Heima er bezt - 01.09.1964, Side 31

sonar síns, og kitlandi spenningur fer um hverja taug
Þorgríms hreppstjóra við þá tilhugsun.
Um leið og Trausti er horfinn úr augsýn frá Fremra-
Núpi, ætlar hann að kalla Svanhildi á eintal og ræða við
hana um giftingu þeirra. Það má nú ekki dragast leng-
ur, að hún fái að vita þetta áform hans, þar sem kominn
er föstudagur, en að kvöldi næsta dags hefir hann ákveð-
ið, að hjónavígslan skuli fram fara, og strax er hann
hefir rætt þau mál við Svanhildi, fer hann sjálfur af
stað til þess að koma öllu í kring.----
Trausti hefir nú lokið morgunverðinum og rís upp
frá borðum. Hann biður Svanhildi að skila kveðju sinni
til Steinvarar og vinnumannanna, sem enn eru sofandi,
því hann vill eltki gera þeim ónæði. Síðan réttir hann
Svanhildi höndina í kveðjuskyni. Hann finnur að það
er tilgangslaust að fresta þeirri kveðju lengur í von um,
að þau tvö fái að njóta hennar. Faðir hans fylgir honum
svo fast eftir að þessu sinni.
Handaband þeirra Trausta og Svanhildar varir aðeins
örstutta stund, en sú djúpi og heiti innileiki, sem unga
verkfræðingnum tekst að leggja í það, streymir sem
ljúfur ylur inn í sál bústýrunnar ungu og vekur þar að
nýju þær tilfinningar, sef hún að undanfömu hefir lagt
sig alla fram til þess að svæfa með öllu.
— Vertu sæl, Svanhildur, segir hann lágt og þýtt.
— Vertu sæll. Hún dregur óðar að sér höndina og
snýr sér frá þeim feðgunum. Henni er kvöl að návist
þeirra beggja nú. En þeir ganga þegar fram úr eldhús-
inu, og Þorgrímur fylgir syni sínum út á hlað. Þar
kveðjast þeir í skyndi, og síðan heldur Trausti verk-
fræðingur af stað niður á þjóðveginn léttur í spori. En
Þorgrímur stendur kyrr á hlaðinu og fylgist með ferð-
um sonar síns, þar til hann er stiginn inn í áætlunarbif-
reiðina, og hún lögð af stað. Þá snýr Þorgrímur aftur
inn í bæinn.
Svanhildur er að ljúka við að þvo leirinn eftir morg-
unverð þeirra feðganna, er Þorgrímur kemur skyndilega
inn í eldhúsið til hennar og litast þar um. Hann sér að
vinnufólkið er enn ókomið fram í eldhúsið til morgun-
verðar, en eftir tímanum má búast við því þangað á
hverri stundu. Hér er því ekki öruggt næði til þess að
ræða við Svanhildi um giftinguna. En það verður hann
að hafa tryggt, að enginn ónáði þau á meðan það mál
er rætt.
Þorgrímur lítur fast á Svanhildi og segir óvenjulega
þýðum en þó ákveðnum rómi:
— Ég þarf að ræða einslega við þig, Svanhildur.
— Nú, þá er ég hér ein, svarar hún án þess að líta á
— Þetta er ekki staður til einka-viðræðna, komdu
með mér inn í svefnherbergi mitt.
— Til hvers þangað? Það fer einhver ónotaleg til-
finning um Svanhildi, er hann nefnir svefnherbergi sitt.
Þar inni var hún neydd til að Iofa því að giftast honum
síðastliðinn vetur, og síðan vildi hún helzt aldrei hafa
þurft að koma þangað inn. f
— Til þess að ég geti talað við þig í næði. Það má
alls ekki dragast lengur! Hann leggur fasta áherzlu á
síðustu orðin.
Svanhildur finnur, að sér muni ekki duga að þráast
nú. Eitthvað alvarlegt er á seyði hjá Þorgrími, og líklega
bezt fyrir hana að Ijúka því af sem fyrst að hlusta á
hann. Hún segir því köld og róleg á yfirborðinu:
— Jæja, við skulum þá ljúka þessu samtali.
— Það þarf ekki að tefja þig lengi.
— Jæja, það er ágætt.
Svanhildur fylgist með Þorgrími inn í svefnherbergi
hans. Þorgrímur lokar hurðinni vandlega á eftir þeim,
en aflæsir þó ekki. Það er enginn vanur að vaða þangað
inn óboðinn. Síðan vísar hann Svanhildi til sætis, en
hún sezt ekki heldur gengur út að glugganum og stend-
ur þar. Þorgrímur lætur það gott heita og segir því næst
formálalaust:
— Ég hefi ákveðið, að við giftum okkur annað kvöld,
Svanhildur.
— Giftum okkur! hefur hún upp eftir honum, og
henni finnst um leið sem hjartað ætli að hætta að slá í
barmi sínum.
— Já, ég hefi hugsað mér að fá hann séra Jón hingað
fram að Fremrá-Núpi og láta hann gefa okkur saman í
kyrrþey. Foreldra þína og vinnufólk okkar ætla ég að
hafa þar viðstatt, aðra ekki. Hverju svarar þú þessu?
Svanhildi er orðfall í bili af undrun og viðbjóði, en
svo áttar hún sig brátt og fer að hugsa málið. Þessu var
hún búin að heita foreldrum sínum, að giftast Þorgrími,
og það hlaut að koma að því, að hún yrði að efna það
heit. Þetta eiga víst að verða hennar örlög, og kannski
er það bezt fyrir hana sjálfa, úr því sem komið er, að
ljúka þessari giftingu af sem fyrst. Það ætti að verða
ólíkt léttara fyrir hana að umgangast Trausta, þegar
hún er orðin lögleg stjúpmóðir hans. Svanhildur getur
ekki varist örlitlu brosi við þá tilhugsun. Hún stjúpa
hans! Handaband Trausta fyrir stundu síðan brennir
sig ennþá inn í sál hennar, og áhrif þess eru bæði ljúf
og sár á þessari stundu. En hún ætlar að mæta örlögum
sínum eins og hetja og ganga einbeitt þessi þungu spor
fyrir fátæka foreldra sína, eins og hún hefir heitið þeim.
Meiru getur hún ekki fórnað fyrir þau en sjálfri sér.
Það er sem nýtt afl streymi um Svanhildi, og hún
/'verður óbifanlega róleg og köld. Hún lítur einbeitt á
Þorgrím, sem bíður svars hennar með vaxandi óþreyju,
og segir að lokum:
— Eg hefi lofað foreldrum mínum að giftast þér, og
ég mun reyna að standa við það loforð. Og það má
gjarnan verða annað kvöld. Mér er ekkert að vanbún-
aði.
— Þig mun aldrei iðra þess, Svanhildur, að setjast lög-
lega í húsfreyjusætið hér á Fremra-Núpi, og nú þegar
eru foreldrar þínir orðnir eigendur að Ytra-Núpi.
— Já, til þess er líka leikurinn gerður, að þeim megi
vegna betur, en þetta er útrætt af minni hálfu.
Þorgrímur brosir örlítið. — Ég fer þá núna strax að
heiman og kaupi leyfisbréfið handa okkur og hitti séra
Jón og foreldra þína um leið. Þú undrast ekkert um
Heima er bezt 343