Æskan - 01.05.1969, Síða 6

Sunnudagsferð
iÆSKU *
AÐ var um hádegisleyti, bjartan sunnudag síðsum-
ars, að ég bað um leyfi móður minnar til að sækja
heim fjölskyldu nokkra, er bjó í afskekktu koti innarlega
í Fossvogi, og færa barnahópnum, sem ekki hafði úr of
miklu að moða, dálítinn glaðning.
Móðir mín tók vel í beiðnina, og þegar í stað hófst ég
handa um að tína saman leikföngin mín og raða þeim
niður í tösku, gamla, ryðbrúna ferðatösku.
Þegar verkinu var lokið, leit ég í hrifningarblandinni
tilhlökkun yfir innihald hennar — gersemarnar mínar.
í töskunni var skeljasafn, stafli af skástu teikningunum
mínum, smáhlutir, mótaðir úr bræddu kertavaxi, búnt af
velsléttuðum karamellubréfum, þar á meðal nokkur út-
lend — þau voru mikils virði — og loks skartgripaskrínið
mitt. Ég lauk því upp.
í blikkkassanum gaf að líta hið fjölbreytilegasta úrval
litskrúðugra glerbrota. — Þar ægði saman brolum með
blárri eða gylltri rönd, hluta af rauðri rós eða grænu
blaði.
Fegursta brotið var úr dýrindis postulíni. Það stafaði
frá því bjarmi, bæri maður auga að. Hvílíkur fjársjóður!
Ég smellti aftur töskunni, eigi laus við eftirsjá.
Að afloknum snæðingi tók ég við farareyrinum, kvaddi
móður mína og bjóst til ferðar — en tók þá eftir, að
skyndilega leið áhyggjuskuggi yfir andlit hennar.
í bili átti ég enga kápu.
Hin grannvaxna móðir mín dó samt ekki ráðalaus. Hún
klæddi mig í gráa rykfrakkann sinn, festi í barm hans
mæðrablóm, braut upp á ermarnar, stytti frakkann undii'
beltið og herti lauslega að.
Málinu var borgið. Ég lagði af stað bin hreyknasta og
jjóttist fín.
Leiðin að stæði íarþegavagnsins var fremur stutt og
auk þess niður í móti — austan úr bæ að Lækjargötu.
Spölurinn reynist þó spordrjúgur af ýmsum ástæðutn-
Taskan er þung í vöfum, hárið, sem losnað hefur úr flétt-
unum, slæst fram fyrir rjótt, sveitt andlitið, og í ferða-
ákafanum tek ég ekki eftir því, að frakkalöfin, sem strax
í upphafi ferðarinnar tóku að þoka sér niður á við, flaks-
ast hvað líður um ökla mína.
Það er sól þennan dag og margir á ferli.
Ég kem arkandi niður Laugaveg, og í sólskininu mæti
ég fjölda uppábúinna vegfarenda, sem eiga það sameigin-
legt að brosa allir til mín sem einn maður.
Það lyftist á mér brúnin við svo hýrlegar kveðjur.
— Þarna dást bara allir að mér í fínu kápunni, berandi
svona stóra fullorðinstösku!
Taskan er allt í einu orðin undurlétt, fæturnir liprir og
fólkið vænt.
Og ég held áfram innreið minni í borgina og ber höf-
uðið hátt — sigra hvern vegarspottann eftir annan án
hvíldar, minnug broshýrra andlita, sem mæta mér öðrti
hverju í góða veðrinu og ylja mér svo notalega innan "
fylla mig ánægju með allt og alla — og ótrúlegum kjarki-
En á mörkum Frakkastígs og Laugavegs sé ég móta fynr
Sagan „Sunnudagsferð í æsku“, er hér
birtist, er eftir GuSrúnu Jacobsen. GuS-
rún hefur skrifaS mikið af smásögum og
hafa nokkrar þeirra komiS hér í blaSinu.
Auk ritstarfanna hefur GuSrún teiknaS
og málaS, og birtast hér tvö verk henn-
ar, sem máluð eru á tré. Mynd til vinstri
nefnir hún „Um sundin blá“, og mynd
til hægri „Maríumynd".