Heima er bezt - 01.02.1979, Blaðsíða 20

ullituðu ísvatni, i því er engu líft, þar er um augnablik en
ekki mínútur að ræða.
Ferðin til baka gengur vel og án alla óhappa. Eiríkur
tekur við sínu fyrra starfi, er hann kemur til félaga sinna
við Kisu, laust eftir miðjan dag. En björgunarsveitarmenn
halda til Reykjavíkur með Sigurgeir.
Hér lýkur frásögn Eiríks og Atla viðvíkjandi slysinu,
annað verður hér ekki skráð frá þeirra ferð á öræfaleiðum.
Laugardaginn 10. september er ég enn að hugsa um
Sandleitarana og geta mér þess til, að nú hafi þeir lokið
smölun og séu komnir fram að Bólstað.
Rétt fyrir klukkan sex halla ég mér án þess að sofna,
það er þó skárra en vera að þessu lánleysisrangli. Stuttu
síðar er ekið í hlað, gengið hiklaust í bæinn án þess að
kveðja dyra og haldið beint að herbergisdyrum mínum,
sem eru opnaðar. í dyrunum birtist Erlendur Daníelsson,
en hann sá um flutning á farangri fjallmanna á afrétti
Flóa- og Skeiðamanna.
Á Erlendi sé ég þegar í stað, að eitthvað hefur komið
fyrir sem snertir mig eða mitt heimili.
„Það hefur orðið slys,“ segir hann umbúðalaust. „Sig-
urgeir í Skáldabúðum drukknaði um hádegisbilið í dag í
jökullóni innundir Arnarfelli. Ég vildi láta þig vita þetta
áður en það kemur í fréttunum í útvarpinu í kvöld.“
Erlendur dvelur aðeins stutta stund, hann þarf að koma
víðar í sömu erindagjörðum. Þakkir eru honum færðar,
hér með, fyrir sinn drengskap.
Næstu nætur á ég erfitt með svefn, hugur minn er Sig-
urgeiri bundinn og okkar samverustundum, allt frá okkar
bernskuárum. Loksins tefldi þessi öræfahetja of djarft.
Erfitt á ég með að sætta mig við þessi endalok á ævi hans.
Rúm vika er liðin og liðið á nótt. Ekki veit ég, hvort ég
svaf, en svo kann þó að hafa verið. Mér finnst Sigurgeir
koma inn til mín. Ég veiti því athygli, að hann er klæddur
ferðafötum. Hann gengur að stól, sem stendur við rúmið
mitt, og tekur sér sæti. Ég veit hann er látinn. Hann lítur til
mín broshýr á svip, augun eru hlý, næstum heit, eins og
svo oft er við sátum saman og spjölluðum um fjallferðir
eða liðnar samverustundir.
Svo segir hann: „Þetta var nú meiri klaufaskapurinn,“
meira var það ekki, sem hann talaði til mín. Um leið var
mér þessi sýn horfin.
En þetta var mér nóg. Þannig leit hann þá á málið, rétt
eins og hann hefði tapað kind, en þá var þetta einmitt
orðatiltæki hans:
„Þetta var nú meiri klaufaskapurinn."
Litla kveðjan mín, sem ég sendi honum að Bólstað, er
þessum atburði svo samofin í huga mér, að ég lýk þessum
orðum með henni.
Sigurgeir Runúlfsson.
Staddur á Bólstað 9. sept. 1976.
Garpur ferða langra leiða,
leiðsögn veitti í sól og hríð.
Brúnir fjalla, breiðra heiða
buðu faðminn alla tíð.
Lindir hjalla, lækir fjalla,
laða snjalla fáka á skeið.
Myndir falla fyrir alla,
fyrr en halla af réttri leið.
Erfiðir flutningar ...
Framhald af bls. 47. _________________________________
ferðinni. Daginn eftir var ágætt veður og þá fórum við
aftur á stað og sóttum bát og hey.
Ef öll vinna og fyrirhöfn hefði verið verðlögð með nú-
tíma verðlagi, þá hefðu þessir heyhestar verið dýru verði
keyptir.
Margar ferðir fór ég í Drangey, sem voru skemmtilegar.
Fór ég oft með fólki, sem vildi sjá þennan sögufræga stað,
en í eynni er ótrúlegur fjöldi af örnefnum. Ég hjálpaði
konum upp á Brúnarhelluna með því að setja höfuð undir
botn þeirra og lyfta þeim þann veg upp þar til maður uppi
gat náð til þeirra. Hjá einni konu fékk ég vafasama, en
ósköp notalega aðbúð, þar sem ég lenti með höfuðið inn í
pilsum hennar, og vitanlega fór ég þangað sem komist
varð, þar var hlýtt en mikið varð ég feginn að sleppa, því
að andþrengsli mín voru orðin mikil. Hún var ánægð með
hjálpina og vafamál er hvort hún hefir skynjað hve nær-
göngull ég var orðinn, a.m.k. sendi hún mér jólakort síðar
með þökk fyrir góð samskipti.
Það var mér ætíð ánægja að koma til Drangeyjar. Hún
heillaði með mikilfeng sínum og hinum órofa fuglaklið
vor og sumar, en í stórrigningu og roki gat maður þó
fundið til hrollkendrar smæðar og einmanaleika. Eitt sinn
vorum við systkinin veðurteppt nokkra daga í Drangey og
engin leið að nálgast okkur vegna brims og stórveðurs.
Ekki var þetta skemmtilegur tími. Byssa var með svo að
ekki þurftum við að svelta. En það var eins og gamla
tröllið, sem Guðmundur Hólabiskup kvað inn í björgin,
væri komið á stað með fleiri illar vættir. Þórdunur, ýlfur
og skellir kváðu við án afláts. Þá vorum við fegin að
komast heim til mömmu og pabba.
Bókin, sjónvarpið, snældan ...
Framhald af bls. 39. ________________________________
skyldunámsins. Líti ég í eigin barm grunar mig fastlega,
að allur þorri þeirra bóka, sem ég las á unglingsárum
mínum, væri ólesinn ef ég hefði verið parrakaður á
skólabekk frá 5-15 ára aldurs. Og skyldu ekki æðimargir
hafa sömu sögu að segja. Margt sem menn lásu þá, eins og
raunar enn var að vísu harla lítilvægt. En með aldri hallast
ég æ meir að fullyrðingu eins af fremri stjórnmála-
mönnum Breta fyrir nokkrum áratugum, að ekkert lesmál
sé svo lélegt að ekki sé betra að lesa það en lesa ekkert.
Hann ólst upp í fátækrahverfi Lundúna, og hið fyrsta sem
hann las var hið lélegasta prentað mál, sem stórborgin
hafði að bjóða. En það kom honum á bragðið, svo að með
fádæma dugnaði og gáfum braust hann áfram í sjálfs-
námi, og náði að lokum einum af hátindum þjóðfélagsins.
Bókin er og verður uppspretta þekkingar, hún er í senn
afþreying og skóli. Hún er og verður ætíð einn besti
fylginautur mannsins í blíðu og stríðu.
St. Std.
56 Heimaerbezt