Æskan - 01.03.1970, Blaðsíða 38

Það sem áður er komið:
Björg og vinstúlkur hennar a-tla að reyna að fá að sjá um
framreiðslu ot? ýmsa aðstoð í kvöldveizlu hjá Olsen
skipamiðlara. I»:er vilja freista þess að ná í happdrættis-
miða, sem er í jakkavasa Olsens. Hann hefur ekki hugmynd
um það, enda á hann ekki miðann. Miðinn tilheyrir Birgi
Bcntson, sem er tónskáld og vinur Bjargar.
„Éjí lield, að okkui' muni heppnast þetta,“ sagði Stína. ,,\rið
skuluin rcyna að láta okkur detta eittlnað í hug i snatri. \'ið
skuluin lijóðast til að ]>vo upp.“
„ílóð hugniynd," sagði Björg en hadti svo við: „Hvað fyndist
|um' uin það, ef ókunnug inanneskja dræpi á dvr lijá þér og segði:
Góðan daginn. A ég að þvo upp fyrir yður',’“
„Eg held, að margir yrðu fegnir. Aldrei fæst neinn til að
þvo upp,“ sagði Stina.
„Koindu ineð betri tiltögu," sagði Björg.
Nú voru dyrnar opnaðar og frú Olsen koni út.
„Hvert var erindið’?" spurði hún.
„Við ætluðum eiginléga að spyrja yður um dálítið,” sagði
Karen. „En það er erfitt að koma orðum að þvi.“
Frú Olsen hristi höfuðið. „Ég get víst eklci hjálpað vkkur,”
sagði hún. „É)g veit elcki erindi ykkar, en á mjög annríkt sökum
væntanlegrar gestakomu. Þar að auki var verið að hringja frá
skrifstofu húshjálpar og segja frá því, að stúlkurnar, sem lof-
uðu að koma í kviild lil að |ivo upp, gietu alls eklci komið.
I’ið getið þvi séð, að ég hef mikið að gera og má engan tima
missa. Segið mér strax, hvað ykkur liggur á hjarta, og ]>á fæ ég
séð, hvort ég get hjálpað vkkur. Annars verð ég að fara.”
Nú laust hugmynd niður hjá Björgu. Hér var liið gullna
tækjfteri. bað kom vist alltaf á síðasta augnabtiki. Hún sagði:
„Ef til vill getum við hjálpað vður i kvölcl i staðinn.”
I>að var eins og vonarneisti kæmi i augu frúarinnar.
„Komuð þið til að spyrja um þetta'?” sagði hún.
En nú skrökvaði Björg í fyrsta skipti. „Ég heiti Björg
Winther,” sagði hún. „betta er Karen og |>essi er lcölluð Stina.
Við erum i heimavistai'skólanum í Eikarskógi. Við fórum i
heimsókn til dýralæknishjónanna hér í |>orpinu, en ]>au þurftu
]>á að skreppa til borgarinnar til að heimsækja ættingja okkar,
sem veiktist skvndilega. I*au koma ekki heim fyri* en seint í
kvöld. I>egar við svo hevrðum, að vcizla vrði hjá herra Olsen í
kvöld, þá datt olckur i hug, að reynandi væri að afla sér ein-
liverra smávegis tekna, því gott væri að hafa meira en vasa-
peningana. Álítið þér að nokkur þörf sé fyrir okkur?”
,,.lú, mig vantar húshjálp, en eruð ]>ið færar um slikt?”
spui'ði frúin og virti þær fyrir sér nteð nokkurri undrun.
„Við treystum okkur vel til þess,” sagði Karen.
Frú Olsen virtist ekki geta að sér gert að brosa. Hún sagði:
„Hér er mjög mikið að gera, leggja á borð, bera fram veitingar,
bei'a aftur at' borðum og að siðustu að ganga frá öllu og þvo
upp. l’ppþvotturinn er mikið verk. En ég er i vandræðum með
altt þetta, úr þvi að liinar brugðust.”
