Æskan

Árgangur

Æskan - 01.10.1967, Blaðsíða 14

Æskan - 01.10.1967, Blaðsíða 14
CHARLES DICKENS DAVÍÐ COPPERFIELD Frú Steeríorth varð ákaflega harmþrungin, er ég kom með lík sonar hennar. Og þegar ég fór frá henni, var eins og sorg og dauði hefðu gersamlega lagt undir sig hið glæsilega og ríkmannlega heimili hennar. Ég vildi fyrir enga muni, að brottför þeirra Millu og herra Peggottys legðist undir höfuð og ákvað því að leyna þau dauða Hams. Ég heimsótti Micawber sama kvöldið og ég kom til London og ráðgaðist um þetta við hann, og Micawber lofaði mér því hátíðlega, að hann skyldi sjá um, að Peggotty sæi engin bréf né blöð þessa tvo daga, þar til skipið átti að fara. Micawber og fjölskylda hans bjuggu í veitingahúsi niðri við ána, skammt þaðan sem Ástralíufarið lá. Öll íjölskyldan var prýðilega búin til ferðarinnar og virtist ekki þurfa að kvíða því, þótt nokkuð gæfi á bátinn. Micawber var svo búinn, að hann var í gulum sjóklæð- um með gljáandi sjóhatt, en hafði sjónauka mikinn í hendi, og var alltaf að smáhorfa í hann út yfir kolmórauða Tems-ána. Þegar ég kom til frænku minnar um kvöldið, var Agnes })ar fyrir. Hún var komin til bæjarins til að kveðja Ástral- íufarana. Við sátum lengi hjá frænku minni og spjölluðum saman, og eins og jafnan áður, hafði návist Agnesar beztu áhrif á mig. Ástúð hennar og yndisþokki sefaði skap mitt, og þessa nótt svaf ég værara en ég hafði gert um langt skeið. Daginn eftir fengum við skilaboð frá Micawber um, að Ástralíufarið ætti að leggja úr höfn morguninn eftir og hann vonaðist eftir að sjá okkur niður við skip. Ég ók þangað ásamt Agnesi og Peggotly, og kvöddum við ferðafólkið með mikilli blíðu, en Millu sáum við ekki, því að hún var komin niður í káetu. Micawber-fjölskylclan æpti hástöfum húrra, þegar skip- ið lagði frá landi, og Peggotty veifaði barðastóra hattin- um sínum. Við stóðum lengi á hafnarbakkanum og horfð- um á eftir skipinu, en þegar það hafði fjarlægzt svo, að við gátum tæplega greint andlit farþeganna, kom grann- vaxin kona upp á þilfarið. Hún gekk að Peggotty og staðnæmdist við hlið hans. Síðan studdist hún við öxl- ina á honum og veifaði okkur með slæðunni sinni. Þetta var Milla. Þennan sama dag fór ég utan, og um þriggja ára skeið ferðaðist ég víða um Evrópu. Stundum var ég mánuðum saman í sama stað, og þennan tíma vann ég að samn- 374 ingu þriðju bókarinnar minnar. Ég lauk henni í Sviss, og þegar hún kom út i London, vakti hún mikla aðdáun- Traddles sá um útgáfuna fyrir mig og innheimti and- virði bókarinnar. Hann reyndist mér liinn tryggasti vinur. Ég fann það æ betur í þessari löngu utanvist minni, að ég mundi aldrei verða verulegur gæfumaður, nema ég kvæntist Agnesi. Mér var það ljóst, að ég elskaði hana, og ég vissi, að henni þótti vænt um mig, og ég bjóst við, að hún ynni mér eins og góðum bróður. Hún liiði rólegu lífi í Canterbury ásamt föður sínunr og hafði stofnað þar dálítinn smábarnaskóla. Frænka mín, sem bjó nú í gamla húsinu sínu í Dover ásamt Peg- gotty, minntist oft á Agnesi við mig í bréfum sínum og hrósaði henni þá jafnan mjög. Ég kom aftur til London haustdag nokkurn í hráslaga- legu veðri, og fyrsti maðurinn, sem ég heimsótti, var Traddles. Hann var nú kvæntur og rak mikla málafærslustarl- semi. Þau hjónin urðu himinliíandi, er þau sáu mig. Daginn eftir fór ég til Dover, og ekki get ég hugsað mér betri viðtökur en ég fékk hjá frænku minni, Dick og blessuninni henni Peggotty. Ó, live það var unaðslegt, að vera aítur kominn heim til skyldfólksins. Urn kvöldið, þegar við frænka vorunr orðin ein, spurði ég liana, hvernig Agnesi liði. „Ó, henni Agnesi minni líður vel. ... Hún unir sér prýðilega hjá honum föður sínum, og auk þess kennir liún heilum hóp af smábörnum." „Heyrðu frænka,“ sagði ég hikandi, „veiztu, hvort Agnes elskar nokkurn sérstakan mann, . . . hvort nokkur liefur beðið hennar?" „Já, ég er viss um, að hún elskar einn mann,“ svaraði frænka mín, „og ég skal segja þér nokkuð, Trot,“ bætti hún við, „ég býst við, að hún muni bráðlega giftast." Mér brá dálítið, en ég reyndi að láta eins og ekkert væri. „Er þessi maður henni þá samboðinn, frænka?" varð mér að orði. „Já, ég býst við því,“ svaraði hún. „Þá óska ég henni hjartanlega til hamingju," mæR1 ég. „Guð blessi hana alltaf!“ „Og Guð blessi mannsefnið hennar," sagði frænka mín- Daginn eftir heimsótti ég Agnesi, og hún var sama ljúfmennið og áður. Síðan heimsótti ég hana aldrei sjaldn-

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.