Æskan - 01.09.1968, Qupperneq 14

Ungastelpurnar sögðu, að fyrstur ætti Gulur litli að
hoppa. Hann stökk eins og ekkert væri upp á lægsta
steininn og þann næsta. Hann rétt komst upp á þann
þriðja, en honum var ómögulegt að komast upp á fjórða
steininn. Næsti liani komst líka upp á þann jrriðja, en
ekki þann fjórða. Þriðji haninn hafði sig sæmilega vel
upp á þann fjórða. Það stökk var að minnsta kosti tekið
gilt. En Lubbakollur komst aðeins upp á þann þriðja,
eins og hinir tveir.
Þá voru fiðrildaveiðarnar eftir. Allir ungarnir áttu að
taka þátt í þeim. Mæðurnar áttu að vera dómarar. Það
var nú meiri spennan í loftinu. Ungastelpurnar voru svo
spenntar, að þær gátu varla staðið kyrrar. Gulur litli
Iiugsaði með sér, að það væri skammarlegt, ef einhver
ungastelpan yrði hlutskörpust. fæja, það var raunar ekki
óviðunandi, því að hann hafði unnið glæsilega sigra í dag
og mátti því við því að verða af sigrinum í fiðrildaveið-
unum. Þarna flögruðu fiðrildin, eins og þau biðu eftir
því að verða veidd. Gulur litli brýndi gogginn við annan
fótinn á sér. Það var betra að hafa veiðitækin í lagi í Jress-
ari keppni.
jæja, þar kallaði Toppa gamla, að þau skyldu öll
vera viðbúin. Svo rak hin ungamamman upp hvellt gagg.
Alll ungviðið þusti af stað. Fyrr en varði hafði ein unga-
stelpan veitt fiðrildi og fært mömmu sinni það, því að
hún átti að fá fyrsta fiðrildið, sem veiddist, en Toppa
átti að fá það næsta og svo til skiptis, koll af kolli. Mikið
var nú lioppað og skoppað í grasinu. Ungamömmurnar
grétu af hlátri. Þær höfðu aldrei séð eins skemmtilega
keppni, þó að þær væru fullorðnar og oft búnar að sjá
unga keppa í ýmsu. Nú fóru fiðrildin að berast svo ört
til gömlu mammanna, að þæf urðu að hafa sig allar við
að fylgjast með því, hvað mörg fiðrildi hver veiddi.
Það mátti með sanni segja, að þarna væri ólgandi fjör.
Nóg var af fiðrildunum. Alltaf flugu fleiri og fleiri
upp frá grasinu.
Þegar veiðarnar höfðu staðið hæfilega lengi, að ))ví
er mömmunum fannst, rak Toppa gamla upp snöggt
gagg, — sem þýddi:
„Hættið!"
Því var samstundis lilýtt og ungarnir hópuðust um-
hverfis mömmurnar. Það var óþolinmóður hópur, sem
beið eftir úrslitunum. Loks kallaði 11 unga mamman
upp úrslitin og tilkynnti:
„í þessari keppni hafa þrjú orðið jöfn og liæst, hvert
með 4 fiðrildi. Það eru Fótstutt, sem varð fyrst að koma
með sín fjögur. Hin eru Gulur litli og Nebba. Þau urðu
338
hér um bil jafnfljót. Næstir með 3 fiðrildi eru Tísta
litla og Labbakútur. Hin eru öll með 2, nema Skudda,
enda hefur lnin verið liölt að undanförnu, því að hún
stakk sig illilega á glerbroti."
Mikið var rabbað um úrslitin. Gulur litli mátti sannar-
lega vera ánægður með sinn hlut.
11. KAFLI
Samtal við pabbann.
Gul litla fannst hann hafa vaxið mikið í áliti við þann
glæsilega sigur, sem hann halði unnið í keppninni. Hann
gat varla um annað talað vð mömmu sína næstu dagana.
Henni var íarið að þykja alveg nóg um þetta skraf hans.
Hann var þó önnum kafinn dag nokkurn alllöngu
síðar við að tína frækorn, þegar mamma hans kallaði til
lians og sagði honum að líta upp. Og hvað sá hann? Þarna
kom hinn tígulegi pabbi hans labbandi, marglitur, hnar-
reistur og tígulegur. Og hann gekk þarna í fararbroddi
fyrir mörgum fullorðnum hænum, sem allar virtust bera
ótakmarkaða virðingu fyrir honum.
„Nemið staðar," sagði pabbinn skyndilega. Allur skar-
inn nam staðar undir eins. „Tínið hér,“ skipaði hann og
hænurnar hlýddu. Svo gekk pabbinn upp á stóra þúfu,
sem Gulur litli stóð fyrir neðan. Nú reigði pabbinn sig,
lokaði augunum og söng svo kröftuglega, að Gulur litli
varð alveg liissa. En hvað pabbinn var dásamlegur, þar
sem hann stóð eins og óperusöngvari á sviði og tónarnir
flæddu frá honum! O-ó. Nú gekk pabbinn niður af þúf-
unni! Hann gekk í áttina til Guls litla. En hann gekk
svo hnakkakertur, að líklega myndi hann ekki veita
syni sínum athygli. Gulur litli gat ekki stillt sig um að
ganga í veg fyrir liann og segja ósköp lágt:
„Sæll, pabbi minn.“
Pabbinn nam staöar, leit niður fyrir sig, þar senr hann
kom auga á Gul litla. Hann svaraði .ekki undir eins, en
virti ungann fyrir sér. Loks sagði hann:
„Sæll, góði minn. Hver ert þú?“
En hvað röddin hans var þróttmikil og fasið allt óvið-
jafnanlegt! Gulur litli svaraði með hálfum hug:
„Ég heiti Gulur litli. Ég er sonur hennar Toppu
gömlu. Gunna mannabarn á mig.“
„Nú, jæja. Ég þekki Toppu gömlu vel. En hvar eru
öll systkini þín, Gulur 1itli?“
„Ég á engin systkini. Þau dóu áður en þau komu úr
eggjunum. Það var vondur kálfur, sem henti hreiðrinu
niður á gólf í fjósinu ög þá dóu systkini mín.“