Æskan - 01.05.1966, Síða 17

HILDUR INGA
Sumarœvintýri
D ANN A
Ei
ns
6. Laxveiðin.
og fyrr er frá sagt, var laxveiði allmikil í Djúpa-
sá.
^ndurnir, er áttu land að ánni, höfðu myndað með
p ^lagsskap, er nefndur var Veiðifélagið. Þetta félag
, laxveiðina í ánni, og varð það drjúg tekjulind fyrir
^ndurna í Djúpadal.
Hver landeigandi hafði tvo daga til eigin veiði, alla
, 'a daga veiðitímans voru aðkomumenn við veiðar í
anni.
^úax og leyfilegt var að hefja laxveiðar byrjuðu ókunn-
^nn að streyma að. Flestir voru þeir frá Reykjavík,
e*nnig komu nokkrir útlendir laxveiðimenn og voru
11111 'engri eða skemmri tíma. Oft voru konur með í þess-
11,11 ^ópum og stunduðu veiðarnar af engu minna kappi
n nienn þeirra.
argt af þessu fólki tjaldaði á eyrunum við ána, og
Vert var keypt af mjólk og eggjum á bæjunum í daln-
ntir, er stunduðu þennan veiðiskap, höfðu komið
ir
en
M
láls
um
Su
nniar eftir sumar og voru orðnir góðkunningjar bænd-
'lria í Djúpadal.
^^anni hafði mjög gaman af þessu fólki. Oft leyíði
j^'^niundur honum að fara niður að ánni og horfa á,
j;.eirúg þessir æfðu veiðigarpar báru sig til við laxinn.
jnstöku sinnum fékk hann líka að grípa í stengurnar
9 Þeitn allra kumpánlegustu, en aðeins stutta stund.
v ^Un»udaginn 24. júlí hafði Geirmundur rétt til að
^ ^a t Djúpadalsá, eftir þessum degi halði Danni beðið
nrikilli óþreyju.
ra)t eftir málaverk fór Geirmundur að búast til lax-
veiðanna. Hann átti afbragðs veiðistöng og annað, er laut
að veiðiskapnum, var einnig af beztu gerð.
Danni liorlði á með aðdáun, er Geirmundur sýslaði
við veiðarfæri sín. Hann íekk að handleika stöngina,
renna línunni niður af hjólinu og upp á það aftur. Hann
lék þetta nokkrum sinnum og bar sig til, eins og hann
hafði séð veiðimennina gera, þegar hann var að horfa á
þá niðri við ána.
„Þú ert alveg orðinn útfarinn í öllum veiðitilburðum,"
sagði Geirmundur hlæjandi. „Ég sé, að þú verður að
fá verkfæri, þú fiskar sjálfsagt eins mikið og ég.“ Hann
gekk inn í húsið og kom að vörmu spori aftur og hélt
á annarri stöng. Hún var mun styttri og sjáanlega meira
notuð.
„Hérna er gamla prikið mitt, ég hef iengið margan
góðan lax á það. Við skulum sjá, hvernig þér tekst með
þetta stangarkríli."
Danni varð glaður við. Hann tók við gömlu stönginni
og aðgætti hana vandlega.
Þeir hröðuðu sér að búast á veiðarnar. Seinast kom
Geirmundur með gamlan grænleitan hatt og nældi alla
vega litum skrautlegum flugum í borðann.
„Við verðum að vera svolítið veiðinrannalegir, annars
tekur laxinn ekkert mark á okkur,“ sagði Geirmundur og
skellti hattinum á höfuðið. „Jæja, nú er bara að kveðja
og hraða sér af stað.“ Þeir gengu inn til að kveðja.
Sólrún skellihló, þegar hún sá Geirmund með græna
hattinn.
„Er þetta glæsilega höfuðfat til þess að seiða laxinn?"
spurði hún.
„Já, auðvitað, bíddu bara þangað til við komum heim
með aílann, góða mín, þá sérðu, hvort hatturinn dregur
ekki að,“ svaraði Geirmundur.
Það var ákveðið, að Sólrún og Elsa kærnu með matinn
niður að ánni til þeirra, svo að tíminn eyddist ekki í
ferðalag fram og til baka. Þeir kvöddu og liéldu af stað
niður að ánni.
Það höfðu gengið yfir talsverðar rigningarhryðjur dag-
inn áður, svo að áin var vatnsmikil.
Geirmundur og Danni staðnæmdust við allháan og
breiðan l'oss, neðan við fossinn var djúpur hylur, þarna
var einn bezti veiðistaðurinn í ánni. Geirmundur gekk
fram á bakkann og leit niður í hylinn.
„Jú, ekki ber á öðru, þarna sé ég allra íallegustu fiska,
við skulum renna hér og vita, hvað við verðunr heppnir."
Þeir tóku stengurnar úr pokunum og beittu.
Geirmundur klifraði niður á dálítinn klettastall rétt
hjá hylnum, lrann sveiflaði stönginni, það heyrðist dá-
lítill hvinur, þegar færið klauf loftið, skall í ána og
217