Heima er bezt - 01.02.1979, Blaðsíða 11

BJÖRN í BÆ:
Erfiðir flutningar
Imarnir eru breyttir. Vélvæðing. Vinnu-
brögð. Hugsunarháttur. Hverjum mundi detta í hug nú á
þessari bíla-, flug- og atómöld að flytja fé fram í Drangey,
eða fara þangað til heyskapar, og flytja heyið í land við
ótrúlegustu erfiðleika. Þetta gerðum við feðgar 1920 til
1930. Og eftir að við hættum þá tók Jónas læknir Kristj-
ánsson á Sauðárkróki eyna í nokkur ár.
Orsakir þess að við tókum Drangey til að nytja hana
voru að mig minnir fleiri en ein. Okkur fannst illt að sjá
allt það gras, sem á eynni var, vera ónotað. Við höfðum þá
tæplega nægar slægjur fyrir þann búskap er við höfðum,
og gott var að eiga forðabúr. Og svo held ég að þar hafi
einnig ráðið einhver æfintýraþrá, því að gaman þótti
okkur a.m.k. ungu mönnunum, að koma og vera í eynni.
En að heyja í Drangey var sannkallað æfintýri. Sama má
segja um þær ferðir, er við fluttum og sóttum fé í og úr
Drangey, þetta var erfitt og jafnvel hættuleg ferðalög en
óneitanlega spennandi og æfintýraleg.
Aðeins tvær ferðir langar mig til að rifja upp lesendum
til glöggvunar. Faðir minn átti sexæring, sem Otur var
nefndur. Um 1920 var hann að verða gamall, en þó fær í
flestan sjó að okkur fannst, a.m.k. notuðum við hann
alltaf við flutninga til og frá Drangey. Venja var á þessum
árum að flytja lömb (gemlinga) fram í eyna um áramót og
láta þá ganga þar fram á sumar eða fram í júlí, þá voru
þeir sóttir og farið með þá til Siglufjarðar til slátrunar og
sölu. Af þessum kindum var oft mikið frálag og eftirsótt á
Siglufjarðarmarkaði. Oftast voru þetta um 20, sem við
létum fram í eyna.
Eitt sinn var ákveðið að flytja fé í Drangey. Við vorum
5, sem fórum á Otri gamla. Við tókum daginn snemma
eins og vanalega var gert er svona stóð á. Veður var
nokkuð tvísýnt og mátti búast við að eitthvað stormaði af
suðri, þrátt fyrir það var ýtt úr vör með 20 kindur innan-
borðs. Við settum upp segl og létum horfa á Drangey, en
varla vorum við hálfnaðir er sýnilegt var að óvarlegt var
að halda áfram, enda var þá kominn sunnan allhvass
vindur og nokkur kvika inn af Skagafirði. Nokkuð hafði
drifið af leið, svo ógemingur var að ná aftur heimahöfn
nema með miklum barningi. Var því ekki önnur leið en að
hleypa norður fyrir Þórðarhöfða, eða i Kögurvík, sem er
norðvestan á höfðanum. Líkur voru til að veður kyrrði er
kæmi fram um hádegi. Vorum við því um kyrrt á Kögur-
vík, og brást það ekki, að gott ferðaveður var komið upp
úr hádeginu og var þá lagt á stað aftur og róið inn fyrir
Þórðarhöfða, en síðan sett upp segl og siglt aftur á stað til
Drangeyjar.
Nú gekk þetta allt að óskum. Við fórum í Uppgönguvík
við eyna og rákum lömbin upp Uppgönguhaug, upp í
Heiðnavíkurskarð, fyrir Tæpuskeið um Altarið, þar sem
við gerðum að jafnaði bæn okkar, upp klappirnar að
Brúnarhellu. Við króuðum lömbin þar og drógum þau
síðasta spölinn í kaðli upp á Brúnarhelluna, og þá voru
þau loks frjáls þar til þau voru flutt á sama hátt aftur til
baka í júlí. En vanalega voru þau þá flutt á mótorbáti
beint til Siglufjarðar.
Önnur ferð er mér minnistæð, en hún var raunar ennþá
erfiðari en ferðin með lömbin. Við áttum hey frammi í
Drangey, sem við settum saman sumarið áður. Nú var
komið fram á einmánuð og hugðum við ná okkur í einn
bátsfarm af heyi. Farið var á stað snemma morguns á
sexæringnum Otri og siglt til Drangeyjar. Við bárum upp
á eyna allskonar umbúðir um heyið svo sem reipi, poka og
riðaða snærispoka. Það gekk fljótt og vel að láta heyið í
umbúðir, síðan var pinklum og bögglum velt fram af brún
yfir Drangeyjarfjöru, en þaðan ultu þeir niður Illugjá
niður á fjöruna. Suma baggana létum við síga niður af
Brúnarhellu og velta þaðan niður í Uppgönguvík. Það
voru aðeins fáir, sem festust á leiðinni eða fóru úr bönd-
um, svo að þetta mátti heita að gengi ágætlega.
Við lestuðum bátinn af miklu kappi og vorum búnir að
því kl. 13 um daginn.
Hey er einhver versti flutningur, sem farið er með á sjó,
og var töluvert háfermi á bátnum er farið var af stað.
Kjölfesta var ekki nægileg, enda fundum við að báturinn
var of valtur ef eitthvað kulaði. Við höfðum uppi mastur,
en segl var varla hægt að nota. Við rerum nokkuð inn fyrir
Kerlingu til þess að geta haft ljúfari róður heim. Það átti
samt ekki úr að aka fyrir okkur, því að sunnan frostkæla
kom strax og við vorum komnir austur fyrir eyna. Þetta
var allt mjög andstætt okkur, það var vont að róa fyrir
háferminu og báturinn ekki nógu stöðugur. Nú það var
ekki um annað að gera en að hleypa út fyrir Þórðarhöfða á
Kögurvík. Þangað náðum við slysalaust. Við tókum allt
heyið upp úr bátnum og gátum brýnt honum sæmilega, að
því loknu gengum við heim, sem er um lVi tíma gangur.
Komum við heim laust eftir háttatíma, full saddir af
Framhald á bls. 56.
Heima er bezl 47