Heima er bezt - 01.02.1979, Blaðsíða 32

Hannes og Þrúða dönsuðu saman og hún sagðist treysta
sér til að gera hann að besta dansara í sveitinni, en þá vil
ég fá að stýra dansinum.
Hann sættist á það, — en bara þangað til ég er kominn
vel upp á lagið, þá tek ég við stjóminni, sagði hann.
Kristján og Ranka spiluðu mest fyrir dansinum.
Þorsteinn og Guðrún voru svo upptekin hvort af öðru
að það komst fátt annað að þar.
Þessi sumarskemmtun tókst vel og stóð langt fram á
nótt.
29.KAFLI.
Seint í ágúst rann upp sorgardagur í Hvammi, a.m.k.
fannst Dísu það. Það átti að leiða Goða á blóðvöllinn rétt
utan við túngarðinn.
Það var sett á hann fótband. Hann var hálf ósjálfbjarga
með þetta. Dísa var gráti nær, er hún sá að þessi vinur
hennar, sem hún hafði svo oft leitað athvarfs hjá, var svo
hart leikinn. Þorsteinn átti að skjóta Goða með riffli sem
geymdur var úti á vellinum, meðan þeir voru að tosa
nautinu út úr fjósinu.
Dísa var ekki lík venjulegu kvenfólki, því hún var sú
eina, er vildi sjá er hann félli.
Kempan sú var ekkert dauðaleg og honum líkaði illa að
vera bundinn. Er út á völlinn kom, braust hann um fast.
Ólmur og rammur að afli. Snögglega tókst honum að slíta
sig úr bandinu.
Hann varð frelsinu feginn og notaði sér það óspart.
Piltamir forðuðu sér, því nú var Goði reiður og meira
en það. Hann var baridóður.
Brandur ætlaði að ná rifflinum en var ekki nógu fljótur
og Goði réðist á hann.
Hann náði taki á Brandi með hornunum og fleygði
honum af sér aftur.
Nú var Dísu allri lokið.
Hún stökk niður af túngarðinum inn á völlinn og hljóp
eins hratt og hún gat.
Það var enginn smáræðis hraði á henni. Nú hugsaði
hún aðeins um það eitt að bjarga manninum, sem hún
unni.
—T Goði minn; Goði minn, kallaði hún í gæluróm og
hljóp beinustu leið að rifflinum. Hann staldraði aðeins við
og hlustaði á þessa kunnuglegu blíðu rödd, nóg til þess að
hún náði vopninu.
Nú ærðist hann aftur og enginn mannlegur máttur gat
stöðvað hann. Hann æddi að henni. Dísa var eins og
valkyrja með kolsvart flaxandi hárið, hnyklaðar brúnirnar
og dökku glampandi augun.
Hún lyfti rifflinum, miðaði og skaut Goða svo eld-
snöggt að undrum sætti. Hann datt steindauður að fótum
hennar.
Hún henti vopninu og leit ekki á Goða, en kraup niður
hjá Brandi, er lá sem liðið lík og nú hágrét hún. Hún
strauk um höfuð hans.
— Brandur minn. Hún heyrði að hann andaði þungt.
— Elsku vinur minn, sagði hún án þess að skeyta hið
minnsta um að nærri allt heimilisfólkið var komið út.
Kristján og Sigurbjörn tóku að sér að sjá um Goða úr því
sem komið var. Þorsteinn var kominn á vettvang og hann
horfði fast og rannsakandi á Dísu. Það var kannski vit-
leysa, en hún sá ekki betur en það væri brosglampi í
augum hans þrátt fyrir allt. Hannes kom grafalvarlegur
með vatn og klút og rétti Dísu sem fór að þvo Brandi í
framan og lagði kaldan klútinn á enni hans. Hún virtist
ekki sjá neitt nema Brand og tárin streymdu niður kinn-
arnar. Hitt fólkið var komið út en það beið eftir því, hvað
úr þessu ætlaði að verða.
Þrúða átti bágt með að bíða, en Snæbjörn tók fast utan
um hana og sagði: — Bíddu systa mín.
Þorsteinn athugaði Brand vandlega. Hann er hvergi
brotinn, en töluvert marinn. — Vertu bara róleg Dísa,
sagði hann. — Hann hefur fengið höfuðhögg, en það ætti
ekki að hafa mikil eftirköst.
— Þú ert skrýtin stúlka, sagði Þorsteinn lágt og engri
lík sem ég hef áður þekkt. Ég næstum öfunda bróður-
minn. En Dísa hlustaði ekki.
— Brandur, sagði hún og lagði varirnar að eyra hans.
— Elsku vinur, vaknaðu; Þá loks lauk hann upp fallegu
augunum og hún horfði hugfangin á brosið sem hann
sendi henni og nú brosti hún líka í gegnum tárin. Þrúða
hvíslaði einhverju hálfkjökrandi að Snæbirni.
Brandur tók hönd Dísu og sagði lágt;
— Elsku litla stúlkan mín. Öll hans ást og þrá skein úr
augum hans.
Ranka var að tala við frúna sem nú var komin út. Hún
hlustaði grant á Rönku og kinkaði kolli: — Já, ég skil.
Hún gekk til Dísu og Brands er alltaf héldust í hendur.
Hún laut niður og kyssti þau bæði og tár stóðu í augum
hennar.
Brandur brosti. Mamma; Ég þarf víst að láta bera mig
inn. Ég er eitthvað svo stirður. Hann var borinn inn og
lagður í rúm sitt. Hann var dasaður og með vondan höf-
uðverk. Dísa var hjá honum og reyndi að hlynna að hon-
um, þar til hann næði að sofna. Hann horfði hálf glettinn
á hana, þrátt fyrir þrautimar.
— Kysstu mig nú í staðinn fyrir kossinn í göngunum.
— Hún roðnaði og kraup niðpr við rúmið. Þessi koss
varð miklu lengri og innilegri en sá fyrsti.
— Ástin mín, sagði hann. — Indæla, fallega stúlkan
mín. Og nú sofnaði hann áængður. Hún var líka þreytt
eftir alla spennuna og henni seig einnig blundur á brá.
Þannig kom séra Halldór að þéim stundu síðar. Hann
horfði á þau og brosti. Síðan fór hann hljóðlega út.
Brandur var hraustmenni og náði sér alveg fljótlega.
— Ertu hrædd við ástina núna, Dísa? spurði Ranka
skömmu seinna.
— Nei, ansaði Dísa. — Hún er yndisleg, þegar hún er
eins og hún á og má vera. Þú veist það líka.
— Já, Dísa mín. Ég veit það vel.
68 Heima er bezi