Heima er bezt - 01.05.1959, Blaðsíða 19

Klukkan þrjú fórum við úr Sæluhúsinu í mokandi
logndrífu, en er við vorum komnir kippkorn austur fyrir
ána, var orðið svo dimmt af hríð, að við sáum ekki út úr
augum, en héldum þó áfram, því að vafasamt var, að
nokkur hagnaður væri í að snúa við, og algerlega óvíst
að við fyndum aftur Sæluhúsið, og þó enn óvissara að
við myndum finna Hólssel. En gert hafði verið ráð fyrir
því um morguninn, er við fórum þaðan, að við kæmum
þangað aftur um kvöldið, og þess vegna búizt við okkur.
Þannig héldum við áfram all-lengi, en þá urðum við
þess varir, að við vorum farnir að villast, sóttum meira
upp á hægri höndina. Námum við því staðar og ræddum
um, hvað gera skyldi. Vildum við nú reyna að ná þeirri
stefnu, sem við hygðum rétta, og var nú tekið það ráð
að ganga í sporaslóð, og færi Sigfinnur á undan, því að
hann var kunnugur á þessum slóðum. Þá gætum við hinir
séð, á hvora hliðina hallaðist.
Haldið var nú þannig áfram um hríð, en brátt sáum
við að þetta var tilgangslaust, því að skekkjan var enn
sú hin sama. Var nú numið staðar á ný og ráðgazt um,
hvað gera skyldi. En meðan við stóðum þarna, tókum
við að heyra undirspil Norðra gamla. Það var þungur
og dimmur niður, sem kom í öldum, er færðust stöðugt
nær og nær. Var enginn okkar í vafa um, hvers nú mætti
vænta á hverri stundu. Ægilegt fárviðri var hér á ferð-
inni norðan yfir öræfin, og innan andartaks stundar
myndi það ná okkur.
Við vorum í áköfum spenningi, sáum ekkert út úr
augunum, því að lognhríðin var svo dimm og nóttin að
skella á. En við þurftum ekki lengi að bíða, því að áður
en varði skall stórviðrið á með þeim ægiþunga og krafti,
að eigi verður með orðum lýst. Við urðum algerlega
agndofa og ráðvilltir í svipinn. Þarna stóðum við svo
þétt saman sem frekast var unnt, svo að stormurinn
skyldi ekki hrekja okkur hvern frá öðrum eitthvað út í
buskann. Snjórinn klesstist í andlitin á okkur og fraus
jafnóðum, svo að við urðum að brjóta skelina framan
úr okkur öðru hvoru. En eftir skamma stund höfðum
við jafnað okkur og náð jafnvægi og vorum ákveðnir í
að halda áfram, meðan kraftar entust. Og ekki vildum
við gefast upp að óreyndu.-
Var nú fastmælum bundið að halda hópinn eins fast
og fært reyndist, enda væri úti um hvern þann, er léti
undan síga. Við vorum allir á skíðum og reyndum á
þann hátt að brjótast áfram, en fundum brátt að þetta
var ógerningur, því að svo miklum snjó hlóð niður, að
skíðin hættu að skríða, og veittist okkur mjög erfitt að
hafa okkur á móti veðrinu.
Útlitið var nú orðið hálfskuggalegt. Komið var þreif-
andi myrkur, og moldviðrið gerði okkur alveg blinda.
En samt vorum við alveg óttalausir og ákveðnir í því,
að halda áfram. Einu sinni rákumst við á brattan sandgíg
og námum þar staðar. Fórum við upp í gíginn og tókum
af okkur skíðin, en svo var veðurhæðin mikil, að við
ætluðum ekki að geta hamið sltíðin í höndunum á okk-
ur, og urðum við að liggja á þeim, á meðan við vorum
að binda snæri í þau, svo að við gætum dregið þau á
eftir okkur. Síðan urðum við að kafa snjóinn. Var þess
vandlega gætt, að enginn yrði viðskila við hópinn, og
vorum við alltaf að kallast á, svo að við vissum hver af
öðrum.
En nú var svo komið, að ekkert var hægt að segja,
hvar við værum staddir, og ekki útlit fyrir annað, en áð
við myndum liggja úti. En við kviðum engu, meðan
við gátum haldið áfram. Veðurhæðin var geysileg og
reif lausasnjóinn niður í hjam, svo að þar var gott að
ganga. En þess á milli sátum við hálffastir í sköflunum.
Okkur var ljóst, að við vorum komnir af réttri leið, því
að við beittum ekki nógu mikið upp í veðrið, enda kom
það í ljós síðar.
Við vissum ekkert hvað tímanum leið nema það eitt,
að nú var komið fram á nótt, er við allt í einu heyrðum
ákaft hundagelt. En það kom úr þveröfugri átt frá því,
sem við stefndum. Og svo rétt á eftir var blásið sterkt
í hom.
Við námum skyndilega staðar og tókum að spjalla um,
hvaðan þessi hljóð myndu koma. Eftir hljóðunum að
dæma virtist þetta ekki vera langt undan. Hornablástur-
inn var endurtekinn þrisvar sinnum, en hundgáin hélt
áfram á hlið við okkur og eitthvað út á öræfin. Okkur
virtist nú hvorki staður né stund til langrar ráðstefnu
og ákváðum þegar að breyta um stefnu og halda í þá
átt, sem hljóðið barst frá, en það var beint upp í hríðina,
en til þessa höfðum við haft storminn sniðhallt á vang-
ann. Ætlaði þetta að reynast harla erfitt, því að veður-
hæðin var svo mikil, að við urðum hvað eftir annað að
snúa okkur undan veðrinu og verka framan úr okkur.
En áfram var haldið þrátt fyrir alla erfiðleika, og er
við eitt sinn vorum staddir á hjarnbletti, fundum við
för í hjarninu undir fótum okkar, og krupum við niður
til að þreifa nánar á þessu í myrkrinu. Fundum við hér
slóð bæði eftir mann og kindur, og tók nú heldur að
vænkast ráðið. Var nú stefna tekin eftir förum þessum
og haldið áfram um hríð, og fjölgaði þá fjárslóðunum.
Skildist okkur, að nú myndum við vera skammt frá fjár-
húsum, enda reyndist það svo. Eftir stutta göngu kom-
um við að fj árhúsa-þyrpingu. Og þeirri stundu urðum
við harla fegnir. Stóðum við nú í skjóli við húsin um
hríð og jöfnuðum okkur dálítið. Og er rofaði til í hríð-
inni, sáum við móta fyrir annarri húsaþyrpingu, og að
þetta var bær! Var nú ekki beðið Jengur boðanna. Tók-
um við allir sprettinn til bæjar og sáum brátt, okkur til
mikillar gleði, að þetta var Hólssel!
Viðtökurnar í Hólsseli.
Óðar er við komum í hlaðið í Hólsseli, var bæjarhurð-
in opnuð, og í dyrunum stóð Sigurður bóndi. Við skild-
um skíðin eftir á hlaðinu og gengum í bæinn. Ég full-
yrði, að þótt við hefðum verið börn þeirra Hólssels-
hjóna, hefðu viðtökurnar ekld getað verið betri, því að
allt var gert sem hægt var okkur til hjálpar og hressing-
ar. Byrjað var á því að færa okkur úr snjófötunum, sem
voru orðin eitt ldakastykki. Samföst íshella lá ofan á
Heima er bezt 167