Heima er bezt - 01.02.1979, Blaðsíða 31

Þau stóðu upp og gengu til hinna. Tíndi hver sem betur
gat uns fór að kvölda, þá fengu þau sér kaffi og hvíldu sig
áður en þau lögðu á stað heim. Þau voru búin að tína mjög
mikið af vel þroskuðum bláberjum.
Aðkomufólkið fór allt að Hvammi, ætlaði að gista um
nóttina, en Hraunssystkinin fóru beint heim.
Á heimleiðinni fóru þau fetið, svo berin létu minna á
sjá. Kvöldið var undur fagurt. Blækyrrt og mild rökkur-
blæjan lagðist yfir haf og land. Sólin var að setjast, gægðist
gegnum skýin á vesturhimninum. En í austri kom máni
karlinn, vel hálfur í ljós og smámsaman tók hann völdin á
himninum, er sólin hvarf bak við snæstrandafjöllin.
„Máninn hátt á himni skín“ sungu þau og fleiri sígild
lög og ljóð. Vaskur kom fagnandi á móti þeim upp á miðja
heiði og settist í sitt vana sæti, á hestinn aftan við Nonna
litla. Fólkinu var tekið tveim höndum. Þeirra beið góður
matur og mjúkar hvílur.
Þó fóru þau ekki snemma í háttinn. Það var meira
gaman að vaka og spjalla saman. Njóta æsku og ástar, því
árin líða og æskan varir svo stutt. Yfirleitt fannst þeim
þetta góður dagur og yndislegt kvöld. Ein var sú er ekki
var á sama máli. Hún grét eins og hjartað væri að bresta
ofan í svæfilinn sinn.
Ranka læddist hljóðlega til hennar og hvislaði:
— Dísa mín, vertu ekki svona sorgmædd. Biddu bæn-
imar þínar eins og þegar þú varst barn. Ég er viss um að
þetta iagast bráðum. Eitt er ég viss um Dísa, bætti hún við
— að honum líður alveg eins illa og þér af sömu ástæðu.
Nú fékk Dísa nýtt umhugsunarefni. Ranka brosti með
sjálfri sér og kyssti Dísu á kinnina, en Dísa hugsaði sig
þreytta og sofnaði loks vært.
28. KAFLI.
Sumarskemmtun U.M.F. var haldin þriðja sunnudag í
ágúst. Flest allt fólkið í Hvammi fór.
Guðrún og Þorsteinn voru búin að setja upp hringana
fyrir skömmu og var þeim hvarvetna óskað gæfu og
gengis. Hann var orðinn eins og nýr og betri og ekki síst
ákveðnari maður.
Dóra og Hákon komu á skemmtunina eins og vanalega.
Veður vár milt en sólskinslaust og rigndi ekki fyrr en
seint um kvöldið.
Séra Halldór hélt ræðu að vanda og talaði um landsins
gagn og nauðsynjar. Um æskuna sem erfa ætti landið, að
hún ætti að sumu leyti að feta í fótspor feðranna, en
fylgjast vel með núungum. Ætti að tileinka sér það er
betur mætti fara á hverjum stað og tíma. Hann talaði um
tilvonandi breytingar í búskaparháttum á öllum sviðum
og við þessir gömlu verðum fljótt aftur úr og sagan end-
urtekur sig. Nýir taka við. Hin glæsilega nútíma æska,
okkar ungu aldar, tekur við og setur markið hátt. Við
skulum vona að hún nái því sem hún ætlar sér og vill og
geri betur en við.
Að lokum skulum við hrópa ferfallt húrra fyrir æskunni
og ættjörðinni. Jónas í Skógarseli hélt stutta tölu í léttum
dúr. Hann var svolítið hýr, en þá tókst honum hvað best
upp. Hann var hagmæltur og fór með stuttan brag um
sveitina og íbúa hennar, án þess að nokkur fyrtist við. Slíkt
var honum lagið. Var gerður góður rómur að máli hans.
Skemmtunum var fjölbreytt og ánægjuleg.
Keppt var í allmörgum íþróttagreinum og veitti ýmsum
betur.
Eyrvíkingar unnu í fótbolta, en dalbúar í flestu öðru t.d.
í þolhlaupi og spretthlaupi. Stúlkur tóku ekki þátt í
keppni. Glíman var lengi tvísýn. Síðast stóðu tveir eftir.
Ungur maður frá víkinni og Brandur í Hvammi. Mikil
spenna lá í loftinu, því nú rann upp úrslitaglíman. Þeir
voru eggjaðir óspart. Brandur var skapmikill og sterkur,
en hinn kattliðugur og snar.
Dísa gleymdi sér alveg. Hún stóð fremst í röðinni og var
lengi stillt og steinþagði, en þegar henni sýndist halla á
Brand, fór að siga í hana og hún kallaði hátt. Brandur,
Brandur, þú verður að vinna. Áfram Brandur og margir
tóku undir.
Brandur leit snöggt til Dísu og á næsta augnabliki, lá
keppinautur hans marflatur.
Ranka brosti til Dísu, sem Öll var í uppnámi af fögnuði.
Dansinn þótti eins og hann þykir jafnan, lang
skemmtilegasta „íþróttin“ þarna og þó ekki væri um
beina keppni að ræða i þeirri grein, var hún þarna á vissan
hátt.
Þorgeir á Hrauni dansaði yfirleitt ekki við aðra en Dísu,
en sat þess á milli og var auðséð að hann var orðinn meira
en lítinn hrifinn. En hún var ekkert að gefa honum undir
fótinn, það var greinilegt.
Fólkið tók vel eftir ýmsu er fram fór og hafði gaman af
að bera saman bækur sínar um það.
Þorsteinn bauð Dísu upp og bað hana afsökunar á fyrri
framkomu sinni.
— Þú ert svo lokkandi Dísa, að mann langar mest til að
borða þig. Þá skellihló hún og djúpu spékopparnir komu í
ljós. Hann brá vörunum á annan þeirra.
— Er ég góð á bragðið? spurði hún og hló enn.
— Þetta var svo lítill biti, sagði hann í sama dúr, að ég
get ekki dæmt um það. Ennþá sýndist Rönku að Brandur
og Dísa væru hálffeimin, rétt eins og þau væru dauð-
hrædd um að brenna sig hvort á öðru, en þó var Ranka
alveg viss um að varla færi hjá því að þau áttuðu sig, þó
seint gengi.
Valgerður sat lengi á tali við Huldu Völu, sem nú vissi
eins og var.
Henni var farið að þykja vænt um ömmu sína og
frændfólk, en fólk útí frá vissi ennþá ekkert um þetta,
aðeins fjölskyldan. — Mikið er hún lík þér í fasi og
göngulagi, og falleg eins og þú í gamla daga, sagði frú
Herborg hrærð við Valgerði.
— Nú er ég líka búin að fá sárabætur, sagði Valgerður
og vil gjarnan lifa lengi enn.
— Ekki nein nein furða þó að þú þyrftir að spyrja mig,
amma mín, og öllu þessu kom óþægi lokkurinn minn á
stað, og hún strauk hann mjúklega frá björtu enninu.
Heimaerbezt 67