Heima er bezt - 01.01.1957, Side 23

að vel sást yfir. En vélin lækkar flugið, og vér lendum
á Idleivild-flugvelli í útjaðri borgasamsteypunnar á
Long Island.
Ameríku heilsað.
Loksins var þá aftur fast land undir fótum, og við
fengum að ganga tálmunarlaust í land, og stíga fótum
í hinn nýja heim. Um leið og komið var út úr flug-
vélinni Iagði móti okkur hlýjan, rakan loftstraum lík-
astan því, að stigið vaeri inni í gufubaðstofu. Mér varð
þungt um andardráttinn, og var lostinn óhug við þá
tilhugsun, að þurfa að dvelja, ef til vill vikum saman, í
slíku andrúmslofti. En ekki var tími til að gera sér
grillur út af því og varla til að þurrka af sér svitann.
Við urðum að hraða okkur eins og aðrir gegnum vega-
bréfaskoðun og eftirlit, sem ég af gömlum vana hafði
einhverja andúð á. En áður en röðin kæmi að okkur,
kom til okkar sendimaður frá Education Council, en
svo nefndist stofun sú, er annast viðtöku boðsgesta
Bandaríkjastjórnar. Tók hann okkur undir sinn vernd-
arvæng, og með leiðsögn hans fórum við leikandi gegn-
um vegabréfaskoðun, og höfðum upp á farangri okkar
í hinni iðandi kös afgreiðslusalarins. Síðan kom þessi
hjálparandi okkur upp í strætisvagn, sem flutti okkur
inn í borgina, og gaf okkur leiðbeiningar um, hvernig
við mættum komast áleiðis til Pennsylvaníubrautar-
stöðvar, en þaðan var ferð okkar heitið til Washington.
Þótt hratt væri ekið, fengum við nokkra svipmynd af
New York. Meðan ekið er gegnum úthverfin, eru hús-
in lág og víða dreifð, einbýlishús með allstórum lóð-
um, en bygðin þéttist, og eftir að komið er inn á Man-
hattan, er sem komið sé í gljúfragöng milli skýjakljúf-
anna, og jafnframt er komið í hinn iðandi, óstöðvandi
straum bílanna. Allt þetta var einhvernveginn ótrúlegt
og líkast draum. í gær norður í Austurstræti en í dag
akandi eftir miðri New Yorkborg.
Allt gekk slysalaust til járnbrautarstöðvarinnar.
Vegna einhvers misskilnings skildu nú leiðir okkar
Jóhanns í bili. Hann fór með fyrstu lest áleiðis til
Washington, en ég beið í klukkutíma. Ekki sá ég mér
fært að hreyfa mig út af járnbrautarstöðinni, en tók
mér þar sæti og fór nú loks að líta í kringum mig.
Margt þótti mér um manninn úti í flughöfninni, en
hálfu meiri var ösin hér, og mislitur hópurinn. Flugu
mér í hug ummæli Matthíasar um fólkið í Ameríku, að
þar er bjart fólk, þar er grátt,
þar er bröndótt,
þar er svart fólk, þar er blátt,
þar er röndótt,
þótt ekki verði lýsingin tekin bókstaflega, þá verður
hópnum varla betur lýst. Því að þarna voru svertingjar
í öllum litbrigðum, frá móbrúnum upp í kolsvarta,
skakkeygir, gulir mongólar, og hvítit menn af öllu
tagi, nema ekki sást bláeygur og bjarthærður skandin-
avi. Tíminn leið, ég horfði á fólkið og gat mér til um,
hvað hver einn væri, þambaði appelsínu-safa, því að
þorstinn var að drepa mig, og ekkert fékkst þar annað
of drykkjartagi, og vatnið þótti mér ódrekkandi fyrst
í stað vegna klórbragðs. En drykkjarvatn er alls staðar
í Ameríku hreinsað með klóri, og venst maður því
furðanlega. Fyrr en varði var stundin komin, ég gekk
niður í brautarpallinn, og að vagni mínum. Kolsvartur
negri í hvítum jakka tók við farangri mínum og leiddi
mig til sætis í mjúkum hægindastól, því að fenginn var
mér fyrsta farrýmis vagn, en þar eru stólar á borð við
það, sem vér eigum að venjast í bestu stofum góðra
borgara. Ósjálfrátt rifjuðust upp fyrir mér atvik úr
reyfurum, sem ég las í bernsku um hina fínu auð-
mannavagna í Bandaríkjunum, og hefði mig vart órað
fyrir því, að fyrir mér mundi liggja að ferðast í slík-
um farartækjum. En:
Nú er bezt að njóta þess
að nóg er til að sinni,
niður á flauels fjaðrasess
fleygi eg hátign minni,
eins og Þorsteinn Erlingsson kvað.
Ég lét fara sem bezt um mig, og tók að lesa Hand-
book for trawellers in LT.S.A., sem upplýsingaþjónust-
an í Reykjavík fékk mér í hendur, en í því kveri var
að finna allan mögulegan fróðleik, sem ferðamanni
kemur bezt að haldi, svo að hann verði ekki að undri
meðal Ameríkumanna, og naut ég þess fróðleiks oft
síðan. Margt var að sjá út um gluggann. Lengstum er
ekið framhjá borgum og þorpum, en stundum liggur
leiðin um sveit með bændabýlum, með maísekrum
og grasvöllum, og á nokkrum stöðum voru kýr á beit,
mátti það kallast hvíld fyrir augað frá húsum, verk-
smiðjum og bílum og aftur bílum. En skyndilega skall
á þrumuveður með svo óhemjulegri rigningu, að næst-
um því varð eins dimmt og í þéttings mikilli hríð heima
á íslandi. En áfram þaut lestin, og loks var numið stað-
ar í Washington, og voru þá liðnar um 20 klukku-
stundir frá því lagt var af stað frá Keflavík. Jóhann
beið mín á stöðinni, og innan skamms höfðum við
komið okkur fyrir á gistihúsum þeim, sem okkur voru
fengin, og farnir að skoða okkur um í Washington,
en gott var að komast í bólið um kveldið eftir hinn
viðburðaríka sólarhring, og gaman að vakna næsta dag
í nýjum heimi.
DVALIÐ í WASHINGTON.
Allir boðsgestir Bandaríkjastjórnar byrja dvöl sína í
Washington, áður en ferðalag þeirra um landið hefst. Er
það bæði til þess að gefa þeim kost á að kynnast höfuð-
borginni og átta sig á máli og landsvenjum, auk þess sem
undirbúningurferðaáætlunar tekur nokkum tíma.Hverj-
um gesti er vísað til einhverrar þeirrar skrifstofu, sem
með þessi mál fer, og fær hann þar ráðunaut og leiðbein-
anda. Leiðbeinandi minn hét Jerome F. Margolius, ung-
Heima er bezt 21