Æskan - 01.03.1970, Blaðsíða 21

FÖR GÚLLÍVERS TIL PUTALANDS
mú kom sendimaður frá Putakeisara til Blefúskukeisara til
að skýra honum frá þvf, að ég væri landráðamaður,
sem hefði strokið undan hendi réttvísinnar, og sneri
ekki heim innan tveggja stunda, yrði tekin af mér Nardak-
^afnbótin og það auglýst, að ég væri svikari. Sendimaður bætti
^vi við, að til þess að friður mætti haldast milli ríkjanna, þá
Vasriti keisari hans þess af bróður sínum í Blefúskú, að hann léti
Ser>da mig aftur til Putalands, bundinn á höndum og fótum, svo
að mér yrði refsað fyrir drottinsvikin.
Blefúskúkeisari tók þriggja daga frest til ráðagerða og svaraði
^vi næst með miklum vinmælum og afsökunum, að bróðir hans
s®i sjálfur, að engin tiltök væru, að senda mig í fjötrum.
Með þessum svörum sneri sendimaður aftur heim til Puta-
iands og Blefúskú keisari sagði mér, hvað gerzt hafði. Ég sagði
^°num, að lánið eða ólánið hefði rekið skip upp í hendurnar
a niér, því hefði ég fastráðið að hætta mér út á hafið heldur en
verða ófriðareldkveikja milli þessara tveggja voldugu þj’óð-
böfðingja.
Fimm hundruð manna voru sett til að sauma mér tvö bátsegl
6ftir íyrirsögn minni, og voru þau höfð þrettánföld úr hinum
sterkustu léreftum þeirra. En sjálfur átti ég i því strfði að snúa
Saman bönd þeirra. Fyrir akker hafði ég stóran stein, sem ég
rakst á í fjörunni eftir langa mæðu. Ég hafði tólg úr 300 kúm
1 Öess að smyrja með bát minn og áhöld. Ég átti i þeim vand-
r®öum að velja mér og höggva stærstu trén, sem ég fann, i
arar og siglu, og hjálpuðu mér þar mjög vel stórskipasmiðir
ans hátignar, sem telgdu allt og féguðu, þegar ég var búinn
ryðja utan af.
Að mánuði liðnum var allt tilbúið og fékk ég þá fararleyfi
ia keisara, og gengu þau háu hjón út úr höll sinni til að
6ðja mig. Ég lagðist á grúfu til að kyssa hönd hans hátignar,
S6rn hann rétti mér mjög náðarsamlega og svo gerði og drottn-
'n9in og keisarabörnin. Hans hátign gaf mér þá 50 pyngjur með
spörpeningum f hverri og mynd af sér í fullri stærð, og
Ö|| . öenni í annan vettling minn, svo að hún brotnaði ekki.
viðhöfnin við kveðjur okkar var svo margbrotin, að ég ætla
1 að þreyta lesarann með lýsingu á þeim.
^9 hlóð bátinn 100 uxaskrokkum og 300 af sauðum og brauði
9 drykk sem þvi svaraði, og haíði svo mikið af soðnu og
sem 400 matsveinar gátu annað. Ég hafði með mér sex
1 og tvö naut og jafnmargt af ám og hrútum, sem mig
Íf lifandí
þar"®' lii að flytja heim til mín að gamni minu og láta aukast
°9 útbreiðast. Til fóðurs handa þeim á leiðinni tók ég mér
a heyvisk og korn í poka. Ég ha'ði og mestu löngun til að
k^ ^eð rnér svo sem eina tylft af landsíólkinu, en það vildi
I 'Sar' með engu móti leyfa mér, og auk þess sem hans hátign
ag 1 eákvæmlega í vösum mínum, hét hann á drengskap minn
þ ara ekki burt með þegna sína, ekki heldur þótt þeir leyfðu
þ Siai,ir eða þá langaði til þess.
9ar ég hafði gengið svo frá öllu, sem ég hafði vit á, vatt
Og Upp Se9l 24. dag septembermánaðar 1701 um miðjan morgun,
óg na®' kaupfari einu á 3. degi, þann 26. um miðaftan, og lék
sauffi .flf°i'Jrn ai kátínu, þegar ég sá brezka fánann. Ég stakk
Tieg SriU °9 naatgripunum í vasa mína og klifraði upp á skipið
fr* allan nsstisforða minn. Þetta var brezkt kaupfar, sem kom
a JaPan,
agasti
sn skipstjóri var Jón Biddel frá Djúpafirði, viðkunnan-
maður og bezti formaður. Þegar ég sagði honum, hvaðan
hætt ^ær' a^’ ^élí hann, að ég væri að fara með óráð, og að
°9 hrakningar hefðu ruglað mig í höfðinu, en ég tók þá
allan fénaðinn, naut og sauði, upp úr vösum mínum, og gekk
hann þá úr skugga um sögu mína, þótt furðuleg væri.
Við komum heim 13. apríl 1702. Mér vildi aðeins til sú óheppni
á skipinu, að rotturnar stálu einni ánni minni. Ég fann beinagrind-
ina af henni þar inni i holu, og var hver kjöttætla kroppuð af.
Öðru af fénaðinum kom ég heilu á land og kom öllu á haga á
oíurlítilli knattleikaflöt i kaupstaðnum Grænuvík, þar var gott
gras og smágert, sem fénaðurinn beit með énægju, svo að kvíði
minn um það reyndist óþarfur. En ekki hefði mér orðið unnt
að halda öllu lifandi svo langa leið, ef skipstjóri hefði ekki gefið
mér nokkuð af hinum beztu brauðkökum sínum, sem við muldum
niður og hrærðum sundur í vatni. Það átu þau alla leið.
Þann stutta tíma, sem ég dvaldi á Englandi, græddust mér
drjúgum aurar við það að sýna fénað minn ýmsum meiri háttar
mönnum og öðrum fleirum, og áður en ég lagði af stað f næstu
ferð mína seldi ég allt saman fyrir 10 þúsundir króna. Eftir að
ég kom úr siðustu för minni hef ég séð, að kyn þetta hefur
drjúgum aukizt, einkanlega sauðféð, vona ég, að það verði
ullariðnaði vorum til mikils hagnaðar, af því þelið er svo afar
fíngert.
Ég stóð aðeins tvo mánuði við hjá konu minni og fólki mínu,
þvi að ég hafði enga ró í mér að vera þar lengur, sakir græðgi
minnar I það að kanna ókunn lönd. Ég fékk svo konu minni f
hendur 27 þúsund krónur og leigði gott hús handa henni í
Rauðrifi. Aðrar eigur mínar haíði ég með mér f vörum og pen-
ingum, i þeirri von að auka dálitið efni mín. Ég kvaddi konu
mína og börn, pilt og stúlku, með tárum og skildi við þau
grátandi og sté á skip, sem Ævintýri hét og var kaupfar, 300
iesta, og átti að fara til Indíalands, en skipstjóri var Jón Nikulás
frá Liverpool. En frásagan af þeirri för verður að bíða síðari
hluta ferðasagna minna.
Endir.
hHKhKhHKhKhkhKhHKhHKhKhHKhKhhKhKh^
Veiztu þaö Svör: 1. A Suðurpólnuin.
1. Mt. Everest í Himalajafjöll-
? ? um. — 3. Belgiu. — 4. Her
Karþagómanna. — 5. Viktoria
drottning (64 ár).
153