Æskan - 01.03.1970, Blaðsíða 24

Hann hefur heppnina með sér, því hann kemur auga á grenið í klettabrún,
„Eina huggunin er sú, að þú þarft ekki að eyða peningum
I sirkusmiða," segir Palli. „Trúðarnir eru nú þegar tveir ( fjöl-
skyldunnil"
Og Stína er alltaf jafn hugmyndarik. Hún segir þeim sögu
af manni úr þorpi hennar. Hann var að setja þak á húsið sitt,
og þegar hann var að leggja síðustu hönd á verkið, hrundi allt
húsið, svo að fjölskylda hans varð að búa í pappakassa!
Dag nokkurn hittir Palli Vestermann. Vestermann er ekki að-
eins sjómaður, heldur líka veiðimaður. Hann er nú á göngu
með byssu sina á öxlinni og heldur á dauðum ref ( annarri
hendi.
„Sjáðu, hvað mér hefur tekizt," segir Vestermann kankvís.
Palli virðir fyrir sér litfagra læðuna og reiðin brýzt um 1
honum. Hann heíur orðið var við hana áður og vonaði þá, að
Vestermann tækist aldrei að leggja hana að velli.
„Þú ættir að skammast þín, Vestermann," segir Palli. „Hugsar
þú ekkert um, að refurinn gæti átt fjölskyldu?"
„Jú, þú segir það,“ sagði Vestermann. „Ég fer einhvern dað'
inn og leita að hinum í fjölskyldunni. Til allrar hamingju á ég
nóg af skotunum."
En Palli hugsar með sér, að hann skuli koma í veg fyrir þa®’
ef mögulegt er. Hann kallar á stóra sankti-Bernharðshundinn
hennar Skottu og hefur hann með sér út í skóginn. Hann aetlar
að leita að greninu.
Og hann hefur heppnina með sér. Skömmu seinna skríður
hann inn milli nokkurra runna og kemur þá auga á grenið við
tré skammt undan. Grenið er í klettabrún, og tveir litlir, rauðir
yrðlingar stinga trýninu út um munnann og virða forvitnisleg3
fyrir sér umhverfið.
Síðari hluta dagsins segir Palli við Stínu og Skottu:
„Ég veit um refagreni með þremur eða fjórum yrðlingum-
En ég held, að þeir séu foreldralausir og drepist úr sulti, ef
við útvegum þeim ekki eitthvað að borða. Viljið þið hjálpa mér
að fóðra þá?“
Framhald.
156