Heima er bezt - 01.01.1961, Blaðsíða 30

Gamli maðurinn lítur til konu sinnar og síðan á
prestshjónin og segir:
— Það er eins hjá okkur báðum, en við komumst ekki
bæði að heiman í einu. Ég vil að móðir hans fari með
ykkur til borgarinnar og taki þar á móti drengnum
okkar á morgun, en ég bíð hér heima og fagna komu
hans, þegar hann kemur aftur til föðurhúsanna. Hjörtu
gömlu hjónanna brenna af þrá eftir því að endurheimta
týnda soninn og bjóða hann velkominn heim að nýju.
Málið er þegar útrætt. Gamla konan býr sig ferða-
fötum í skyndi eftir að hafa borið fram góðgerðir
handa gestum sínum og búið mann sinn undir einver-
una, og síðan ekur hún með prestshjónunum áleiðis til
borgarinnar.
Prestshjónunum og móður Björns kemur saman um,
að hún skuli bíða hans heima í húsi þeirra hjónanna og
taka þar á móti drengnum sínum, honum algerlega
óvænt á kyrrlátum stað. Það telja þau öll að honum
muni koma bezt.
Hin þunga hurð fangaklefans opnast hægt. Yfir-
fangavörðurinn nemur staðar í dyrunum og býður
Birni að ganga út. Refsidómi hans er fullnægt. Fanginn
rís seinlega á fætur og gengur þungum skrefum fram
úr klefanum. Hann er frjáls að nýju. En hvers virði
er 'honum frelsið nú? Er hann maður til að notfæra sér
það á réttan hátt?
Björn stígur út úr fangelsinu, en nemur staðar fyrir
utan dyrnar. Hreint og svalt haustloftið streymir á
móti honum, og hann teygar það að sér með djúpu
andvarpi. Síðan htast hann um. Fyrir utan hliðið á
steingarði fangahússins stendur bifreið og bíður hans.
Þar eru ungu prestshjónin komin til þess að taka á
móti Birni út í frjálsa veröld. Þau sjá nú til ferða Björns.
Frú Eygló stígur þegar út úr bifreiðinn og gengur
til móts við Björn. Hún heilsar honum með hlýju
handabandi og segir svo: — Til hamingju með frelsið,
vinur. Guð blessi þig. — Nú býð ég þér að koma fyrst
heim til okkar hjónanna, og hér bíður bifreið eftir þér.
— Ég þakka þér fyrir, Egyló, 'hvíslar hann klökkri
röddu.
Svo fylgjast þau að út að bifreiðinni, og þar fagnar
séra Ástmar innilega unga manninum frjálsa. Síðan sezt
Björn inn í bifreiðina, og prestshjónin aka með hann
heim að 'húsi sínu.
í hlýrri og vistlegri stofu á heimili prestshjónanna
situr gömul móðir og bíður sonar síns. Yfir björtu
enni hennar bylgjast hvítar hærur, og djúpur rauna- og
fagnaðarblær sameinast nú í svip hinnar þreytulegu
konu. Drengurinn minn kemur aftur frjáls! Guði sé lof!
Hún andvarpar. Enginn nema Guð einn veit allar henn-
ar andvökunætur, síðan sonurinn kæri tyndist. Enginn
nema Guð hefur séð hin mörgu og heitu tár þreyttrar
móður, sem fallið hafa á hljóðum andvökustundum fyr-
ir drenginn hennar, er fór villur vegar og hafnaði að
lokum í fangelsi. Nei, enginn nema Guð einn þekkir
kvöl hennar.
Hún strýkur hrukkóttri hönd sinni yfir augun og
þerrar burt nokkur tár, sem leitað hafa fram í hvarma
hennar. En skyndilega heyrir hún að bifreið er stöðvuð
heima við húsið, og brátt opnast stofudyrnar hjá henni.
— Gerðu svo vel, Björn minn, og gakktu hérna inn,
segir frú Eygló glaðlega og vísar Birni inn í stofuna,
en sjálf snýr frú Eygló þegar frá dyrum og lokar þeim
á eftir Birni. Hér er heilög stund, endurfundir móður
og sonar, sem enginn má trufla.
Björn gengur inn í stofuna, en nemur staðar á miðju
gólfi.
— Mamma, mamma mín! — Þú hér! líður af titrandi
vörum hans, en meira getur hann ekki sagt í bili fyrir
undrun og heitum klökkva, sem gagntekur hann. Gamla
konan rís hljóðlega á fætur, gengur til sonar síns og
breiðir faðminn móti honum:
— Drengurinn minn, hvíslar hún, elsku drengurinn
minn!
— Mamma! — Tárin blinda Björn, en þrátt fyrir það
ratar hann í móðurfaðminn, sem þegar umlykur hann
heitur af kærleika, fyrirgefningu og friði. Stundin er
vissulega heilög.
Frú Eygló hefur nóg að starfa. Hún framreiðir ríku-
legt veizluborð og skreytir það, því í dag er hátíð á
heimili ungu prestshjónanna. Þau hafa unnið stóran
sigur í þjónustu Meistara síns.
Brátt sezt Björn ásamt móður sinni að veizluborði frú
Eyglóar og nýtur glaður veitinga hennar, en í hjarta
sínu á hann nú þá heitustu gleði, sem hann hefur
nokkru sinni fundið. Hann er velkominn heim að nýju,
heim til mömmu og pabba á æskuheimilið kæra. Og
þaðan mun hann aldrei villast aftur, því hér eftir á
harin nóg af biturri reynslu til að forðast freistingarnar.
Dagurinn líður. Björn og móðir hans eru ferðbúin að
leggja af stað heim. Prestshjónin fylgja þeim út í bif-
reið sína og aka með þau heim á leið. Björn hallar sér
að glugga bifreiðarinnar og horfir hljóður út um hann.
Borgin hverfur óðfluga sjónum hans, og hann varpar
öndinni létt. Myrk voðabraut villunnar, sem hann gekk
í þessari borg, er nú á enda runnin, og framundan bíða
bjartar leiðir, þess er hann fullviss, og á þeim nvju
leiðum sem framundan eru nú, byrjar hann nýtt líf í
Drottins nafni.
Ferðin sækist greitt. Bifreið prestshjónanna þýtur
áfram í haustkyrrðinni og nemur að lokum staðar á
veginum fyrir neðan vinalegan sveitabæ á stóru, söln-
uðu túni undir hárri fjallshlíð. Björn og móðir hans eru
þegar komin á leiðarenda og stíga út úr bifreiðinni. En
prestshjónin ætla enga viðdvöl að hafa að þessu sinni
og afþakka því boð gömlu konunnar að koma heim
með henni. Þau hafa lokið erindi sínu hingað nú að
sinni. Ný verkefni kalla þau.
Kveðjustundin er klökk og innileg, og orðin verða
aðeins dauft endurskin af þakklæti hjartnanna tveggja,
sonar og móður, sem prestshjónunum ungu hefur tek-
izt að sameina á ný.
Prestshjónin sitja kyrr um stund í bifreið sinni og
horfa með djúpum fögnuði á eftir riiæðginunum, sem
leiðast heim að bænum. Svo sjá þau brátt gamla föður-
22 Heima er bezt