Æskan - 01.03.1970, Blaðsíða 52

FRÁ UNGLINGAREGLUNNI
Barnastúkan Hekla nr. 167, Hellu, Rangárvöllum
í síðasta mánuði barst okkur ágætt bréf frá barna-
stúkunni Heklu nr. 167, Hellu, Rangárvöllum. og flyt-
ur það beztu fréttir af félagsstarfinu.
Jafnframt fengum við tvær ágætar myndir, sem við
birtum hér á síðunni með mikilli ánægju.
Barnastúkan Hekla nr. 167 er í hópi yngstu stúkna
landsins, stofnuð 11. nóvember 1968. Stórgæzlumað-
ur naut þeirrar ánægju að framkvæma stofnunarat-
höfnina og á þaðan góðar minningar.
Gæzlumaður stúkunnar er Ólöf Jónsdóttir, prests-
frú í Odda og kennari við barnaskólann á Hellu.
Við þökkum barnastúkunni á Hellu kærlega fyrif
bréfið og fyrir góð störf og árnum henni allra heill3
i framtíðinni.
Hulduærin
VOHIÐ 1980 voru t'jögur af
börnum Magnúsar Kristjáns-
sonar i Hotni í (ieirj)jófsfirði
dag einn aö sinaía saman t'énu
til rúningar. betta var rétt
fvrir messudagana, og höt'ðu
|)á flest lömb veriö mörkuö, en
n 11 var enn|)á á allmörgu af
fullorÖna fénu. í svonefndum
Slægjubolla upp af Hotni finna
sinalarnir gullkollótta á meö
tveimur gullfallegum, hvítum
lömbum. Var ærin í alull, og
vildu |)\í smalarnir reka hana
heim meö hinu fénu. En hún
var ákaflega stvgg og ój>æg
og veitti smölunum mikil
hlaup og ellingar. I>ó geta j>eir
um síðir komiö henni lieim aö
f'árréUinni, og' rcnnur hún i.m
um dyrnar ásamt hinu fénu,
en lömbin bæÖi stökkva upp á
vegginn, j)ar sein fleiri lömb
voru fyrir. Sást nú glöggt, aft
annað þeirra var hrútur, en
hitt gimbur, en bæði voru ]>au
ómörkuð. Er nú gengið að
lömbunum og j)eim lirundið
inn í réttina. Hildur Magnús-
dóttir, kona Magnúsar, lijálp-
aði til við innréksturinn, og
var hún ein af ))eim, sem hratt
löml)um gullkollóttu ærinnar
inn af veggnum og tók á j)eim.
Taldi liún víst, að |)au lijón
ættu lömb J)essi og leizt vel
á |)au, en sérstaklega hrút-
lambið. bað J)ótti henni svo
fallegt, að hún áleit sjálfsagt
að hafa j)að fyrir lífhrút og
segir: „bennan hrút verðum
við að merkja, |>ví að liann
verður alinn. Hann er svo skin-
andi fallegiir.“
I>egar lömbunum hafði ver-
ið hrundið inn, var allt féð
komið i réttina, og voru |)á
dyrnar byrgðar. En fólkið sezt
á vegginn, horfir yfir hópinn
i réttinni og kastar mæðinni
eftir hlaupin. Kftir litla hvíld
á að fara að ná ómerkingun-
um til J)ess að marka |)á, en
aðrir ómerkingar voru nú ekki
i réttinni en J)essi áður um-
getnu tvö lömb. En nú bar
svo undarlega við, að lömbin
finnast ekki, hvernig sem leit-
að var, og ærin ekki heldur.
Var |)ó fólk það, sem Jiér var
að \erki, glöggt á fé og vant
að sýsla með |)að að sutnrinu.
Smalarnir, sem sáu fé J)etta,
voru: Auður Magnúsdóttir, l,íl
14 ára, Guðrún MagnúsdóttiG
J)á 12 ára, Hjörn Magnússon,
|)á 11 ára, og Sverrir MagnúS'
son, |)á 10 ára. I>ar að auk*
Jiafði Hildur og móðir henO"
ar, .lónína Asbjörnsdóttir, séð
kindurnai-, sem horfið höfðo-
Sagnir af Vestfjörðun1*
ÞJÓÐSAGAN
184