lögreglan
haft uppi á Helenu, símahringingin hjálpað þeim. Biðin
hér er orðin of löng, Glenn. Þeir hljóta að koma hingað
fyrr en síðar. Þeir eru ekki svo skyni skroppnir."
„Allir lögreglumenn eru sauðir,“ sagði Glenn jafn-
vingjarnlega.
„Eru ekki allir heimskingjar, að þinni hyggju?“
spurði Hank Griffin. „Kennslukonan. Aðeins af því
að hún hringdi og sagði, að hún vissi, að þetta væri
aðeins vitleysa, barnamas, leikur. Heldur þú, að hún
hafi tekið mark á orðum sínum? Og hvernig getur þú
vitað nema duglegur lögreglumaður hafi staðið við hlið
hennar?“
Heima er bezt 39