Heima er bezt - 01.02.1979, Blaðsíða 30

— Síðan ég kynntist þér finnst mér lífið dásamlegt.
Ranka brosti til hans, en varð um leið litið á Dísu, er
starði á þau eitthvað svo umkomulaus á svipinn, sem væri
hún öllum heillum horfin. Dísa leit strax undan og hélt
áfram tínslunni.
Hún öfundar mig, datt Rönku í hug.
Tíminn leið hratt og þau voru orðin sársvöng er Þrúða
kallaði: — Matur.
— „Etið, drekkið og verið glöð“, sagði Hannes hátíð-
legur, en leit ekki á Þrúðu.
— Ég held að aðalbláberin séu eitt af því besta í heimi,
sagði Þorsteinn, — þó maður verði svangur af þeim, en
krækiberin tíni ég aldrei síðan ég lærði vísuna. Þar eru þau
gerð táknræn fyrir strit og fátækt.
— Hvaða vísu? spurði Þrúða.
— Eina af góðu vísunum eftir Steingrím Thorsteins-
son.
Um frelsis vínber seidd við sólarkyngi
mín sálin unga bað.
En krækiber af þrældóms lúsalyngi
mér lífið réttir að.
— Þær eru margar snjallar vísurnar eftir hann, vel
orktar, meiningin sönn og markviss, sagði Brandur. —
Reyndar er lífið meiri og minni barátta frá upphafi til
enda og flestir verða að gera fleira en gott þykir.
— Satt er það, sagði Sigurbjörn.
— „En ef við sjáum sólskinsblett í heiði“, eins og annað
góðskáldið til kveður.
— Þá grípum við geislann.
— Auðvitað, ansaði Þorsteinn. — Eins og í dag t.d. Ég
segi þrátt fyrir allt eins og kerlingin „Það er lítið varið í
guðspjöllin ef enginn er í þeim bardaginn“.
— Þú ættir best að vita það, bráðum orðinn prestur,
sagði systir hans hlæjandi.
Þau hlógu að öllu og engu og göspruðu góða stund.
Síðan tóku þau lagið og sungu svo bergmálaði í fjöllun-
um:
„Hvað er svo glatt", o.s.frv.
Að því búnu dreifðu þau sér um berjalandið, eins og fé
á beit.
— Komdu Hulda, sagði Hákon og tók hönd hennar.
Þau leiddust út á móinn. Þau voru méstu mátar, en ekkert
meira. Hún var svo frjálsleg en jafnframt stillt og fáguð í
framkomu og það kunni Hákon að meta.
— Eigum við að vita hvort okkar er duglegra að tína,
Snæbjöm? sagði Dóra.
— Uss, þú vinnur, ansaði hann. — Ég er ekki svo
ókurteis að verða á undan þér.
— Þú ert nú alltaf svo indæll, sagði hún og smeygði
hönd sinni í lófa hans.
Brandur gekk við hlið Dísu og hjartað hamaðist í barmi
hans. Hún leit snöggt í augu hans.
Hvílíkt augnaráð! Hvað voru þau að reyna að segja.
Hún leit undan, alveg miður sín, fannst að allir gætu séð,
hvernig henni leið. Hún tók í hönd Láru litlu sér til trausts
og halds.
Barnið fann að eitthvað amaði að og sagði í mesta
sakleysi: — Leiðist þér í berjamó, Dísa mín?
Dísa fann að tárin voru ekki langt undan, en bræðurnir
á Hrauni og Nonni litli komu á eftir þeim, gáskafullir og
hlæjandi, svo hún varð að standa sig.
Brandur drógst aftur úr og öfundaði þau af glaðlynd-
inu.
Ég er víst bæði ljótur og leiðinlegur í augum hennar,
hugsaði hann niðurdreginn.
Uti í „Djúpulaut" sátu Þorsteinn og Guðrún.
— Elsku yndið mitt, sagði hann og tók hana í faðminn.
Hann kyssti hana fast og krefjandi. — Hvenær villtu
giftast mér? spurði hann.
— Strax þegar þú lýkur námi.
— Ég vil giftast þér sem fyrst, þó við verðum við nám í
vetur.
— Við skulum tala um það seinna, en þú átt mig frá
þessum degi.
Hann horfði í augu hennar og hún hvíslaði:
— Ég held að ég þrái þig miklu meira en þig grunar,
ástin mín.
— Ó, að tíminn stæði kyrr um stund, sagði hann og
þrýsti henni að sér — en það gerir hann ekki.
66 Heima er bezt