Heima er bezt - 01.01.1961, Blaðsíða 29

hinu sanna leiðarljósi og hlaut því að villast af réttri
braut. En sökum þess að hún hefur alltaf átt Drottin
sinn að leiðtoga og þjónað honum, getur hún nú komið
örugg til fangans í niðurlægingu hans og bent honum
aftur á veg lífsins.
Samtal þeirra verður ekki lengra. Þau heyra umgang
fyrir framan dyr fangaklefans, og frú Eygló er það
ljóst að hún hefur dvalizt miklu lengur inni hjá fang-
anum, heldur en reglur þessarar stofnunar leyfa. Hún
réttir honum því höndina í flýti og segir innilega:
— Ég kem aftur á morgun. — Guð geymi þig, vinur.
Síðan hraðar hún sér fram úr klefanum. Fanginn hlust-
ar á fótatak hennar fjarlægjast og deyja út í þögnina,
en orð hennar hljóma skýrt í vitund hans: — Þú veizt
að Guð er kærleikur, og Jesús sagði: — Ég er kominn
til að leita hins týnda og frelsa hann. — Einnig hann,
innbrotsþjófinn.
Fyrir mátt þessara orða verður hinn grái, skuggalegi
fangaklefi allt í einu bjartur. Hinn seki maður beygir
kné sín og krýpur við harða trébekkinn, sem hefur
verið hvíla hans, síðan hann kom á þennan stað, og
heitt, iðrandi hjarta ungs manns stígur á vængjum
hljóðrar bænar upp til hins góða hirðis, sem leitar að
hinu týnda og frelsar það.
Frú Eygló hefur haft tal af fangaverðinum um leið
og hún gekk út, og hefur fengið hjá honum upplýsing-
ar um væntanlegan brottfarartíma Björns úr fangelsinu
næsta dag. En síðan flýtir hún sér hcim. Séra Astmar
er nýkominn heim að loknu embættisstarfi úti í borg-
inni og bíður konu sinnar í dagstofunni. Frú Eygló
kemur inn til manns'síns og heilsar honum blíðlega.
Síðan tekuir hún sér sæti við hlið hans og segir:
— Er langt síðan þú komst heim, vinur minn.
— Nei, aðeins stundarkorn. Hvar varst þú, elskan
mín?
Frú Eygló brosir dauflega. — Ég var í fangahúsinu.
— f fangahúsinu? Þú gerir mig forvitinn.
— Já, vinur minn, ég var þar, og nú skal ég skýra
þér frá för minni þangað. Frú Eygló hallar sér að
manni sínum, og hann leggur arminn yfir hana, og
síðan segir hún honum ýtarlega frá ferðalagi sínu í
fangelsið, og kjörum hins gamla æskuvinar síns, sem
verið hefur þar fangi að undanförnu, en er nú aftur
að endurheimta frelsi sitt að nýju.
Séra Ástmar hlýðir á frásögn konu sinnar af djúp-
um skilningi og með heitri samúð, og segir síðan, er
hún hefur lokið frásögn sinni:
— Á hvaða hátt telur þú að við getum hjálpað þess-
um unga vini bezt til að komast aftur á rétta leið,
Eygló mín?
— Ég tel að það bezta, sem við getum nú fyrir hann
gert, sé að hjálpa honurn til að komast sem fyrst heim
til foreldra sinna. Því fyrr en hann hefur fengið fyrir-
gefningu þeirra, öðlast hann ekki frið.
— En nú hefur hann sagt þér, að hann geti ekki kom-
ið til þeirra að fyrra bragði.
— Já, hann sagði mér það, og þess vegna væri það
bezta úrlausnin að fara heim til foreldra hans, skýra
málið fyrir þeim og fá þau annað eða bæði til þess að
koma hingað til borgarinnar, — og helzt að vera við-
stödd hér, þegar hann losnar úr fangelsinu á morgun,
því ég veit að þau þrá ekkert heitar en að fá hann
heim aftur til sín. Og það myndi verða áhrifarík stund
honum til blessunar að mæta þeim hér strax og hann
er orðinn frjáls.
— Þú finnur alltaf bezta ráðið, Eygló mín, en til þess
að þetta nái fram að ganga, þurfum við að hafa sam-
band við foreldra hans strax í kvöld.
— Já, vinur minn, og heim til þeirra er ekki nema
nokkurra klukkustunda akstur í bifreið.
— Þá förum við bæði núna strax í kvöld í bifreið
okkar og náum fundi þeirra, því allt vil ég gera til þess
að hjálpa þessum unga manni aftur á rétta leið.
— Ég þakka þér fyrir, vinur minn. Frú Eygló leggur
báðar hendur um háls manni sínum og kyssir hann
innilega. Síðan rísa þau bæði á fætur og búast til ferðar.
Hljóðlátt haustkvöldið skráir rúnir sínar á hrímgaða
jörð. I stóru sölnuðu túni undir hárri fjallshlíð stendur
vinalegur sveitabær og snýr reislulegum burstum gegn
suðri. En það er sem dapurleiki haustsins hvíli með
ömurlegum þunga yfir þessum náttúrufagra stað.
Prestshjónin stöðva bifreið sína við túnhliðið og leið-
ast síðan heim að bænum.
Frú Eygló drepur á dyr, og brátt opnast bæjarhurð-
in. Gömul kona, hvít fyrir hærum, björt á svip, en
raunaleg, nemur staðar í dyrunum og horfir undrandi
á gestina. Frú Eygló heilsar gömlu konunni hlýtt og
kunnuglega og kynnir mann sinn fyrir henni. Gamla
konan fagnar þeim alúðlega og býður þeim að ganga
í bæinn, en hún getur varla leynt undrun sinni yfir
heimsókn þeirra svo síðla kvölds.
Prestshjónin ganga í bæinn og fylgjast með gömlu
konunni inn í baðstofu. Þar inni situr húsbóndinn,
gamall, lotinn og þreytulegur maður, sem ber skýr ein-
kenni erfiðrar lífsbaráttu. Prestshjónin heilsa gamla
manninum hlýlega, og hann tekur vel kveðju þeirra,
en hann er ekki síður undrandi en kona hans yfir þess-
ari óvæntu heimsókn.
Gömlu hjónin þekkja frú Eygló vel, og hún er þeim
einkar kær frá liðnum árum, en séra Ástmar hafa þau
ekki séð fyrr. Gamla konan býður gestunum sæti, og
þau setjast, en síðan hefur frú Eygló orð fyrir þeim.
Hún segir gömlu hjónunum í stórum dráttum frá
heimsókn sinni í fangelsið til Björns sonar þeirra, og
urn afstöðu hans gagnvart sínum kæru foreldrum. En
síðan skýrir hún þeim frá erindi sínu og manns síns
til þeirra nú. Gömlu hjónin hlusta þögul og raunaleg
á mál frú Eyglóar, en að því loknu rýfur gamla konan
þögnina og segir klökkum rómi:
— Guð blessi þig, Eygló mín, fyrir heimsókn þína
til drengsins míns, og komuna hingað í kvöld. Ekkert
væri mér kærara en að taka á móti drengnum mínum
við dyr fangelsisins á morgun og fara með hann
hingað heim.
Heima er bezt 21