Æskan

Árgangur

Æskan - 01.03.1970, Blaðsíða 12

Æskan - 01.03.1970, Blaðsíða 12
„Oft er sá í orðum nýtur, sem iðkar menntun kæra, en þursinn heimskur þegja hlýtur, sem þrjóskast við að laera." „Svona, vertu nú stillt og reyndu að leika þér svolitla stund. Þú hefur lika gott af því að leika þér ein, stelpa. Þú ert orðin svo óþekk.“ Sigrún litla, sex ára, var að leika sér með þrúðuna sína. Hún setti hana við sandkassann í garðinum og sagði: „Ég þarf að fara að hugsa um matinn, Dídí mín.“ Sigrún gekk svolftinn spöl frá henni. Hún var ein heima með stóra bróður sínum, Bjarna. Hann var tólf ára. Sigrún var vön að vera í mömmuleik. Henni fannst það skemmtilegasti leikur, sem mamma hennar hafði kennt henni. Móðir hennar vann svolítið úti á daginn. Á meðan var Sigrún í leikskóla. Þar þótti henni mjög gaman. Hún lék sér við jafnaldra sína, söng með þeim og skemmti sér. „Sigrún mín," var allt í einu kallað. Sigrún leit upp. Hún þekkti ekki röddina. Hún sá engan. „Sigrún mín,“ var aftur kallað. Nú heyrði Sigrún hvaðan röddin kom. Hún leit í áttina að blómabeðinu. Þar sá hún fegurstu konu, sem hún hafði nokkurn tima augum litið. Hún var fagurblá sem heiður himinn. Hún glitraði sem kristall, en sýndist fegurri glóandi gimsteini. „Brúðan bíður,“ sagði konan og hélt áfram. Sigrún gekk á eftir henni. En hvert fór konan? Hvar átti hún heima? Hvar hafði hún fengið slíka brúðu? Af hverju vildi hún gefa Sigrúnu hana? En Sigrún hugsaði ekkert og sagði ekkert. Hún gekk bara á eftir konunni eins og í draumi. Allt í einu sneri konan sér við og leit á Sigrúnu. Sig- rúnu brá. En þá sá hún, að þær voru staddar í feiknar- lega stórum sal. Hann var allur fagurblár sem fegursti safírgimsteinn. Konan brosti til hennar og benti henni að koma. „Vertu ekki hrædd, stúika litla. Þér mun ekki leiðast hér.“ Sigrúnu leið samt ekki vel. Hún vissi ekki, hvar hún var. Hún vissi ekki, hvert hún fór. Og hún vissi ekki heldur, hvort hún rataði heim. Hún vissi nú aðeins eitt: Nú átti hún að fá nýja brúðu! Þær gengu áfram gegnum mörg herbergi. Þau voru i öllum regnbogans litum, gulum, rauðum, grænum og blá- um. En blái liturinn var fegurstur og skærastur þeirra allra. Allt í einu stanzaði konan og teygði fram höndina. Sigrún reyndi að fylgjast með henni. En hún sá ekkert. Ailt í einu sneri konan sér við. Hún hélt á brúðunni í hendinni. Hún var fögur sem ungbarn, en liflaus. Hún brosti sem saklaust barn, en brosið var stirðnað. Konan lét nú brúðuna á gólfið. Hún gekk í áttina til SIGRÚN OG SAÍFRHÖLLIN Sigrún starði á hana, án þess að mæla orð frá vörum. „Komdu hingað, Sigrún mín,“ sagði konan. Og Sigrún hlýddi strax. „Ég veit, Sigrún, að þér finnst gaman að brúðum," hélt konan áfram. Þá var eins og Sigrún rankaði við sér. „Jahá. En hún Didi er bara orðin svo óþekk. Ég er alveg að gefast upp á henni.“ „Ég veit það,“ sagði konan, „þess vegna langar mig til þess að gefa þér nýja brúðu.“ Sigrún var alveg orðlaus. „Og brúðan, sem ég ætla að gefa þér, getur bæði geng- ið og hlaupið, hlegið og grátið, sungið og talað!" Sigrún kom ekki upp einu orði. Hún hafði aldrei heyrt neitt því um líkt. En konan hélt áfram að tala. „Ef þú vilt brúðuna, Sigrún mín, þá skaltu fylgja mér eftir." Konan gekk af stað. Það var eins og hún kæmi varla við jörðina. Hún leið áfram. Sigrún fylgdi á eftir án þess að hugsa. „Sigrún, Sigrún!" Bróðir hennar kailaði á hana. Hann var hinum megin við húshornið. Hún heyrði ekki til hans. Hann gekk fyrir húshornið, og rödd hans hljómaði skýrt og greinilega: „Sigrún, Sigrún." Sigrún stanzaði og hlustaði. Sigrúnar og söng. Sigrún horfði undrandi á hana. Hún trúði varla sinum eigin augum. „Taktu á móti dóttur þinni,“ sagði konan blíðlega. Og hægt og varlega rétti Sigrún fram hendurnar. En um leið og hún snerti brúðuna var sem hún fengi rafstraum. Hún kippti höndunum að sér. En það var of seint. Föt hennar glitruðu sem gimsteinar, blá og falleg. Hugur henn- ar snerist um hulduheima, en konan fagra hló glaðlegum hlátri. „Sigrún mín. Komdu nær mér. Ég ætlaði ekki að gera þér neitt illt. En óralengi hef ég þráð að eignast lifandi, fallega stúlku. Nú gat ég ekki beðið lengur. Mér finnst leiðinlegt að stofna þér í hættu. Margar vinkonur mínar gera þetta oft. Og þó að við getum smíðað margar og fallegar gersemar, getum við aldrei smíðað lifandi verur með ódauðlega sál." Sigrún litla gekk til hennar fögur og fríð. Hún hafði gleymt öllum heima. Hún mundi ekki eftir bróður sínum, sem var að kalla á hana. Hún mundi ekki heldur eftir foreldrum sínum og leikskólanum. Nú vissi hún ekkert nema það, að hún átti fallega brúðu. „Sigrún," hélt konan áfram. „Ég hef ekki sagt þér allt. Allir, sem hingað koma, fá þrautir, sem lagðar eru fyrir þá. 17. júní munt þú fá þrautir til þess að fást við. Ef þú 144
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.