Heima er bezt - 01.02.1979, Blaðsíða 23

hugsað til systur sinnar, hennár vegna yrði hann að fara,
hún var honum góð. Tvisvar var búið að senda hann eftir
ám, sem hún hafði ekki fundið, þegar aðrir voru hættir að
vinna og hann hafði ekki komið heim með ærnar fyrr en
eftir lágnætti. Skyldu allar stelpur vera svona litlar fyrir
sér, þegar á reyndi?
Júni fer að tala um að þetta sé svo sem engin ný bóla
með kýrnar, hann ætti svo sem að þekkja það, svo oft væri
hann búinn að leita þeirra. Það var þó aldrei nema satt, og
Júni hafði aldrei haft orð um að leita kúnna. Nonni lagði
frá sér orfið, stakk ljánum í þúfu, hélt upp túnbrekkuna og
stökk suður túnið. Hann var svo reiður, að hann sinnti
ekki um að taka Brúnku eða kalla á Trygg, sem mundi
vera lagstur fyrir í taðstálinu, en fór í hálfum hlaupum
suður göturnar austan Hamarins.
Brátt er hann þess var, að hann er ekki einn á ferð og
einhver á eftir honum, herðir hlaupin, en sá sem eltir gerir
það einnig, Hann heyrir það á taktföstu fótataki, þegar
stigið er til jarðar, svo smellur í götunni. Hann herðir ferð,
lítur við, stingst á höfuðið og bíður þess sem verða vill.
Enginn nálgast, fótatakið hljóðnað, hvað er þetta eig-
inlega? Hann heldur niðri í sér andanum, hlustar, heyrir
ekkert, þar sem hann liggur á milli þúfna utan við götuna,
og rýnir út í þennan gráhvíta óhugnað, er umlykur en
veitir ekki viðnám, Sá sem eltir hreyfir sig ekki heldur og
lætur þokuna skýla sér, Reiðin hjaðnar í brjósti hans, um
leið grípur hann ofsahræðsla, rýkur upp og hleypur af
stað, en heyrir þessa skelli fyrir aftan sig, fótatak, hlaupið
á sama hraða og hann. Draugur-, draugur, Hamars-
draugurinn, það var þá satt, hann var þá til. Fram
Stekkjatúnsflatir gat hann hert dálítið á sér, en það gerði
draugurinn einnig, Þessir óhugnanlegu skellir hækkuðu,
taktfast eins og smellir í liðamótum, beinaskrölt. Svitinn
rann niður andlit hans. Þó var eins og kulda legði um
bakið, kulda frá draugnum, draugur-, draugur. Hann
fann kraftana þverra og hjartað berjast í brjósti sínu.
Um huga hans flýgur það sem amma hans sagði, yrði
hann hræddur ætti hann ekki að hlaupa, heldur athuga
það vel sem hann hræddist. En nú var hann alveg viss,
þetta var draugur, Hamarsdraugurinn. En hann myndi
aldrei geta hlaupið hann af sér. Hver hafði getað hlaupið
af sér draug? Líklega var það einnig það, sem draugurinn
ætlaðist til, að hann sprengdi sig á hlaupunum og dytti
niður dauður. Hann titraði af áreynslu við að hægja ferð-
ina og draugurinn hægði á sér líka, þessir óhugnanlegu
beinaskellir lækkuðu. Það var þá rétt, draugurinn ætlaðist
til þess að hann dræpi sig á hlaupunum, það mátti honum
ekki takast, ekki draug. Ósjálfrátt herti hann á sér aftur og
draugurinn líka. Hann varð-, hann varð að snúa á draug-
inn, bara að fara hægt, aðeins nógu hægt, Hann beit á
jaxlinn, en þorði ekki að líta við, þá sæi hann kannski inn
í tómar augnatóftir og þá-, nei, bara hægt, helst aðeins fet
fyrir fet, þá heyrði hann líka minna í draugnum, Hægt,
draugur-, nei, bara hægt. Hann einbeitti huganum að
þessu eina orði, hægt, draug ..., nei, nei, aðeins hægt.
Framundan sér sá hann aðeins tvo til þrjá metra.
Björgin, sem hrunið höfðu úr Vindásnum, sýndust eins og
tröllkarlar í þokunni. Það gerði honum ekkert til, hann
ætti að eeta ratað þessa leið, þekkja hverja þúfu, götu-
Framhald á bls. 70.
Heimaerbezt 59