Æskan - 01.05.1969, Síða 29

nNei og sei sei nei," sagði hinn. „Úlfur-
lr|n hefur langtum fleiri.11
Nú urðu þeir svo ákafir að þræta um
Þetta, að þeir settust flötum beinum á
iörðina og tóku að telja hárin, sinn á hvoru
skinni.
En við vitum öll, að bæði hreindýr og úlf-
ar hafa óskaplegan fjölda af hárum, og það
niLin þurfa meira en lltinn tima til að telja
Þau öll, enda sátu þeir dag eftir dag og
nótt eftir nótt og töldu og töldu.
..Ég er viss um að hreindýrið hefur fleiri
^ór," sagði annar í sifellu.
..Úlfurinn skal hafa fleiri hár,“ tautaði
hinn. Báðir voru þeir jafn þrjózkir og hvor-
ugur gat fengið sig til að láta undan, svo
þeir héldu áfram að telja þangað til þeir
dóu báðir úr hungri.
Svona fer fyrir þeim, sem eru svo heimsk-
lr að eyða timanum í að vinna verk, sem
eru til einskis nýt.
Litla stúlkan
h’að var einu sinni lítil stúlka. Hún var
sv° löt og hugsunarlaus, að henni datt
eldrei í hug að gera nokkurt handarvik,
heldur eyddi hún öllum tímanum í að leika
s®r að brúðunum sínum.
Einu sinni seint um kvöld sat hún niður-
s°kkin í þennan leik, og fór þá móðir henn-
ar að sofa, en telpan var svo óþekk að hún
9®9ndi ekki að fara að hátta. Þarna sat
“ún nú alein írammi við dyragættina. Allt
1 einu heyrði hún eitthvert þrusk í göngun-
Urn. svo hún kipptist við og starði dauð-
skelkuð fram í myrkrið. Gengur þá inn ofur-
'hll dvergur, og þegar hann er kominn
elve9 að henni, sér hún að munnurinn á
nenum er svo stór, að hann nær alveg út
að eyrum.
yÉg heiti Ikalek," sagði hann. „Taktu
rúðurnar þínar og komdu með mér.“
..Það get ég ekki, ég hefi ekkert á fæt-
Urna,“ svaraði litla telpan, en hún hét
Arnaka.
..Þú getur íarið í stígvélin hennar mömmu
Þmnar,“ sagði Ikalek.
Sve gengu þau út og beina leið að
^ykjuhaugnum. Þar stóðu þau í sömu spor-
Urn, en eftir dálitla stund fóru þau að siga
en9t, langt niður í. Þá sáu þau allt í einu
Us, og £ þv[ voru bæði dyr og gluggar.
ú)'/ergUr|nn |ma stúikan skriðu nú inn
I húslS, og viti menn! Það er þá fullt af
1 um dvergsnáðum, sem allir eru að leika
Ser að brúðum.
þetta átti nú við Arnöku litlu. Hún tók til
leika sér með þeim og sat við frá
m°r9ni til kvölds.
Næsta morgun, þegar foreldrar litlu stúlk-
nar vöknuðu, sáu þau hana hvergi, og
enginn hafði séð hana, stigvélin sín fann
mamma hennar ekki heldur.
Nú var farið að leita og leita, en það
bar engan árangur svo þau héldu að litla
stúlkan væri dáin og grétu bæði sárt og
lengi.
Svo leið og beið og vorið kom, og þá
fóru foreldrarnir i veiðiför. Um haustið fluttu
þau aftur heim I kofann sinn, og allan Jím-
ann var Arnaka litla undir haugnum og lék
sér með dvergunum af svo miklum ákafa,
að henni kom aldrei dúr á auga. En eitt
kvöldið verður hún allt í einu svo syfjuð,
að hún tekur til að geispa og geispa þang-
að til munnurinn á henni verður svo stór,
að hann nær út undir eyru. Þá loksins seg-
ist hún vilja fara heim. Dvergarnir sárbiðja
hana að vera kyrra, en við það er ekki
komandi. Hún labbar út úr húsinu, kemst
upp úr haugnum og er von bráðar komin
heim að kofa foreldra sinna. Þegar hún
er komin inn I göngin, heyrir hún að ein-
hver segir inni:
„Hver getur það verið, sem er að ganga
um frammi?"
„Það getur enginn verið," svaraði hitt
fólkið.
En allt i einu þutu þau öll út í horn, þvi
þeim varð svo bilt við, þegar kallað var
framan úr göngunum:
„Það er bara ég, það er hún Arnaka
litla."
„Nei, hvar hefurðu verið allan þennan
tíma?r' hrópuðu allir einum rómi.
„Ég var undir haugnum hjá dvergunum
að leika mér að brúðum," sagði Arnaka.
„En svo ætluðu þeir að láta mig sofa þar
líka, og það vildi ég ekki."
Mamma hennar fór á móti henni og
sagði:
„Jæja, þú ert þá komin heim, kerlingin."
Og þegar þau fóru að gefa henni nánar
gætur, sáu þau að ekki var allt með felldu,
þvf munnurinn á henni náði alveg út að
eyrum.
Mamma hennar bjó um hana á skákinni,
svo hún gæti sofnað. En þá hafði hún vak-
að svo lengi, að hún var alveg búin að
gleyma að loka augunum, svo mamma
hennar tók tvær smáspýtur, lagði þær ofan
á augnalokin á henni, og þá sofnaði Arn-
aka litla. Nú svaf hún bæði vært og lengi,
og þegar hún vaknaði aftur, varð hún dug-
leg og iðin stúlka, og lét sér aldrei framar
detta í hug að snerta á brúðum.
Syrpa. — H. G. þýddi.
Fjögurra ára gamall köttur i
Tyrklandi hefur vakið mikla eft-
irtekt kattaaðdáenda um viða
veröld.
Ferðamenn leggja nú leið
sína þúsundum saman til þorps-
ins Konya i Mið-Tyrklandi til
þess að skoða fyrrnefndan kött,
enda kannski ástæða til.
Það merkilega við köttinn
Pala er það, að hann getur tal-
að. Hann ræður yfir orðaforða,
sem er eðlilegur hjá þriggja ára
barni, til dæmis getur hann
sagt bæði mamma og pabbi,
systir og Kamile, en það er for-
nafn konu eigandans. Ferða-
menn hlusta á köttinn í for-
undran og taka rödd hans upp
á segulband. Eigandinn segir,
að kötturinn hafi byrjað að tala
til þess að vekja á sér athygli,
þvf að hann hafi verið afbrýði-
HANN GETUR TALAÐ
samur út í litið barnabarn, sem
var á heimilinu.
Vísindamenn eru nú teknir að
koma til Konya til þess að
rannsaka fyrirbærið, og heyrzt
hefur, að til standi að fara með
köttinn til höfuðborgar lands-
ins, Istanbui, til írekari rann-
sóknar.
265