Æskan - 01.05.1969, Qupperneq 26

INGIBJÖRG ÞORBERGS:
TAL PG TONAR
Nú ætla ég að segja ykkur frá henni Erlu litlu.
Þegar ég hitti hana fyrir nokkrum dögum, bar hún lítinn og
vesældarlegan, bröndóttan kettling í fanginu.
Ég spurði, hvort hún ætti hann.
„Já,“ sagði hún, „ég fann hann niðri f fjöru um daginn. Hann
var næstum dauður.“
„Hvað varstu að gera niðri í fjöru?"
„Ég var að bíða eftir að sjá bátana koma að landi.“
„Varstu ein?“
„Nei, ég var með afa. Hann þekkir mann, sem á bát, og við
ætluðum að kaupa rauðmaga. Það er svo gaman að sjá sprikl-
andi rauðmaga."
„Æ, — mér þykir nú meira gaman að borða hann. — En, ekki
hefur þó lifandi kettlingur verið í hrognkelsaneti," sagði ég.
„Nei, nei,“ sagði Erla. „Ég sat á steini og var að bíða eftir
bátnum, þá sá ég eitthvað hreyfast á milli steinanna. Mér brá, af
þyí að mér sýndist þetta vera rotta. Ég fór nú samt að athuga
þetta betur, og hvað heldurðu — þá var þetta Tralli."
„Tralli?"
„Já, ég skírði hann strax Tralla. Þú hefðir bara átt að sjá hvað
hann var horaður. Hann hefur áreiðanlega ekki náð sér í neitt að
éta. Hann var líka alveg draghaltur, en nú er honum að batna í
löppinni."
„Já, ég sé að hann er með reifaða löpp, en hann lítur sæmi-
lega út núna,“ sagði ég.
„Já, hann hefur fitnað svolítið. Ég er líka alltaf að gefa honum
fisk og mjólk.“
Erla strauk Tralla ósköp blíðlega.
Tralli lygndi aftur augunum og malaði.
„Það má aldrei strjúka ketti upp,“ sagði Erla. „Það vinnst öllum
köttum svo vont.“
„Mikið er gaman, að það skulu vera til dýravinir ennþá,“ sagði
ég. — „Góðir krakkar, sem hjálpa þeim er eiga bágt, hvort heldur
það eru menn eða dýr, fá það áreiðanlega launað einhvern tíma
á ævinni. Guð fylgist með þeim.“
„Ég veit það,“ sagði Erla, „þá fá hinir Ifka refsingu, sem eru
vondir. — Heldurðu það ekki?“
„Jú, áreiðanlega,” svaraði ég. — „í söngleiknum „Fiðlaranum
á þakinu“ er sagt: Sá, sem spýtir upp í loftið fær það framan f
sig aftur.“
Erla brosti lítið eitt og það brá fyrir glampa í augunum, eins og
hún skildi þetta alveg. Svo sagði hún: „Viltu syngja fyrir mig
vísurnar um hana Dísu, sem var svo vond við kisuna sína.“
Ég söng vísurnar fyrir Erlu. Þar segir frá því hvernig Dísa kreisti
hana kisu sína, stríddi henni og reif í rófuna á henni. En alltaf var
kisa jafn góð við Dísu. En, svo gerðist nokkuð, — og eftir það
varð Dísa betri við kisu.
Dísu dreymdi nefnilega skrítinn draum. Hana dreymdi, að hún
var sjálf orðin að kisu, og kisa var orðin að henni. Leikurinn
snerist við. Nú varð Dísa að þola sitt af hverju, t. d. það að vera
hárreitt og hent út fyrir dyr.
Það þarf ekki að lýsa því hversu fegin Dfsa varð þegar hún
vaknaði og fann, að hún var þarna sjálf.
Ég söng svo annað lag fyrir Erlu, — auðvitað líka um kött —
því að nú snerist allt um ketti hjá henni. Það var Ijóðið um
„Flækingsköttinn."
Erla var fljót að læra Ijóðið, og brátt gat hún sungið lagið
líka. Hún sagði: „Ef ég hefði ekki bjargað Tralla, væri hann kannski
svangur flækingsköttur. Ég ætla aldrei að láta hann verða útilegu-
kött. Ég má fara með hann upp í sveit, og skilja hann svo eftir
hjá frænda mínum, þegar ég fer heim aftur.“
„Ætlarðu kannski að stofna kattabú?" spurði ég.
„Kattabú, — til hvers?"
„Selja kattaskinn.“
„Ertu frá þér!“ hrópaði Erla hneyksluð.
„Nei,“ sagði ég, „Lundúnabúar verða að gæta katta sinna vel
núna, því að þar vaða uppi kattaþjófar. Þeir stela fallegum heimilis-
köttum, sem eru stroknir og gljáandi, og selja skinnið úr landi
á 700 kr. stykkið!“
„Gasaleg kvikindi!“ sagði Erla, hissa á þessari mannvonzku.
„Já,“ sagði ég, „þetta eru nú ekki góðhjartaðir þjófar, — en
þeir eru það nú víst yfirleitt ekki, hvort eð er. — Ja, nema ef það
væri hann Hrói höttur! í stórborgum er margt einmana, gamalt fólk,
sem á enga vini — nema köttinn sinn. — Svo að við getum ímynd-
að okkur hvernig því líður þegar hann er horfinn."
„Ég vildi að kettirnir bitu þessa kattaþjófa rækilega," sagði
Erla litla og reiði brá fyrir í svip hennar.
„Já, það vildi ég líka, en þó að kettirnir bíti þá ekki, er ég
viss um, að einhver eða eitthvað á eftir að bíta þá rækilega ein-
hvern tíma á lífsleiðinni, eins og alla þá, sem gera rangt.“
Erla starði hugsi út í loftið, svo sagði hún: „Þá getur maður
bara sagt — Gott á þá!“
Við spjölluðum enn um stund, unz Erla sagði: „Jæja, nú verð
ég að fara. Hann Tralli á að fara að sofa. Hann sefur í brúðu-
vagninum mínum."
„Já, hann Tralli er heppinn kettlingur," sagði ég.
Við kvöddumst, og syngjandi vísurnar um flækingsköttinn val-
hoppaði Erla af stað með Tralla litla í fanginu.
Nú sendi ég ykkur lag við Ijóðið „Flækingskötturinn" eftir skáld-
konuna Guðrúnu Jóhannsdóttur frá Brautarholti. Mörg ykkar hafa
kynnzt Ijóðum hennar þulum og sögum, bæði í barnatímum
útvarpsins og hér I Æskunni.
Og ef þið kunnið lagið „Komdu kisa mín“ læt ég ykkur hafa
hér létt gítargrip við það, svo þið getið sungið meira um hana
kisu. (Sjá bls. 271).
Ég kveð ykkur svo að sinni og vona, að sem flest ykkar komis1
I sveit, eða einhverja snertingu við frjálst og heilbrigt útilif í sumar-
Einnig vona ég, að þið verðið vinir bæði dýra og manna.
Kærar kveðjur!
INGIBJÖRG
FLÆKINGS-
KÖTTURINN
☆
Ljóð:
Guðrún Jóhannsdóttir
frá Brautarholti
☆
Lag:
Ingibjörg Þorbergs
Kisa litla kúrir ein,
köld og svöng að vana,
út’ í holti, upp við stein, —
enginn sér um hana.
Ef eignast viltu innri frið
og þér sjálfum hlýni
henni skaltu leggja lið,
svo lífinu ei hún týni.
Enginn verður sælli en sá,
sem að aðra gleður
og harmi bægir hryggum frá
og hungur neyðar seður.
262