Heima er bezt - 01.05.1959, Blaðsíða 29

-
þrengslum, þrýsti henni aðeins fastar að sér. Þessi fáu
orð voru eins og hnífstunga í sakbitna sál hans. Svo að
hún vissi þá, hvað fram undan var. Veikindi, dauði og
gröf. — Þó hafði hún aldrei talað æðruorð, en þolað
þegjandi skilningsleysi hans og ónærgætni.
Hann tók hana á handlegg sinn og bar hana út á
hlaðið. Hún var orðin fislétt. Hann fann tár hennar
væta kinn sína.
„Ég á eftir að kveðja hana Geirlaugu,“ sagði hún
allt í einu. „Ekki má það gleymast."
Hann bar hana inn aftur.
Karen stóð við rúm Geirlaugar, sem grét með þung-
um ekka.
„Ef hún Geirlaug nær ekki þeirri heilsu, að þér finn-
ist hún vinna fyrir mat sínum,“ sagði Karen, þegar
Kristján kom inn, „þá tekur Stefán í Þúfum hana.“
Svo kvöddu mæðgurnar Geirlaugu.
„Þú þarft engu að kvíða,“ sagði maddaman við hana.
„Ég skal sjá um að þér líði sæmilega.“
Bleikur stóð á hlaðinu og reiðhestur Laugu.
Konurnar ætluðu að ríða af stað á undan.
Kristján lyfti konu sinni í söðulinn og rétti Laugu
tauminn.
„Hann verður sjálfsagt of viljugur fyrir hana.“
Þá þeyttist Gerða frá Garði heim á hlaðið. Hún var
móð og másandi.
„Ég má til með að kveðja hana Rósu mína,“ sagði
hún og snaraðist að henni og margkyssti hana og þakk-
aði henni fyrir allt gott og óskaði henni góðrar ferðar
og góðs bata.
Ekki er nú hægt að sjá að hún sé mjög hrædd við
Rósu, hugsaði Kristján. Gat það verið, að móðir henn-
ar væri að leika sér með svo hræðilega lygi, til þess að
koma þeim mæðginunum burtu. Nei, það var óhugs-
andi!
Jón litli hoppaði rétt framan við hausinn á Bleik.
Hann hrökk til hliðar, og Rósa var næstum hrokkin
fram úr söðlinum, en Gerða kom henni til hjálpar.
„Ja hvað er nú þetta?“ sagði Gerða. „Ef þú hefðir
hrokkið af baki, þá hefði mátt segja, að fall væri farar-
heill! Náttúrlega kemurðu til okkar aftur.“
Jóhanna og Bogga komu út á hlaðið til að kveðja
húsmóður sína. Þær réttu henni hendina í kveðjuskyni,
en hún kyssti þær báðar.
Síðan riðu þær vinkonurnar úr hlaði.
Vikapilturinn fór á undan ofan að hliðinu og teymdi
reiðingshestinn.
Jóhanna fór inn með Jón litla. Hann mátti ekki fara
án þess að kveðja Geirlaugu.
Kristján settist í hnakkinn og beið drengsins. Gerða
rétti honum hann, eftir að hafa kysst hann á kinnina.
„Þú hjálpar maddömunni á bak, Gerða mín,“ sagði
Kristján. „Hún fór út í kirkjugarð en fer víst að koma
bráðlega.“ Svo reið hann af stað.
„Það eru þá allir farnir,“ sagði Karen, þegar hún
kom aftur heim á hlaðið.
Gerða heilsaði henni og þakkaði henni fyrir allt gott
og gamalt: „Ætlið þið að fara með drenginn suður?“
spurði hún og horfði á eftir feðgunum.
„Já, hann fer með okkur.“
„Það held ég Kristjáni þyki sárt. Honum þykir svo
ósköp vænt um barnið. Það verður eyðilegt hér, þegar
þau eru bæði farin,“ sagði nú Gerða. „Mikil ósköp eru
að sjá það, hvað hún er orðin mögur, blessunin hún
Rósa. Éíklega hefur yður ekki litizt á blikuna, þegar
þér sáuð hana? Vissuð þér nokkuð um, að hún hafði
verið veik?“
„Já, annars hefði ég ekki komið norður,“ svaraði
Karen. „En það verð ég að segja, að mér datt aldrei í
hug að aðkoman yrði eins ömurleg og raun varð á:
Rósa upptærð í rúminu, en drengurinn eins og útigangs-
hestur. Um heimilið ætla ég ekki að tala að öðru leyti.“
„Kristján auminginn hefur líka átt erfiða daga í vor.
Þetta vinnufólk er svo lélegt. Það eru meiri vandræðin,
hvað honum gengur illa að fá fólk, sem eitthvað getur,“
sagði Gerða.
„Þarna kemur önnur manneskja, sem talar hlýlega á
bak Kristjáni og talar um að ævi hans sé erfið,“ hugsaði
Karen. Stefán í Þúfum hafði sagt það sama.
„Það þarf enginn að hugsa sér að búa stórbúi, ef hann
getur ekki búið svo að vinnufólki sínu, að það tolli hjá
honum,“ sagði hún upphátt. „Það vona ég, að Rósa mín
hafi ekki fengið það orð að hún væri slæm við hjú sín.“
„Nei, það er áreiðanlegt að hún fær almennings lof,
sú kona,“ sagði Gerða. Hún horfði hissa á að mad-
daman fór að klæða sig í reiðfötin, sem hún átti þegar
hún bjó á Hofi.
Karen sá þetta og brosti: „Svona er það, Þorgerður
mín. Hér er ég komin í reiðfötin, sem ég bað Laugu
mína að brenna, þegar ég kvaddi úti á Eyrinni seinast,
því að ég ætlaði mér þá ekki að koma norður aftur. En
nú er þetta skeð á einni viku.“
Svo gekk hún ennþá einu sinni inn til Geirlaugar áður
en hún yfirgæfi heimilið. Gerða beið úti og hélt í taum-
inn á hestinum.
„Jæja, þá eru nú loksins afstaðnar kveðjurnar,“ sagði
hún, þegar hún kom út. „Þér vilduð kannske vera svo
vænar að líta inn til Geirlaugar. Hún er svo hrvgg,
auminginn.“
Gerða hjálpaði maddömunni í söðulinn og fylgdi
henni ofan að hliðinu, því að strákflónið hafði'látið
það aftur og var farinn að bera af úti í túnjaðri.
„Það er nú svona,“ malaði Gerða á leiðinni ofan eftir.
„Afér verður aldrei öðruvísi en vel við Kristján. Það eru
góðir partar í honum. Hann er náttúrlega vinnuharður,
og svo er hann einn af þeim, sem ekki geta þolað að
nokkur manneskja verði lasin. Heldur að það sé allt
uppgerð. Hann er svo sem ekki sá eini, sem svo hugsar.
Þeir eru svona fleiri, þessir heilsuskrokkar. Hann gat
víst aldrei trúað því, að Rósa væri eins veik og hún
hefur verið eftir útliti hennar að dæma. Eins gekk það
þegar drengurinn var lasinn. Hún tók þau til sín, Rósu
og drenginn, læknisfrúin, Þar voru þau, þangað til
Heima er bezt 177