Æskan - 01.05.1969, Blaðsíða 11

l'tUu- verjg oiboðið. í nótt ætla ég að flýja. Ef þú vilt
ek^i koma, fer ég einsömul."
»kn stjórnin er svo langt í burtu,“ sagði Jang í von-
leysi sínu.
»Ég hef heyrt, að nokkrir menn frá stjórninni eigi heima
11 ekan,“ svaraði Mína. „Þangað er þriggja daga ferð nið-
Ur ána.“
»Þriggja
daga ferð fyrir karlmenn, sem róa hratt. Hve
e«gi yrðum við á leiðinni?" spurði Jang. „Og hvernig
ketum við þekkt staðinn, þegar við komum þangað, úr
n ‘ að við höfum aldrei komið þangað?“
»Við þekkjum hann af hafinu," svaraði Mína.
»hn hvernig förum yið að þekkja hafið. Það höfum við
ekki heldur séð áður?“ spurði Jang enn. „Það er betra að
Jast hérna en að bjóða ókunnum hættum byrginn."
»Við þekkjum hafið, þegar við sjáum það,“ sagði Mína.
‘lð er eins og fljót, einungis stærra."
»Og við sveltum," sagði Jang.
»Nei, þag gerum við ekki. Ég hef safnað matföngum
dttlan til nokkurra daga,“ sagði Mína. „Og ég hef falið
PHinginn pott í grasinu þarna. Bíddu, rneðan ég næ í
hann.“
j 1>að var orðið áliðið kvölds og myrkrið hafði færzt yfir.
■ 'nK sat og snökti, meðan Mína læddist í átt til kofans.
1 lvað matarkyns hafði hún falið undir kofanum, milli
Vetur er liðinn, yngist aldarháttur,
ólgar af lifi frjóseminnar máttur.
Sólgyllta vorið svifur yfir löndin,
suðrœnum bárum fagnar lága ströndin.
Þeyr er i lofti, leysist klaka drómi,
lofsöngva kveða raddir nýju blómi,
fífill i haga, fyrsti vorsins vísir,
vorið er komið, kveðið heilladisir.
Halur og meyja hrífast vorsins kliði,
hafa nú búizt fötum nýju sniði,
vorsins þau njóta, vetrar liðin ganga,
vonglöð er œskan rjóða meður vanga.
Njótið þið, vinir, vorsins unaðssemda,
viðrið burt kviðann, hörpufagurt stemmda,
syngið um dáðir, drengskaþ, fögrum hœtti
djúpúðug séuð beztum eftir mœtti.
Gunnar Magnússon frá Reynisdal.
stauranna sem hann stóð á. Þangað komst hún án þess
að eftir lienni væri tekið. Matföngin tók hún saman og
læddist aftur af stað til systur sinnar. Hún var rétt kornin
fram undan kofanum, þegar dyr hans voru opnaðar.
Awang Uda birtist í dyragættinni og skyggndist út í nátt-
myrkrið með ljós í hendi. Mína skauzt í felur, eins og
hrætt skógardýr. Hún stóð svo nærri Awang Uda, að hún
lieyrði þungan andardrátt hans og formælingarnar, sem
hann tautaði við sjálfan sig. Hann hrópaði ekki nöfn
telpnanna. Mína Jróttist finna, að honum væri órótt. Eftir
stutta stund fór hann aftur inn og lokaði dyrunum á eftir
sér. Mína læddist hljóðlega aftur til systur sinnar.
„Komdu, Jang,“ hvíslaði Mína. „Allt er til reiðu. Fylgdu
mér eftir.“
„Verði Jrað svo, ég kem,“ sagði Jang og stóð á fætur.
Hún var vön að fara að ráðum systur sinnar. Þótt lienni
hrysi hugur við förinni, gat hún enn síður til þess hugs-
að að verða ein eftir.
Telpurnar litlu fóru eins iiljóðlega og þa;r gátu. Frá
brekkubrúninni, Jrar sem þorpið stóð, héldu þær niður
bratta brekkuna að ánni. Við bátastólpana voru margar
kænur bundnar. Þær stigu út í eina þeirra. Hún var hálf-
full af vatni, en Jrær jusu liana. Síðar leystu Jrær landfest-
ina og ýttu frá bakkanum.
Framhald.
247