Æskan - 01.03.1970, Blaðsíða 7

LITLA SAGAN
-™^yrir ekki ýkjalöngu var gamall maSur, sem skar
TJ út myndir I 'tré. Hann átti heima í litlu þorpi, og
alla daga sat hann í vinnustofu sinni og skar út
fuglamyndir, mestmegnis endur og gæsir. Ýmsir keyptu
fuglana til að hafa fyrir veðurvita á húsum sínum, aðrir
notuðu þá fyrir gervifugla í veiðiferðum, og enn aðrir
keyptu þá til að skreyta stofur sínar með, en þegar gamli
fnaðurinn hafði lokið við að skera fuglana út, málaði hann
þá með réttum og fallegum litum. Því mátti víða sjá hópa
villifugla á flugi bera við Ijósa veggina í stofum manna.
Aila ævi hafði þessum gamla manni þótt svo gaman að
skera út í tré, að hann gat ekki hugsað sér neitt skemmti-
legra til að hafa fyrir stafni, enda hafði hann oftast dvalið
f vinnustofu sinni með spýtukubb í annarrl hendi og hnlf
I hinni frá því hann fyrst mundi eftir sér.
Þegar hann hafði lokið við að skera út fuglana, hengdi
hann þá upp í gluggann á vinnustofunni og þá gátu menn
virt þá fyrir sér, ef þeir áttu leið um götuna. Margir komu
ér nálægum byggðum til að kaupa fugla af gamla mann-
inum og ýmsir voru jafnvel lengra að komnir.
Hjá honum var þó einn hlutur, sem fólki gekk illa að
átta sig á. Yfir dyrum hans hékk skilti, sem á var letrað:
HEF ALDREI UNNIÐ OG MUN HELDUR ALDREI GERA ÞAÐ
Fólkið sagði þess vegna: „Hvernig getur Óli listamaður
sa9t, að hann hafi aldrei unnið og muni aldrei gera, þar
sem hann situr alla daga við að skera út i tré?“
Nei, þetta skildi enginn. Hann var önnum kafinn allan
daginn alla daga, alltaf skar hann út endur og gæsir.
Þannig hafði það verið alla ævi hans hingað til og þannig
mundi þetta ætíð verða.
..Hvernig á að skilja þetta?" spurði fólk.
Óli listamaður sagði: „Aðeins þannig, að ég hef ekki
unnið einn einasta dag á ævinni og mig langar ekki held-
ur til þess.“
„En þú vinnur frá klukkan átta á morgnana til klukkan
átta á kvöldin. Og alltaf skerðu út endur og gæsir úr
þessum trékubbum. Hvað áttu við?“
Hann svaraði: „Fyrst þið skiljið þetta ekki, get ég víst
ekki útskýrt það. Ég vinn aldrei og mun aldrei gera.“
Hann hló að undrun fólksins, en mest þó vegna þess,
hversu hamingjusamur hann var sjálfur. Fólkið gekk leið-
ar sinnar með fuglana, sem það hafði keypt, en hristi
höfuðið undrandi á kreddum gamla mannsins.
„Við vitum ekki, hvað hann meinar með þessu," sögðu
menn. „Hann vinnur meira en aðrir og samt segir hann:
„Hef aldrei og mun aldrei vinna“.“
Dag einn komu nokkur af lötu börnunum í þorpinu inn
í vinnustofuna hans. Þegar þau sáu skiltið yfir dyrunum,
hugsuðu þau með sér: „Hann er eins og við. Hann nennir
ekki að vinna.“
En þegar þau fengu að vita, að hann skar út endur og
gæsir úr trékubbum frá átta á morgnana til klukkan átta
á kvöldin, sögðu þau: „En þú vinnur samt, Óli. Þú skerð
út myndir og ert að þvf allan daginn. Þú vinnur miklu
meira en við."
Hann hristi bara höfuðið og sagði: „Farið burt, letingj-
ar. Þið skiljið mig ekki, en ég endurtek: Ég hef aldrei
unnið og það mun ég aldrei gera. Þið munduð ekki heldur
þurfa að vinna, ef þið þekktuð leyndarmál mitt.“
Lötu börnin í þorpinu voru of löt til að finna út, hvert
leyndarmál hans var. Þau fóru leiðar sinnar og sögðu:
„Gamli maðurinn er orðinn ruglaður. Við skiljum hann
mannsins
W
139