Æskan - 01.03.1970, Qupperneq 12

„Oft er sá í orðum nýtur,
sem iðkar menntun kæra,
en þursinn heimskur þegja hlýtur,
sem þrjóskast við að laera."
„Svona, vertu nú stillt og reyndu að leika þér svolitla
stund. Þú hefur lika gott af því að leika þér ein, stelpa.
Þú ert orðin svo óþekk.“
Sigrún litla, sex ára, var að leika sér með þrúðuna
sína. Hún setti hana við sandkassann í garðinum og sagði:
„Ég þarf að fara að hugsa um matinn, Dídí mín.“
Sigrún gekk svolftinn spöl frá henni. Hún var ein heima
með stóra bróður sínum, Bjarna. Hann var tólf ára.
Sigrún var vön að vera í mömmuleik. Henni fannst það
skemmtilegasti leikur, sem mamma hennar hafði kennt
henni.
Móðir hennar vann svolítið úti á daginn. Á meðan var
Sigrún í leikskóla. Þar þótti henni mjög gaman. Hún lék
sér við jafnaldra sína, söng með þeim og skemmti sér.
„Sigrún mín," var allt í einu kallað. Sigrún leit upp. Hún
þekkti ekki röddina. Hún sá engan.
„Sigrún mín,“ var aftur kallað. Nú heyrði Sigrún hvaðan
röddin kom. Hún leit í áttina að blómabeðinu. Þar sá
hún fegurstu konu, sem hún hafði nokkurn tima augum
litið. Hún var fagurblá sem heiður himinn. Hún glitraði
sem kristall, en sýndist fegurri glóandi gimsteini.
„Brúðan bíður,“ sagði konan og hélt áfram. Sigrún
gekk á eftir henni. En hvert fór konan? Hvar átti hún
heima? Hvar hafði hún fengið slíka brúðu? Af hverju vildi
hún gefa Sigrúnu hana?
En Sigrún hugsaði ekkert og sagði ekkert. Hún gekk
bara á eftir konunni eins og í draumi.
Allt í einu sneri konan sér við og leit á Sigrúnu. Sig-
rúnu brá. En þá sá hún, að þær voru staddar í feiknar-
lega stórum sal. Hann var allur fagurblár sem fegursti
safírgimsteinn. Konan brosti til hennar og benti henni að
koma.
„Vertu ekki hrædd, stúika litla. Þér mun ekki leiðast
hér.“
Sigrúnu leið samt ekki vel. Hún vissi ekki, hvar hún
var. Hún vissi ekki, hvert hún fór. Og hún vissi ekki
heldur, hvort hún rataði heim.
Hún vissi nú aðeins eitt: Nú átti hún að fá nýja brúðu!
Þær gengu áfram gegnum mörg herbergi. Þau voru i
öllum regnbogans litum, gulum, rauðum, grænum og blá-
um. En blái liturinn var fegurstur og skærastur þeirra
allra.
Allt í einu stanzaði konan og teygði fram höndina.
Sigrún reyndi að fylgjast með henni. En hún sá ekkert.
Ailt í einu sneri konan sér við. Hún hélt á brúðunni í
hendinni. Hún var fögur sem ungbarn, en liflaus. Hún
brosti sem saklaust barn, en brosið var stirðnað.
Konan lét nú brúðuna á gólfið. Hún gekk í áttina til
SIGRÚN OG SAÍFRHÖLLIN
Sigrún starði á hana, án þess að mæla orð frá vörum.
„Komdu hingað, Sigrún mín,“ sagði konan. Og Sigrún
hlýddi strax.
„Ég veit, Sigrún, að þér finnst gaman að brúðum," hélt
konan áfram. Þá var eins og Sigrún rankaði við sér.
„Jahá. En hún Didi er bara orðin svo óþekk. Ég er
alveg að gefast upp á henni.“
„Ég veit það,“ sagði konan, „þess vegna langar mig
til þess að gefa þér nýja brúðu.“
Sigrún var alveg orðlaus.
„Og brúðan, sem ég ætla að gefa þér, getur bæði geng-
ið og hlaupið, hlegið og grátið, sungið og talað!"
Sigrún kom ekki upp einu orði. Hún hafði aldrei heyrt
neitt því um líkt.
En konan hélt áfram að tala.
„Ef þú vilt brúðuna, Sigrún mín, þá skaltu fylgja mér
eftir."
Konan gekk af stað. Það var eins og hún kæmi varla
við jörðina. Hún leið áfram. Sigrún fylgdi á eftir án þess
að hugsa.
„Sigrún, Sigrún!" Bróðir hennar kailaði á hana. Hann
var hinum megin við húshornið. Hún heyrði ekki til hans.
Hann gekk fyrir húshornið, og rödd hans hljómaði skýrt
og greinilega: „Sigrún, Sigrún."
Sigrún stanzaði og hlustaði.
Sigrúnar og söng. Sigrún horfði undrandi á hana. Hún
trúði varla sinum eigin augum.
„Taktu á móti dóttur þinni,“ sagði konan blíðlega. Og
hægt og varlega rétti Sigrún fram hendurnar.
En um leið og hún snerti brúðuna var sem hún fengi
rafstraum.
Hún kippti höndunum að sér. En það var of seint. Föt
hennar glitruðu sem gimsteinar, blá og falleg. Hugur henn-
ar snerist um hulduheima, en konan fagra hló glaðlegum
hlátri.
„Sigrún mín. Komdu nær mér. Ég ætlaði ekki að gera
þér neitt illt. En óralengi hef ég þráð að eignast lifandi,
fallega stúlku. Nú gat ég ekki beðið lengur. Mér finnst
leiðinlegt að stofna þér í hættu. Margar vinkonur mínar
gera þetta oft. Og þó að við getum smíðað margar og
fallegar gersemar, getum við aldrei smíðað lifandi verur
með ódauðlega sál."
Sigrún litla gekk til hennar fögur og fríð. Hún hafði
gleymt öllum heima. Hún mundi ekki eftir bróður sínum,
sem var að kalla á hana. Hún mundi ekki heldur eftir
foreldrum sínum og leikskólanum. Nú vissi hún ekkert
nema það, að hún átti fallega brúðu.
„Sigrún," hélt konan áfram. „Ég hef ekki sagt þér allt.
Allir, sem hingað koma, fá þrautir, sem lagðar eru fyrir
þá. 17. júní munt þú fá þrautir til þess að fást við. Ef þú
144