Heima er bezt - 01.01.1961, Blaðsíða 27

TÍUNDI
HLUTI
Ingibjörg Sigurðardóttir:
I Þjónustu Meistarans
SKÁLDSAGA
(Niðurlag)
— Þá býð ég þér að koma beina leið heim til mín og
dvelja á heimili okkar hjónanna, þar til þú hefur tekið
nýja ákvörðun um framtíð þína. Þú ert velkominn
þangað sem bróðir minn.
— Ég þakka þér fyrir, Eygló, þú hefur áreiðanlega
verið hingað send af guði. Annars hélt ég, að hann
væri alveg búinn að yfirgefa mig.
— Guð yfirgefur ekkert sinna barna, Bjössi minn.
Hann er alltaf sami trúfasti leiðtoginn, þó að við vill-
umst frá honum um stundarsakir, bíður hann þess, að
við snúum til hans aftur og þiggjum náð hans, fyrir-
gefningu og blessun.
— Heldur þú að ég geti öðlazt það.
— Já, vinur minn, þess er ég fullviss, þú engu síður
en aðrir.
Fanginn andvarpar dapurlega, en frú Egló spyr létt-
um rómi:
— Um hvaða leyti ferðu héðan á morgun.
— Ég veit það ekki, ég hef ekki hirt um að spyrja
fangavörðinn um það.
— Þá spyr ég hann að því, um leið og ég fer héðan.
Ég skal svo vera hér stödd með bifreið fyrir utan, þeg-
ar þú kemur héðan út á morgun, og ég skyldi láta aka
með þig strax heim til foreldra þinna, ef þú óskaðir
þess.
— Ég get ekki farið heim til þeirra, ég er svo vond-
ur sonur.
— Við skulum þá ekki ræða það frekar núna, en ég
er þess fullviss, að þú ert foreldrum þínum kær sem
áður.
— Þú veizt ekki, Eygló, hvernig ég hef komið fram
gagnvart þeim.
— Nei, að vísu er mér ókunnugt um hagi þína, síðan
ég fór að heiman úr sveitinni okkar. Ég hafði ekkert af
þér frétt frá því við kvöddumst þar, og þangað til í
dag, að mér var sagt, að þú værir hér.
— Það er ljót saga, sem gerzt hefur í lífi mínu, síðan
við sáumst síðast, ég get naumast borið slíkt á borð
fyrir þig. En þó myndi það draga úr sárustu kvölum
samvizku minnar, ef ég mætti trúa einhverjum sönnum
vini fyrir henni.
— Ég er fús að hlusta á söguna þína, góði æskufélagi,
og þú mátt segja mér, hvað sem þér sýnist til að létta
af hjarta þínu, ég vil reynast þér sannur vinur í raun.
— Guð blessi þig, Eygló. Hann lýtur höfði og starir
niður fyrir sig um stund, en hefur síðan sögu sína á
þessa leið:
— Ég var kominn yfir tvítugt og undi mér sannar-
lega vel heima á æskustöðvunum. Við pabbi jukum bú-
stofn okkar ár frá ári og ræktuðum jörðina, svo litla
kotið okkar var orðið að blómlegu býli. Foreldrar mín-
ir elskuðu mig og treystu mér í öllu, og víst ætlaði ég
ekki að bregðast þeim.
En svo var það í fyrra sumar, að ungur maður héð-
an úr borginni réðst kaupamaður á næsta bæ við heimili
mitt. Hann hét Jón og var á líkum aldri og ég. Við
urðum brátt mestu mátar. Ég leit upp til Jóns, fannst
hann, sem kominn var úr menningu borgarinnar, standa
mér fáfróðum sveitapiltinum langtum framar, og ég lét
að vilja hans í öllum samskiptum okkar. Þessi nýi kunn-
ingi minn sótti hverja skemmtisamkomu, sem hann
hafði tök á, og ég fór að fylgja honum á þeim vett-
vangi. Ég hafði sjaldan áður sótt skemmtisamkomur,
því ég var fremur feiminn og hlédrægur. Ég hafði
aldrei komið mér að því að reyna að læra að dansa,
fannst ég vera eitthvað svo klaufalegur, að ég þorði
ekki að biðja neina stúlku að dansa við mig. En nú fór
Jón að eggja mig á að taka virkan þátt í gleðinni. Ann-
að væri ekki nokkur meining, sagði hann. Sjálfur var
hann lista dansmaður og mikið eftirsóttur af kvenfólk-
inu.
— Ég sagði Jóni að ég hefði aldrei stigið dansspor,
og ég kæmi mér ekki að því að byrja á slíku innan um
fullt hús af fólki. Vinur minn hló innilega að mér, hon-
um þótti ég heldur óframfærinn, en hann sagðist skyldi
gefa mér gott meðal við því. Síðan tók hann skrautlega
flösku upp úr vasa sínum og rétti mér.
— Fáðu þér vænan sopa úr henni þessari og vittu svo,
hvort feimnin hverfur ekki fljótt, sagði hann. Ég vissi
‘hvað í flöskunni var, en ég hafði aldrei bragðað áfengi,
því það var ekki haft um hönd á heimili mínu, og ég
hikaði við að snerta flöskuna, en Jón hló enn meir að
aumingjaskap mínum.
— Blessaður, vertu ekki svona barnalegur, sagði hann.
— Þetta gerir þér ekkert mein, það gerir þig einmitt að
manni.
— Ég þóttist nú reyndar vera maður, en feininin
mátti gjarnan hætta að kvelja mig, og ég lét til leiðast.
Ég tók við flöskunni, og fyrsta áfengið fór inn fyrir
varir mínar í vænum teyg, síðan tók ég brátt annan til
viðbótar. En viti menn, eftir skamma stund var ég eins
Heima er bezt 19