Heima er bezt - 01.02.1979, Blaðsíða 17

GÍSLI HÖGNASON, LÆK:
Þegar Huldur kalla
„Hulda! Hví grípa hendur þínar ljósu
um hendur mér, og hví svo viknar þú“.
J.H.
B rátt lIður að ágústlokum. Haldnir hafa
verið fjallskilafundir í flestum sveitum og fjallmenn
ráðnir. í Sandleit er ákveðið að fari á þessu hausti eftir-
taldir menn.
Fyrir Gnúpverjahrepp:
Sigurgeir Runúlfsson fjallkóngur, Skáldabúðum.
Högni Guðnason, Laxárdal.
Sveinn Eiríksson, Steinsholti.
Tryggvi Steinarsson, Hlíð.
Eiríkur Kristinn Eiríksson, Sandlækjarkoti.
Sigrún Bjarnadóttir, Fossnesi.
Hjalti Gunnarsson, Fossnesi.
Fyrir Hraungerðishrepp:
Atli Guðlaugsson, Læk.
Fyrir Sandvíkurhrepp:
Óli Haraldsson, Nýjabæ.
Fyrir Stokkseyrarhrepp:
Hilmar Leifsson.
Það er þriðjudagur og kominn 7. september 1976. Nú
hef ég ákveðið að fara ekki á fjall í haust, en fyrir heimili
mitt fer Atli Guðlaugsson í Sandleit, drengur góður,
vaskur maður og vel hestaður. Hann lagði af stað í gær 6.
sept., gistir í hreppnum í nótt, en á morgun leggja þeir svo
af stað úr Gnúpverjahreppi.
Hugur minn staldrar ekki við neitt, mér verður ekkert
úr verki, gripinn einhverskonar eirðarleysi. Líklega er það
fjallaþráin, þessi seiðmagnaða síðsumarskennd, sem því
veldur. Eða eru það Huldur öræfanna, sem kalla, seiða og
laða hug minn til sín? Ef til vill er það þrá til einfaldleik-
ans, kyrrðarinnar, hins djúpa friðar og hins þögla máls
óravídda heiða og fjalla. Ég ákveð á stundinni að aka upp
að Skáldabúðum og taka í hönd Sigurgeirs frænda míns,
áður en hann fer, því ég veit að hann er ekki vanur að
leggja af stað fyrr en eftir hádegi, svo ég á að hafa nægan
tíma.
Veðrið er unaðslegt, næstum heiðskírt, bjart og hlýtt,
mér léttir í lund. Hreppafjöllin blasa við augum, slegin
töfragliti síðsumarsólar. í hug mér vaknar gleði yfir að
geta þó kvatt vin minn og fjallfélaga, um margra ára skeið.
Svo verður þetta ferðalag mitt í dag að vera fjallferðin mín
í ár. Annars var Sigurgeir búinn að segja mér í vor, að nú
ætlaði hann ekki aftur innyfir Sand, en hvað þeirri
ákvörðun hans breytti var mér ókunnugt um. Vissi það
aðeins, að hann átti ákaflega erfitt með að neita bón
granna sinna, og gerði það aldrei, nema hann ræki nauður
til. Er ég ek í hlað að Skáldabúðum, læðist strax uggur að,
hundur Sigurgeirs er ekki úti á hlaði til að fagna mér eins
og venjulega, þegar ég er á ferð. Hjónin á bænum, Run-
úlfur og Guðný, fagna þessum flakkara vel ásamt börnum
sínum, en Sigurgeir var farinn, fór í fyrra lagi aldrei þessu
vant. Hvað olli þessu, að Sigurgeir var farinn, og af hverju
fór hann á fjall, gegn sinni fyrri ákvörðun? Og það skýrðu
hjónin fyrir mér þá þegar. Hann ætlaði alls ekki að fara
innyfir Sand, hvorki sem fjallkóngur né fjallmaður, og var
búinn að segja það réttum aðilum, en fyrir þrábeiðni lét
hann loks undan og fór, en án allrar tilhlökkunar, eða
jafnvel nauðugur. Hann var ekki glaður þessa daga fyrir
fjallferðina. Lét í það skína, að hann óttaðist vötnin, en
ekki slíku vanur.
Heimferðin var mér örðug og löng, ótalmargt kom upp
í hug mér, sveipað saknaðarkennd. Þó fannst mér betra en
ekkert, að með Atla sendi ég svolitla kveðju til Sigurgeirs,
sem hann átti að lesa upp á Bólstað og afhenda honum svo
blaðið aðeins til að láta hann vita, að til hans leitaði hugur
minn, þó ég sæti heima. Er heim kemur er ég haldinn
sama eirðarleysinu. 1 huganum fylgist ég með fjallmönn-
unum og nú gista þeir í Hólaskógi í nótt. Svipað er hug-
arástand mitt allt til klukkan sex 10. september.
Hér á eftir er svo skráð frásögn tveggja fjallmanna, Atla
Guðlaugssonar og Eiríks Kristins Eiríkssonar, sem einn
manna vissi um lokaþátt þess atburðar, sem hér er skráð-
ur.
Árla dags 8. september er lagt upp úr náttstað í Hóla-
skógi og haldið að venju inn í Norðurleit, venjulega fjall-
mannaleið. Gist þar í nýjum leitarmannakofa, austarlega
og austan í Flóámannaöldu. Sigurgeir er fálátur, tekur
venju fremur lítinn þátt í gleði félaga sinna, sem hann
gerði jafnan af stakri hófsemd og hæglæti. Að morgni þess
9. september er haldið að Bólstað. Er á móts við Eyvafen
kemur, sjást kindur austur við Þjórsá. Biður þá Sigurgeir,
Óla í Nýjabæ að koma með sér og sækja kindurnar, sem
þeim reyndist auðvelt. Á þeirri leið hefur Sigurgeir orð á
því við Óla, að mikið þyki sér vænt um að hann skuli
einmitt vera í þessari ferð, að öðru leyti heldur hann þeim
háttum, sem fyrr getur. Næstu nótt er gist á Bólstað og um
kvöldið les Atli honum litlu kveðjuna frá mér og sér að
svipur hans hýrnar. Það sem af er ferð, hefur veður verið
hagstætt og gott smalaveður, svo er það einnig að morgni
þann 10. september. Árla er risið úr rekkju í gamla fjall-
Heimaerbezt 53