Heima er bezt - 01.05.1959, Blaðsíða 25

Frú Hildur gengur beina leið upp í svefnherbergi
sonar síns og býr honum hlýja og mjúka hvílu, en
hraustum líkama hans hefir ekkert orðið meint af köldu
árbaðinu. Valur matast í flýti og leggst að því loknu
til hvíldar. Hann er þreyttur eftir daginn. Móðir hans
sezt við hvílu sonar síns og bíður þess að hann komist
í værð, eins og þegar hann var lítill drengur, en Valur
er seinn í svefninn að þessu sinni, þrátt fyrir þreytu
dagsins og svefnleysi síðast liðna nótt. Hvorugt mæð-
ginanna mælir orð, en hin djúpa þögn bergmálar and-
vörp hjartnanna tveggja, og bæði eru þau þrungin heit-
um sársauka, en orsakir hans eru óskyldar. Hjarta sýslu-
mannssonarins unga berst af vonlausri þrá eftir stúlk-
unni sem hann elskar, lífgjafa hans, en frú Hildur stríðir
við ásakandi rödd sinnar eigin samvizku og brennandi
iðrun. En kvöldið líður, og að lokum sigrar svefninn
þreyttan sýslumannssoninn.
Þegar frú Hildur sér, að Valur er sofnaður, gengur
hún hljóðlega út úr herbergi hans. En frammi á gang-
inum nemur hún skyndilega staðar, gagntekin af nýrri
hugsun. Hún hefir alveg gleymt því fram að þessu, að
Asta kom alvot heim, engu síður en Valur úr fang-
brögðum sínum við ána. En enginn hlýjaði rúmið
hennar eða færði henni heitan drykk til hressingar, hún
á heldur engar móðurhendur.
Frú Hildur iðrast sárlega vanrækslu sinnar og gengur
að herbergisdyrum Ástu. Hún drepur létt á dyr, en fær
ekkert svar. — Þá tekur hún þétt um handfangið og
knýr á dyrnar, en þær eru harðlæstar. — Ásta, — kallar
hún, en enginn svarar. Frú Hildur verður að sætta sig
við að bíða til morguns eftir því að fá vitneskju um
iíðan Ástu að loknu björgunarafreki hennar. Hún snýr
frá herbergisdyrunum og gengur inn í svefnherbergið.
Þórður sýslumaður er háttaður og hvílir í værum svefni.
Frú Hildur afklæðist hljóðlega og leggst til hvíldar
við hlið manns síns, en hún getur ekld sofnað. í hljóð-
um faðmi næturinnar vakir sýslumannsfrúin að Ártúni
ein með hugsanir sínar. Hinn óvænti athurður suður
við ána hefir valdið straumhvörfum í lífi hennar, og
hún lifir hann upp aftur nákvæmlega í huga sínum, allt
frá því er hún sá folann fælast á árbakkanum og þar
til hún rétt áðan^yfirgaf Val son sinn sofandi í hvílu
sinni. En mynd Ástu svífur hærra hverri hugsun frú
Hildar. Enginn hefir nokkru sinni gert meira fyrir hana
en Ásta á þessu nýliðna kvöldi.
Öll orð verða aðeins dauft endurskin af því heita og
djúpa þakklæti, sem streymir um sál frú Hildar á þess-
ari stundu, og hún vígir með höfugum tárum þann góða
ásetning, sem vaknaður er hjá henni. Ásta skal aldrei
þurfa að fara frá Ártúni framar, vilji hún aðeins eiga
þar heimili. Hún hefir unnið þann sigur með afreki
sínu í kvöld, sem aldrei verður að fullu endurgoldið
með tímanlegum auði. En frú Hildur veit fullvel hug
sonarins til Ástu, og nú ætlar hún ekki lengur að standa
í vegi fyrir því að draumar Vals megi rætast í þeim
efnum. En ef til vill er það nú orðið um seinan, og þá
er það hennar sök. Ef til vill hefir hún með hroka sín-
um glatað framtíðarhamingju sonarins góða, sem hún
elskar mest af öllum. Nei, svo mikil ógaéfu manneskja er
hún þó ekki. Hér eftir verður hún að leggja sig alla
fram til þess að bæta fyrir brot sín og yfirsjónir. En
til þess að megna nokkuð í þá átt, þarf hún að öðlast
æðri kraft og handleiðslu, það finnur hún nú glöggt.
Og í helgri kyrrð næturinnar stígur brennandi bæn frá
klökku hjarta sýslumannsfrúarinnar:
— Góði miskunnsami Guð, lít þú í náð þinni á brot
mín og yfirsjónir og beindu öllu á rétta braut! — Iðr-
andi hjarta frú Hildar fyllist friði, og hún finnur perlur
sinnar eigin sálar: auðmýkt og kærleika. Sorg og áhyggj-
ur hverfa eins og vordögg fyrir morgunsól, og engill
svefnsins færir sýslumannsfrúnni hvíld og algleymi.
XXTT.
Nóttin líður, og nýr dagur rennur bjartur og fagur.
Fyrsti sólargeislinn fellur inn um herbergisgluggann til
Ástu og kyssir hlýtt á fölan vanga hennar. Hún vaknar
Heima er bezt 173