„Eg skil l>að vel," sagði Stina. „En við getum byrjað strax.”
„Hvað viljið þið fá í kaup'?” spurði frúin.
„Okkur er alveg sama,“ sagði Björg. „Þér getið greitt okkur
eins og yðui' finnst við bafa unnið til.“
„Ég þarf elclci fleiri en tvær.”
„Nei, en gerir nolckuð til, þó að við séum þrjár? Þér ]>urfið
eklci að greiða okkur fullt kaup eins og um lærða þjónustu-
stúlku væri að ræða. \'ið erum vanar að gera þctta í skólan-
um, þvi þar sjáum við um allt slikt sjálfar,” sagði Björg.
„Reyndar komið |>ið eins og englar af himnum sendar, en
ég er lirædd uin, að ]>ið vcrðið lengi að |>essu og að þið komizt
ekki til baka i kvöld.”
„Það gerir ekkert til. Við höfum leyfi á morgun,” sagði Björg.
„En eruð |>ið vissar um, að dýralæknishjónin lcæri sig um.
að þið ........
„Jú, |>eim þykir einmitt vænt um, að við höfum eitthvað að
gera, þvi Henný frænka er oft að tala um það. Við erum rciðu-
búnar, ef þér hafið þörf fvrir l>að,“ sagði Björg og rödd hennar
var næstum biðjandi.
Frúin virti þær enn fyrir sér og brosti.
„Við skulum sjá til, úr þvi að þið treystið vkkur til þess.
Komið þið |>á iim fyrir. Hvað sögðuzt þið aftur heita?”
„Björg. Karen og Stina.”
Skömmu síðar voru þær svo önnum kafnar, að ]>ær máttu
varla vera að þvi að hugsa um aðalerindið til staðarins. Þær
fægðu glös, létu matarilát á bakka, lögðu á borð, komu blómum
fyrir, þurrkuðu ryk af búsgögnum og settu kerti i stjalca. Frú
Ólsen var glöð og þakklát fyrir hjálpina og þær voru allar í
góðu slcapi. Eitt sinn voru stúlkurnar einar i eldhúsinu, og þá
sagði Björg:
„Þetta er næstum eins og kraftaverk. Fvrir fáum stundum
vissum við eklci, að Jens M. Ólsen væri til, og nú erum við
farnar að hjálpa til á heimili hans.”
„En hvernig getum við náð i jakkann?” spurði Stína.
„Ég hef ekki hugmynd um |>að, en það hlýtur að talcast.”
„Ef hann nú breytir búningi sinum?”
„Hvers vegna ætti bann að gera það? Kaupa jakkann og
hætta svo við búninginn. Nei, nú er ég vongóð um, að fyrirætl-
un okkar heppnist,” sagði Björg.
Aldrei höfðu stúlkurnar vitað fyrr, að svo margt gæti skeð
á einu lcvöldi sem þessu, og þrátt fyrir allt annriki og alla
óvænta viðburði varð kvöldveizlan bjá Ólsen skipamiðlara hin
skemmtilegasta. Eitt er |>ó vist, að annríkið varð svo mikið
hjá stúlkunum, að ]>ær höfðu aldrei búizt við að lenda í öðru
c i n s.
Klukkan var hálf-átta, þegar fyrstu gestirnir komu, en |>á
strax voru stúlkurnar byrjaðar að finna til þreytu. Stúlka að
nafni Elna stjórnaði öllu í eldbúsinu. Hún var stór og stæðileg
sveitastúlka, fljótvirk og velvirk, en nokkuð ýtin við að koma
verkunum áfram, og hafði sinar skoðanir um hvaðeina, sem
gera |>urfti. Stúlkunum veittist stundum fullerfitt að skilja,
hvað hún átti við með hinum snöggu og fáorðu skipunum sín-
utn. En enginn timi gafst til að koma með spurningar og ennþá
170