Heima er bezt - 01.05.1959, Blaðsíða 20

húfu og niður á kápukraga, svo að ekki var hlaupið að
því að losa okkur úr þeirri klakabrvnju. En er því var
lokið, var okkur borið brennheitt kaffi og nýbakaðar
kleinur.
Því næst var leyst frá skjóðunni og spurt frétta frá
báðum hliðunt. Við vildum frétta af hornablæstrinum
og hundgánni, og sagði Sigurður okkur þá sögu. Búizt
hafði verið við okkur um kvöldið, en er veðrið skall á,
óttaðist fólkið um okkur og gat eins vel búizt við, að við
myndum ekki hafa okkur til bæja. Og allir þóttust vita,
að við myndum ekki setjast að í Sæluhúsinu, heldur
reyna að komast til bæja, þótt harðsótt yrði. Háttaði
því enginn í Hólsseli um kvöldið, þar sem því virtist
veðrið svo afskaplegt. En um miðnæturleytið sendi Sig-
urður hundana út í bylinn, en þeir þutu geltandi eitt-
hvað suður á fjöll. En svo fór Sigurður sjálfur með
lampaglas út í hríðina og blés í af öllum mætti, ef það
mætti verða til þess, að við gætum heyrt það. Og ein-
mitt vegna þess náðum við heim að Hólsseli klukkan
tvö um nóttina og mátti ekki tæpara standa! Við vorum
komnir af réttri leið, svo að óhugsandi var, að við hefð-
um náð til bæja um nóttina, og var þá með öllu óvíst,
hvar við hefðum verið niður komnir daginn eftir.
Síðan sögðum við frá því, hvernig okkur hefði gengið
um daginn og nóttina, eftir að bylurinn skall á. Benedikt
var verst búinn og óvíst, hvort hann hefði lifað af nótt-
ina, hefðum við ekki náð til bæja.
Eftir að við vorum komnir úr snjófötunum og höfð-
um hresst okkur bærilega á kaffinu, vorum við settir
til borðs, þar sem framreitt var heitt hangikjöt, pott-
brauð og smjör og ýmislegt fleira. Tókum við hraust-
lega til matar, því þá fundum við greinilega, að við
vorum orðnir reglulega svangir. Enda höfðum við ekk-
ert snætt frá því að við fórum frá Hólsseli, að undan-
skildum bita þeim, sem við höfðum stungið í vasa okkar
um daginn. En nú höfðum við verið tæpan sólarhring á
viðstöðulausri göngu og fórum aldrei af skíðunum, fyrr
en fárviðrið neyddi okkur til þess.
Að lokinni hressilegri máltíð vorum við reknir í rúm-
ið og vorum samstundis sofnaðir, þreyttir og veðurbarð-
ir eftir harða hildi. En úti hamaðist fárviðrið óslitið og
hristi bæjarhúsin, svo að þau nötruðu og kipptust til.
Og gott áttu menn og skepnur, sem höfðu þak yfir
höfði sér þessa nótt!
Eftirleikur og sögulok.
Þegar við vöknuðum um morguninn þann 28. febrú-
ar var veður hið sama, svo að eigi var um annað að gera
en að láta húsin skýla sér, og vorum við þakklátir fyrir
húsaskjóiið. En að afliðnu hádegi léíti talsvert hríðinni,
og komu þá tveir menn frá Grímsstöðum. Sögðu þeir,
að símað hefði verið frá Reykjahlíð og spurt eftir okkur,
því að heima fyrir voru allir orðnir hræddir um, að við
hefðum ekki náð til bæja. Einnig sögðu þeir okkur aðrar
fréttir. Kjartan Kristjánsson á Grímsstöðum hafði lagt
að stað daginn áður áleiðis til Reykjahlíðar til að sækja
líkkistu utan um gamla konu, sem dáið hafði þar. En
Kjartan hefði hvergi kornið fram, og Jón í Reykjahlíð
hefði ekki náð fé sínu í hús, áður en óveðrið skall á, og
hefði fennt eitthvað af því. — Það náðist þó flest allt
lifandi.
Sló nú óhug á alla út af þessum fréttum, sem vonlegt
var. Þótti okkur félögum harla nær okkur höggvið, þar
sem munaði svo mjóu að við yrðum úti, og hugsa svo
til baráttu Kjartans með hest og sleða í þessu fárviðri og
vita ekkert unt afdrif hans.
Morguninn eftir, þann 1. marz, var komið bjart veð-
ur, og var þá búizt til ferðar, því að nú átti að halda
heim. Stigum við nú á skíðin og héldum áleiðis til Sælu-
hússins og tókum þar pjönkur okkar. En nú var að vita,
hvernig hestunum liði. Við hröðuðum ferð okkar þang-
að, sem þeirra var von, og fundum þá alla sæmilega
hressa. Var síðan haldið af stað, og reyndist færið
fremur misjafnt, en samt sóttist ferðín vel, og komum
við að Reykjahlíð um kvöldið. Fréttum við þar, að
Kjartan hefði fundizt lifandi, en allmjög þrekaður, og
þótti okkur það góðar fréttir. — Við gistum í Reykja-
hlíð um nóttina, og fengum þar beztu viðtökur.
Daginn eftir, þann 2. marz, hélt ég heimleiðis, og var
bezta veður þann dag allan. Er heim kom, var mér fagn-
að ágætlega. Og ég segi fyrir mitt leyti, að ég var feg-
inn að vera komínn heim, eftir sjö daga ferð austur um
Mývatnsöræfi og hafa lent í mesta fárviðri, sem geisað
hafði um þessar slóðir, sennilega um áratugi. Og það
veit ég, að þessi stórhríðar-bylur verður mér lengi minn-
isstæður. Býst ég einnig við, að eins dæmi muni vera
talið, að lampaglas hafi orðið fjórum mönnum til bjarg-
ar og vísað þeim rammvilltum veg til bæjar í blindhríð
og náttmyrkri! En þetta hefur sennilega bjargað lífi
okkar þessa örlaganótt á Mývatnsöræfum.
Mörgum árum seinna hitti ég Sigfinn Sigurjónsson á
Grímsstöðum við Hraunsrétt i Aðaldal. Og þá spyr
hann mig, hvort ég rnuni enn hestagönguna á Mývatns-
öræfum forðum. Ég segist nú halda það! Og segir hann
þá: „Það var harðsótt ferðálagið þá, en allt fór samt
betur en á horfðist."
Rétt á eftir kvöddumst við með hlýju handtaki, og
var það í síðasta sinn sem við sáumst. Mér þótti vænt
um að fá að hitta þennan mæta mann á ný. Hann var
viðurkenndur fyrir frábæran dugnað og áræði í öllum
ferðalögum. En nú er hann dáinn, og einnig Benedikt
Kristjánsson á Arnarvatni. Eftir lifum við nú tveir,
Kristján Jónsson, sem nú er bóndi á Sveinsströnd, og ég,
scm línur þessar skrifa.
Vil ég nú Ijúka línum þessum með kærri þökk til hins
lifanda — og hinna látnu. Menn þessir allir voru hinir
beztu félagar, og datt engum þeirra í hug að gefast upp,
þótt lokuð virtust öll sund og bjargir allar bannaðar.
Voru allir sem einn maður, einhuga um að brjótast
áfram, meðan fært reyndist. Og síðan barst hjálpin líka
í tæka tíð, svo að allir sluppu lítt skemmdir.
J68 Heima er bezt