Heima er bezt - 01.02.1979, Blaðsíða 6

Systkinin á Hallgilsstöðum. Talið frá vinstri: Unndór, Pétur, Ragnheiður, Valdimar, Stefán, Dýrleif, Eyyert.
Það var mesti viðburður, þegar mjólkurflutningarnir til
Akureyrar voru boðnir út í sveitinni árlega. Ég hreppti
hnossið einu sinni og keypti þá annan bíl af Kaupfélagi
Eyfirðinga og lét fyrri bílinn upp í. Vilhjálmur Þór tók
hann á sæmilegu verði og var mér alltaf velviljaður.
Eitthvað segir Grímur Valdimarsson frá þessu í Aldnir
hafa orðið. Ég var þá liðlega tvítugur, en orðinn 24 ára
þegar ég fór að Laugarvatni. En einhvernveginn varð
aksturinn og flutningarnir mitt ævistarf.
Ég var fyrsti maðurinn í sveitinni sem eignaðist reið-
hjól, þá um fermingu. Pabbi hafði sent mig með bréf til
Vilhjálms Þórs þess efnis að fá lánaða heybindivél. En
mér gekk illa að ná sambandi við Vilhjálm. Sá hann þó,
þegar ég var staddur utan við Hamborg, en hann þeysandi
á hjóli um göturnar. Og ég hrópaði af öllum kröftum eins
og í fjárrétt: Villi, Villi, og rétti honum miðann, og pabbi
fékk vélina. En ég gleymdi ekki hjólinu hans Vilhjálms
Þórs. Þetta hlaut að vera stórkostlegt þarfaþing, og ágætt
að hjóla milli Hallgilsstaða og Akureyrar nema rétt yfir
Moldhaugnahálsinn. Ég keypti svo hjól á 25 krónur af
Bárði gamla sem Þura í Garði orti bás- eða lásvísurnar
um. „Smíðað hefur Bárður bás/býr þar sjálfur hjá
sér./Hefur til þess hengilás/að halda stúlkum frá sér,
o.s.frv., en það fór nú eins og það fór.
Ég ætlaði aldrei að geta Iært á hjólið, þó að ég hefði séð
hjól áður og skoðað myndir af reiðhjólum í prískúröntum.
Hvernig ég eignaðist peninga til að kaupa það. Strákar
eignuðust peninga með því að vinna fyrir þeim. Eggert á
Möðruvöllum gekk til rjúpna, en ég prjónaði smáband,
gerði allt sjálfur, tíndi upp ullina, kembdi og spann og
fékk eina krónu fyrir parið af vettlingunum eins og Eggert
fyrir rjúpuna. Hann fékk 300 rjúpur fyrir jólin, en ég
prjónaði fimm pör af sokkum. Ég var duglegur að afla
mér aura. Það á enginn peninga hér nema Pétur, var oft
viðkvæðið heima, eins og til dæmist þegar fimm króna
peningur kom í leitirnar einu sinni. Það var rétt, að ég átti
seðilinn, og það var dálítill peningur í þá daga. Ég verslaði
venjulega við Kristján Árnason í Verslun Eyjafirði, eða
Grundarverslun sem áður var kölluð. Ég var svolítið
feiminn við búðarlyktina og fann til minnimáttarkenndar,
þegar ég seldi prjónlesið mitt eða upptíninginn þar. Ég var
alltaf dálítið feiminn. En í Verslun Eyjafjörð urðu bændur
að flýja, þegar þeir voru búnir að éta upp deildarábyrgð-
ina í KEA. Sú er kannski ástæðan til þess að pabbi versl-
aði þarna, en hann var mikill kaupfélagsmaður.
— Fjölskyldulífið á Hailgilsstöðum?
— Við vorum sjö systkinin, fimm bræður og tvær syst-
ur, bræðurnir auk mín taldir í aldursröð Unndór, Valdi-
mar, Stefán og Eggert, systurnar Ragnheiður og Dýrleif.
Svo var alltaf vinnufólk að auki. Pabbi var fjörugur karl
og skemmtilegur heimilisfaðir, og ég held mér sé óhætt að
segja að mamma hafi staðið vel í sinni stöðu. Svo var alltaf
eitthvað af kynjakvistum fyrir utan fjölskylduna og
vinnufólkið, t.d. var sú fræga Gunna ponta hjá okkur um
tíma. Hún lifði nær eingöngu á kaffi og neftóbaki, sítal-
andi við sjálfa sig, einkum um ættfræði. Einu sinni lá ég í
rúminu, en Unndór bróðir var að þylja Tossakverið.
„Hver friðþægði fyrir þínar syndir? Svar: Jesús Kristur“,
og hann var hálfbróðir Jóns heitins í Spónsgerði, gellur þá
í Pontu. Og svona gekk þetta lengi, að þeir Gyðingar og
annað biblíufólk átti sér náin skyldmenni í Hörgárdal og
grennd.
Brynjólfur Sigtryggsson var kaupamaður hjá okkur.
Hann fékk sér stundum í staupinu, var vel gefinn,
42 Heima er hezt