Heima er bezt - 01.01.1957, Qupperneq 22

PÆTTIR ÚR VESTURVEGl
eftir Steindór Steindórsson frá Hlöðum
INNGANGUR.
a llir eiga sér drauma um einhver ævintýri, sem
/\ lífið láti þeim falla í skaut fyrr eða síðar. En
/ V. flestum fer svo, að ævin líður í meira eða
minna lygnum straumi, án þess að ævintýrin
geri vart við sig. Eftir því sem árunum fjölgar, fækkar
draumunum, og ævintýri æskudraumanna verða svo
undarlega fjarlæg og óraunhæf. En stundum bregður
líka út af venjunni. Ævintýrið drepur á dyr einhvem
góðan veðurdag, og þá er að taka því báðum höndum
eins og langþráðum vini.
Ævintýrið bar að mínum bæjardyrum seinni hluta
vetrar 1956, og það var boð frá Bandaríkjastjórn um
þriggja mánaða dvöl og ferðalög þar í landi. Margt
hafði mig að vísu dreymt ótrúlegt um framtíðina á
mínum yngri árum, en aldrei hafði slíkt ævintýri
hvarflað í drauma mína. Boðinu tók ég vitanlega með
þökkum, án þess þó að gera mér grein fyrir í fyrstu,
hvað um væri að vera, annað en það, að ævintýrið var
komið til mín. Yfirboðarar mínir, skólameistari, Þórar-
inn Björnsson og menntamálaráðherrarnir, Bjarni Bene-
diktsson og Gylfi Þ. Gíslason, veittu mér fúslega
fararleyfi og þriggja mánaða frí frá störfum, og góðir
menn tókust á hendur kennslu fyrir mig í fjarveru
minni. Síðan er ekki að orðlengja það, að öllum undir-
búningi var lokið, og ég var ferðbúinn í Reykjavík
hinn 5. sept. 1956, en þá um kvöldið skyldi flogið
vestur um haf. En þegar loks allt var tilbúið, lá við
sjálft, að ég missti kjarkinn. Mér fannst sem þetta væri
eitt feigðarflan og fásinna. Og hvað átti ég eiginlega
að gera vestur í heim, öllu ókunnugur þar í landi, og
kominn á þann aldur, að maður „kann ekki lengur að
hlakka til“. Og þá er í raun réttri til lítils að ferðast
og sjá sig um, ef hugurinn er ekki opinn og fagnandi
yfir því, sem mætir auga og eyra, eða öllu heldur, ef
maður getur ekki tekið á móti nýjum áhrifum með fögn-
uði og forvitni æskunnar, og síðan unnið úr þeim með
reynslu fullorðinsáranna. En bezt er að geta þess þegar í
upphafi, að ekkert af því, sem ég kveið mest, varð mér
að ásteitingarsteini. Ferðin var frá upphafi til enda
snurðulaus, án árekstra og ánægjuleg að sama skapi.
Og því langar mig til að gefa lesendum „Heima er
bezt“ ofurlitla hlutdeild í ferðalaginu með mér.
FYRSTI ÁFANGINN.
1 lofti.
Brottfararstundin er komin. Við ferðafélagarnir,
Jóhann Jóhannsson, skólastjóri á Siglufirði, erum
komnir suður á Keflavíkurflugvöll og bíðum þess eins
að kallað verði til brottfarar. Þar á flugstöðinni hitt-
um við þau læknahjónin Hjalta Þórarinsson og Ölmu
konu hans, sem einnig voru að fara vestur. Varð þar
fagnafundur. Útkallið kemur. Við göngum upp í flug-
vélina. Hún er full erlendra ferðamanna, sem koma
handan frá Evrópu. Að vörmu spori tekur vélin flugið.
Ferðin er hafin, og ekki verður aftur snúið, hvað sem
framundan bíður. Heimahagarnir með öllu, sem manni
er kært, eru að baki, en framundan er óvissan og ævin-
týrið, heillandi og uggvænlegt í senn.
Flugferðin líður tíðindalaust. Flestir reyna að sofa
og tekst það vafalaust meira eða minna. Eftir 7 stunda
flug er lent á flugvellinum í Gander á Nýfundnalandi.
Var þá að byrja að elda aftur. Við hugsuðum okkur
gott til glóðarinnar, að fá fast land undir fætur og
teygja úr skrokknum, en hér var sýnd en ekki gefin
veiði. Gullborðalagður Canadamaður krafðist bólusetn-
ingarvottorðs af öllum þeim, sem í land skyldu ganga.
Ekkert okkar íslendinganna hafði slíkt plagg uppi á
vasann, og ekkert dugði, þótt þarna væru tveir ágætir
læknar. Við urðum öll að sitja í flugvélinni, meðan
hún beið. Einir tveir farþegar aðrir voru undir sömu
sök seldir. Flugþernan leyfði mér að koma út á stiga-
pall landgöngubrúarinnar, og fá mér frískt Ioft, en
niður á flugvöllinn mátti ég ekki stíga fæti mínum.
Jæja, ekki var byrjunin góð, og va'rla hægt að segja að
hún spáði vel um framtíðina. En tíminn leið, og aftur
var lagt af stað. Og nú var Iand að sjá. Það sem ég
fékk séð bæði af Nýfundnalandi og síðar Nýja Skot-
landi, þótt mér tilbreytingarlítið, víðáttumiklir skógar,
vötn, hæðir og dalir en lítið um mannabústaði. En
áfram er þotið, aftur er ekkert að sjá nema haf og
himinn, en svo er komið inn að ströndinni, og nú tekur
bygðin að þéttast, borg tekur við af borg, og fyrr en
varir er borgin mikla, New York, fram undan. Margt
hafði maður að vísu heyrt um stærð þess staðar, en þó
fór víðátta borgarinnar fram úr öllum þeim hugmynd-
um, er ég hafði gert mér um hana, en flogið var yfir
þvera borgina að kalla mátti og skyggni var gott, svo
20 Heima er bezt