Æskan - 01.11.1966, Síða 10

skírnannnar.
Sagan hermir, að eitt sinn er hinn nafn-
kunni myndhöggvari Bertel Thorvaldsen virti
fyrir sér óunna marmarahellu, hafi hann allt
í einu sagt: ,,Hvílíkan engil gæti ég ekki
gert úr þessari hellu, ef ég fengi hana til
meðferðar."
Thorvaldsen fékk helluna til vinnslu, og
hann skapaði úr henni engil. Marmaraengill-
inn var síðan færður í dómkirkjuna í Kaup-
mannahöfn og þar er hann enn. Myndin sýn-
ir, hvernig hann lítur út.
„En góða barn, þú veizt að pabbi þinn vill það þín
vegna. Hann vill, að þú skemmtir þér.“
„En, ég fæ ekki að dansa, mamma. Það vill enginn
dansa við mig.“
„Víst verður dansað við þig,“ segir mamma og i'er.
Það fyrsta, sem mér dettur í hug um morguninn, þegar
ég vakna, er dansleikurinn. Og þá íer ég undir eins að
gráta aftur. Ég skil ekki hver ósköp geta flóð af tárum
úr augunum á mér. Það er eins og þau séu óþrjótandi.
Anna og Gerða spjalla um, hver muni hefja dansinn,
hvort þessi eða hinn muni dansa við Önnu og hvort
Maule-systurnar muni verða í hvítum kjólum. Anna hef-
ur sett pappírsvöndla í hárið. En hún er hrædd um, að
liðirnir verði farnir, áður en skemmtuninni lýkur.
Því lengur sem þær tala um þetta, því meira græt ég.
Ef ég gæti hætt að skæla, mundi ég gera það. En mér er
það ómögulegt.
„Ef þú grætur svona, Selma, verðurðu rauðeygð í
kvöld,“ segir Anna. Ég fellst á það, en held áfram að
gráta.
Anna, mamma og Elín Laurell eru í óðaönn að búa sig.
Þær þræða leggingar á kjóla og strjúka þá með heitu
járni, máta skóna sína og skreyta sig á marga lund. Lovísa
frænka segir, að það sé undarlegt að fara á dansleik í
ermalöngum kjól, hnepptum upp í háls. Það átti ekki
við í hennar ungdæmi. Mamma segir, að við Anna séum
bara börn ennþá og getum vel dansað í venjulegum spari-
kjólum.
Ég fer inn til pabba. Hann situr í völtustólnum, eins
og hann er vanur, og les Vermlandsblaðið. Ég staðnæm-
ist við hlið hans, með fótinn á annarri stólvöltunni og
legg höndina á öxlina á honum.
„Hvað viltu nú?“ spyr hann og lítur á mig.
„Þarf ég að fara á dansleikinn, pabbi?“ spyr ég, og nú
bið ég liann, eins vel og ég get. Það hefur vaknað lijá
mér von um, að ég geti talið honum hughvarf með blíðu
og auðmýkt. Hann hlýtur að lofa mér að vera heirna, ef
hann hugsar sig vel um. Ég ætla mér líka að minna hann
á, að ég las alla biblíuna hans vegna.
„Þú veizt, pabbi, að ég fæ ekki að dansa. Ég er svo
hölt, að það vill enginn dansa við mig.“ Ég kemst ekki
lengra, en fer að gráta, og orðin kafna í hálsinum á xnér.
Pabbi svarar engu. Hann rís þegjandi á fætur, tekur
í höndina á mér og leiðir mig frarn í eldhúsið. Síðan
biður hann ráðskonuna að gefa mér væna bi'auðsneið
með osti og fer leiðar sinnar.
Nú er mér orðið það ljóst, að ég kemst ekki hjá því að
fara. Og mikið langar mig til að fleygja brauðsneiðinni
á gólfið. Ég stilli mig. Ég ætla aldrei framar að gefa því
lausan tauminn, villidýrinu, sem ég veit, að býr í mér.
Ég er stillt og prúð í framkomu, að öðru leyti en því»