Æskan - 01.03.1970, Blaðsíða 22

Vi
Tröllabarnið á Krákuevju
n.
Dag nokkurn fá Stína og Skotta að fara út með Skellu, og
þær eru himinlifandi. Margt er það, sem þær langar að sýna
henni, en þær verða að fylgjast vel með henni, því að hún er
kvik eins og fiðrildi og langar að snerta allt og jafnvel bragða
á því sem hún sér.
,,Hún er tröllabarn,“ segir Stína, „mamma hennar segir það
sjálf. Hún er ekki venjulegt mannsbarn.“
„Heldurðu, að einhver haíi haft skipti á börnum, þegar hún
var í vöggunni?" Skotta lítur stórum, spurulum augum á Stínu.
„Ætli það ekki?“ svarar Stína. „Og Palli segir llka, að bezt
væri fyrir okkur að losna við hana. Hann segir, að við gætum
selt hana."
„Það er ekki hægt að selja lítil börn," segir Skotta reiðilega.
En Stína hefur frjótt Imyndunarafl, og hún heldur því ákveðið
fram, að hún þekki konu í borginni hinum megin, og hún haíi
selt öll börnin sín íyrir tíu krónur hvert.
„Og hvað átti hún mörg börn?“ spyr Skotta.
„Átján!"
Skella kemur askvaðandi og klipur í nefið á afa.
Skotta hristir höfuðið og segist ekki trúa þessu. Og jafnskjótt
er kallað í hana í mat heima. Stina heldur því göngunni áfram
með Skellu litlu.
Hún hittir Vestermann og spjallar við hann góða stund.
„En fallegt lítið krútt,“ segir Vestermann og klappar Skellu
á kollinn. „Ég gæti vel hugsað mér að eiga svona stelpu. Hún
er víst ekki til sölu?"
„Jú-ú,“ svarar Stína dræmt. „Það gæti vel verið... ef þið
langar að eiga hana."
Vestermann hlær og stingur höndunum í vasana. Svo kallar
hann til nærstadds sjómanns:
„Heyrirðu þetta, Jens? Ætti ég að kaupa mér barn?“
„Já, kauptu krakkann," svarar Jens, „þú getur fóðrað hann
á reyktri síld.“
Vestermann snýr sér að Stínu aftur ög spyr:
„Hvað ætli Skella litla kosti?"
Stína segir honum frá konunni í borginni. Konan hefði átf
átján börn og seldi hvert þeirra á tíu krónur.
„Þú færð hana fyrir tíu krónur," segir hún loks. „Ég veit, að
Palli vill helzt losna við hana. Hún er líka tröllabarn, sem eigin'
lega ætti að vera hjá tröllunum úti I skógi.“
„Ágætt,“ segir Vestermann og tekur tiu króna seðil upp úr
vasanum og réttir Stínu. „Ég kaupi þá telpuna." Síðan fer
hann leiðar sinnar með Skellu, sem brosir glaðklakkalega f'1
hans.
„En, heyrðu!" kallar Stlna á eftir honum. „Vestermann, Þu
verður að vera góður við hanal"
„Já, ég skal vera henni góður," svarar sjómaðurinn kíminn-
Stína tekur þá á sprett niður í verzlun kaupmannsins og fer
inn. Á afgreiðsluborðinu er fullt fat af kókosbollum. Og þær ern
uppáhald Stínu.
„Hvað var það fyrir ungfrúna?" spyr Nisse kaupmaður. £n
Stína leggur tíu króna seðilinn þegjandi á borðið og tekur eine
kókosbolluna. Hún opnar munninn og bítur í mjúka, ilmand'
bolluna. En skyndilega er eins og góðgætið bragðist ekki veÞ
því að hún hættir að tyggja. Hún stendur bara og starir fra111
fyrir sig. Henni fannst allt I einu eins og hún hefði gert eitthva®
hræðilegt.
„Hvað er að?“ spyr kaupmaðurinn.
Stína segist vera með magapínu, tekur á rás út úr verzlun'
inni og síðan eftir veginum. Hún mætir Palla á vegarnótunum-
„Hvar er Skella?" spyr hann. „Fórstu með hana heim aftur?
„Nei, hún er týnd," svarar Stína.
„Týnd?" endurtekur Palli. „Það getur ekki verið. Hún getur
ekki verið týnd. Hvar er hún?“
„Jú. Stór, feitur tröllkarl kom og sótti hana og bar hana lan9'
inn í skóginn. Við sjáum hana líklega aldrei framar."
„Þú skrökvar," segir Palli.
„Nei, þú veizt sjálfur, að hún er alvöru tröllabarn. Og Þu