Heima er bezt - 01.02.1979, Blaðsíða 10

Áð á Holtavörðuheiði 1945. Frá vinstri: Þorbjörn Indriðason,
Agnar Stefánsson, Spónsgerði og Pétur Jónsson, Hallgilsstöðum.
ákveðið hlutverk, en örlögin höguðu því á annan veg.
Aksturinn varð mitt lífsstarf. Sú saga verður kannski betur
sögð síðar, a.m.k. hefur Indriði Þorsteinsson áhuga á því,
en eina sögu ætla ég að segja þér áður en þú ferð, þó tal
okkar gerist nú nokkuð langt.
Ég var að koma frá Reykjavík, hafði hruflað mig á
sköflungnum og var kominn með hita á Blönduósi. Ég fór
til Kolka læknis og hann bar á þetta penisillínduft eða
eitthvað þess konar og bannaði mér að halda áfram, en ég
fór samt. Bíllinn var þungur og erfiður og ég var alveg að
sálast, þegar ég kom í hlaðið í Varmahlíð. Ég sá þar tvo
eða þrjá menn, en ég var svo að fram kominn að ég gat
ekki talað, gjörsamlega mállaus. Því síður komst ég út úr
bílnum á venjulegan hátt, en gat látið mig velta. Almátt-
ugur að sjá hvað maðurinn er drukkinn, heyrði ég sagt,
Svo var ég borinn upp í rúm og sóttur læknir, og allt fór
vel.
— Er þetta það næsta sem þú hefur komist því að
farast í akstri?
— Næst því líklega, og þó. Ég stakkst ofan í gil milli
Krossastaða á Þelamörk og Steðja. Ég keyrði ekki sjálfur,
en bíllinn fór í ána og brúaði gilið. Ég lenti upp á þaki
bílsins, mjög vankaður. Mér fannst í bili sem ég væri
kominn heim, en ég var steinblindur. Svo heyrði ég stun-
umar í bílstjóranum einhvers staðar og vatnsniðinn. Þá
vissi ég að ég gæti ekki verið heima. Einhvern veginn tókst
mér að brölta upp úr gilinu, sjónina fékk ég og gat staulast
að Krossastöðum og sagt til félaga míns, en ég var víst
meira en lítið skrýtinn þegar í Krossastaði kom. Ég var
Þrír af eldri flutningabílum Péturs. Myndin tekin um 1945.
alveg frá eftir þetta í þrjá mánuði, enda hálsbrotinn, en
varð þó jafngóður á endanum.
— Af hverju hefurðu aldrei gifst?
— Ég ætla að svara þessu með sögu af vinum mínum
Hrefnu og Bernharði, svona fyrst og til gamans. Ég veit
þau fyrirgefa mér. Þau voru einu sinni á gangi heim úr
veislu, og Bernharð var í þungu skapi, því að Hrefna hafði
fengið hann til að fara úr veislunni fyrr en hann sjálfur
vildi. Nú liggur leið þeirra um Bjarkarstíg framhjá húsi
Davíðs Stefánssonar sem þá var enn á lífi. Þá segir
Hrefna: Skyldi honum Davíð aumingjanum ekki leiðast
að búa svona einn í þessu stóra húsi. Betra væri nú fyrir
hann að hafa hjá sér góða konu. Bernharð gekk þegjandi
litla stund, en sagði svo fastmæltur: Æi, ætli það sé ekki
hvort tveggja jafnbölvað.
Annars dreymdi mig einu sinni að ég væri kominn með
giftingarhring. Ég ætlaði ekki að þora að gá á fingurinn,
þegar ég vaknaði. Ósköp varð ég feginn að þetta hafði
bara verið draumur.
— Og þú hefur þó ekki fengið orð fyrir að vera
hræddur við hitt kynið.
— Nei, ekki beinlinis. En einhvern veginn hefur þetta
nú æxlast svona. Ég held ég hafi hvekkst, þegar ég keyrði á
B.S.O. Þegar karlarnir voru á fylliríi, var það eins og að
nefna sjálft helvíti, ef það átti að keyra þá heim til kon-
unnar. Aftur á móti vildu þeir alltaf láta mig kalla í stelpur
úti á götu. Það gerði ég þeim reyndar aldrei til geðs.
Ég ætla að biðja þig að minnast sem minnst á vísnagerð
sem ég hef stundað að gamni mínu. Ekkert af því dóti
hefur birst, né á að birtast, en ég orti mikið af afmælis-
vísum á Laugarvatni og alltaf eitthvað til þessa dags.
Og þá man skrásetjari eftir skeyti sem Pétur Jónsson
sendi vini sínum, sem einnig hefur búið ókvæntur það
sem af er ævinni:
Þú hefur gengið gæfuveg,
að gleðinni viltu hlúa.
Ætlarðu að pipra eins og ég
eða fara að búa?
46 Heima er bezt