Æskan - 01.03.1970, Blaðsíða 16

21. Hans og María
„Einu sinni voru tvö börn, systkini, seni hétu Hans og María.
I>au voru búin að missa báða íoreltlra sína, en áttu heima hjá
ömmu sinni gömlu. Hún bjó með litlu barnabörnunum sínum
í dálitlu snotru liúsi úti í miðjum skógi. Amrna þeirra var mjög
iátæk og gekk henni eriiðlega að haia otan af fyrir sér og
börnunum.
I>egar þau Hans og María voru orðin 9 og 10 ára gömul, var
það einu sinni, að þati voru að tala saman um það, hvernig þau
ættu nú að íara að því að hjálpa ömmu sinni með því að reyna
að vinna sér inn einhverja aura. Þau vissu, að hún átti ltvorki
vetrarkápu né yiirsæng til að skýla sér fyrir kuldanum á vetrum.
I>au langaði nú ntikið til að geta gefið ömmu sinni jtessa hluti,
sem Jjau vissu, að hana vanhagaði svo mjög um.
Nú, er Jrau voru að brjóta heilann um Jretta og ræð;i um
þetta vandamál sín á milli, kom Hans allt í einu snjallræði í hug.
„Heyrðu, Maja,“ sagði hann við systur sína, „nú veit ég
hvað við skulum gera.“
„Hvað, Hans, góði ségðu mér Jtað,“ bað María.
„Já, ég er viss um, að Jtetta verður ágætur gróðavegur fyrir
okkur,“ sagði Hans og var drjúgum upp með sér af hugviti sínu.
„Góði Hans, segðu mér það fljótt, fljótt, heyrirðu Jrað,“
kallaði Maja litla og var alveg að springa af forvitni og áhuga
fyrir málefninu.
„Já, sjáðu til, Maja mín. Ég veit, að Jrú hef'ur tekið eftir
trjárótunum, sem við sjáum olt upp úr moldinni hér í skóginum.
Einu sinni, Jregar ég fór inn í bæinn með honunt Jóni mjólkur-
pósti, Jrá sá ég ílát í búðinni, sem hann sagði að hétu körfur
og væru búnar til úr svona tágum. Mér datt nú í hug, að við
gætum tínt tágar og ofið úr þeim-körfur. Ég kom með Jóni til
mannsins, sent býr Jressar körfur til Jrarna í bænum, og ég horfði
lengi á hann. Hann var að búa eina lil og ég sá, hvernig hann
iór að Jtví. Svo gætum við tínt jarðarber í körfurnar og selt Jrær
fétlki, sem ler hér um veginn. I>ú vei/.t, að né>g er af villtum
jarðarberjum hér í skóginum."
María studdi liönd undir kintt og horfði með athygli á bróð-
ur sinn, meðan hann lét dæluna ganga.
Nú horiði hún spekingslega upp í himininn og sagði lntgsi:
„En heldurðu að við getum búið til svona körfur, Hans, svo vel,
að fólk vilji kaupa Jrær af okkur?"
„Já, Maja mín, Jtað held ég. Við skulum fyrst æfa okkur á
nokkrum, og ])á er ég viss um, að við verðum búin að læra að
gera |)að vel,“ svaraði Hans l'ullur sjálfstrausts. „Svo getur amma
kannski sagt okkur eitthvað til með Jtað. En nú skulum við
fyrst fara að safna tágunum."
Hans reis á lætur og María líka, og nti héldu Jtau ai stað
inn í skóginn til að byrja strax á að framkvæma áform sitt.
i>egar Jiau höfðu safnað tágum í nokkra daga, byrjttðu þau
á körfugerðinni. Amma þeirra hafði stundum tiðið köriur iyrr
fslendinga SÖGUR 1
Fall Þórólfs Kveldúlfssonar.
„En er Þórólfr kom fram at skjaldborg-
inni, lagði hann sverði í gegnum þann
mann, er merkit bar. Þá mælti Þórólfr:
Nú gekk ek þremr fótum til skammt. Þá
stóðu á honum bæði sverð ok spjót, en
sjálfr konungr veitti honum banasár, ok
féll Þórólfr fram á fætr konungi."
Egils saga Skallagrimssonar.
Hvar er sú öndin, sem situr á þurru?

148