Heima er bezt - 01.01.1961, Blaðsíða 38

borg. Ekki yrðir þú nú lengi að ná í hest ef þú brygð-
ir undir þig betri fótunum.“
Asdís gerði það þó henni fyndist ekki laust við skip-
unartón í orðum Valborgar. Hún vildi allt til vinna
að drengnum gæti batnað. Hún tók Rauð gamla, reið-
hestinn húsbóndans. Hann var orðinn stirður í smala-
mennsku, en gang-þýður á greiðfærum vegi. Valborg
stóð ferðbúin á hlaðinu þegar hún kom heim á reið-
fötum með stráhatt, anzi fyrirkonuleg. Hún átti sjálf
söðul og beizli.
„Ég öfunda kerlinguna af því að ríða út á svona
góðum hesti. Hann er líka ánægður yfir að fara út að
Hofi. Hefði líklega þegið að vera þar lengur eins og
fleiri,“ sagði Asdís þegar hún kom inn til Arndísar
gömlu, sem sat fyrir framan drenginn og raulaði sálma-
lag. ,
„Já, aumingja Valborg. Hún var ekki lengi að bjóð-
ast til að fara. Það má nú segja, að hún er almennileg
kona,“ sagði Arndís.
„Ég get nú svo sem ekki þakkað henni það þó hún
færi þetta skeiðríðandi. Það var svo sem ekki eins og
hún ætti að ganga,“ sagði Ásdís.
„Ykkur þykir líka allt gott sem hún gerir, þykist ég
heyra. Einhver hefur samt unnið heimilinu hérna meira
í vor en hún og ekki verið þakkað það eins mikið. Svo
tala ég ekki meira um það,“ bætti hún við.
„Það er ekki ráðlegt að vanþakka hjúunum verkin.
Þeir verða sjaldan fésælir, sem það gera,“ sagði Arndís.
„Svo skalt þú nú bera þig til eins og hver önnur mann-
eskja og greiða þér og fara í hreinleg föt.“
„Ég er nú ekki að hugsa mikið um það, þegar svona
stendur á.“
„Ef þú ert að hugsa um að meira yrði úr þessu
milli ykkar Kristjáns, þá skaltu reyna að líta hreinlega
út, það á við hann,“ sagði gamla konan.
Þegar yfirsetukonan reið í hlaðið með Valborgu, var
búið að hita kaffi og baka lummur og Ásdis gekk um
beina, greidd og þvegin. Drengurinn svaf rólegur,
hafði aldrei vaknað síðan Valborg reið úr hlaði.
„Ég hélt nú bara að þú ætlaðir að fara að fæða ann-
an son, Ásdís mín,“ sagði yfirsetukonan kankvíslega,
þegar hún hafði heilsað Ásdísi.
„Hefði það nú bara verið svo ánægjulegt,“ flissaði
Ásdís. „Mér leið nú mikið verr í dag, en þegar strák-
anginn var að fæðast í fyrra. Það gekk svo rösklega
hjá mér, eins og allt sem ég geri. Ég held bara að hon-
um sé að batna. Það hefur ekkert heyrzt í honum lengi,
svo þetta verður bara bezti túr fyrir þig. Hér bíður
kaffi og lummur handa ykkur. Betra getur það ekki
verið. Sýnist þér ég ekki vera nógu myndarleg hús-
móðir?“
„Ég hef nú aldrei efazt um að þú yrðir það,“ svaraði
yfirsetukonan og virti allt fyrir sér á þessu nýja heimili
Ásdísar. „En mikið hefur ykkur mátt bregða við húsa-
kynnin. Þvílíkt uppátæki í maddömu Karen, að vilja
heldur láta jörðina standa í eyði en Kristján byggi þar.
Það gengur langt óvildin milli fólks.“
„Er enginn fluttur á jörðina enn þá?“ spurði Arndís.
„Nei, Geirlaug er þar alein, nótt og dag. Dálítið ein-
manalegt finnst manni.“
„Það er ágætt handa henni,“ sagði Ásdís og flissaði.
„Mér er nú ekki sérlega vel við hana enn þá.“
„En það er mér,“ sagði gamla konan. „Hún var mér
svo notaleg. Þvílík viðbrigði eða vera í þessu basli, sem
hér ætlar að verða.“
„Veitu ekki að þessu kveini. Það verður ekkert basl,
skaltu vita. Ég líklega hressi við heimilið hérna svo það
verður blómabúskapur en ekki basl,“ sagði Ásdís, alltaf
jafn hugrökk og lífsglöð.
En gamla konan hristi bara höfuðið og þagði.
Þegar búið var að drekka kaffið var farið að líta á
litla sjúklinginn, sem svaf kófsveittur undir vfirsæng-
inni. Yfirsetukonan, sem ekki hafði séð hann síðan hann
var skírður, dáðist að hvað hann var orðinn stór. Hann
vaknaði og brosti til ömmu sinnar. Þá sáust tvær blá-
hvítar tennur gægjast upp úr tannholdinu.
„Sjáðu nú bara, Ásdís mín,“ sagði gamla konan.
„Þetta er búið fyrir honum. Ég er nú ekki aldeilis óvön
að umgangast börn. En hún var svo óróleg af því þetta
er nú í fyrsta sinn sem hún þarf að basla með börn.“
„Ég hef nú hugsða mér að hafa mitt áfram í lífinu,“
sagði Ásdís hreykin. „Mér finnst hann alltof fallegur
til þess að deyja, enda efast ég um að ég hefði afborið
það, að fylgja honum til grafarinnar.“
„Þú ert nú svoddan hetja, að það hefði ekki bugað
þig,“ sagði Arndís.
Yfirsetukonan átti von á að sín yrði vitjað utan úr
kaupstað og mátti því ekki tefja lengur. Ásdís settist
upp á Rauð, sem beið reiðtygjalaus við hestasteininn
og reið með henni út undir Hofstorfu. Hana sárlangaði
alla leið út að Hofsstekknum, en hún hélt að Kristjáni
líkaði það ekki, að hún væri að þvæla hestinum fram
og aftur og sneri því heim aftur, ólíkt hressari en hún
hafði verið í marga daga.
Feðgarnir komu heim um fótaferðartíma. Valborg
hafði til heitt kaffi eins og vanalega. Ásdís hafði verið
búin að hugsa sér að vaka eftir þeim en svefninn hafði
sigrað hana, en hún varð vör við þegar Valborg fór
fram og beið þangað til hún heyrði mannamál frammi
í búrinu. Þá stakk hún berum fótunum í skóna og fór
fram í göngin til að vita hvað það væri að skrafa um.
Það var Hartmann gamli, sem var að skjalla kerlinguna
fyrir kaffið.
„Hefðirðu verið nokkrum árum yngri hefðirðu feng-
ið ráðsmennskustöðuna hérna.“
„Já, það hefðirðu áreiðanlega fengið,“ sagði Kristján.
„Það er talsvert ábyrgðarminna að vera bara hús-
kona,“ sagði Valborg.
Þá kom Ásdís inn í búrið og bauð góðan daginn.
Hún leit óneitanlega vel út nýgreidd og í hreinni nátt-
treyju.
„Ert þú enn á fótum, Ásdís?“ spurði Kristján, óvana-
lega hlýr í máli. „Er það vegna drengsins?“
„Já, það er vegna drengsins,“ sagði hún og færði sig
til hans og lagði lófann á öxl hans og sagði brosandi:
30 Heima er bezt